ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วค่ะ

10.จงรู้หน้าที่ของตัวเอง

"ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะมิสเพนนี นี่เป็นชากุหลาบ เมนูใหม่ของร้านเราค่ะ ข้าแถมไปให้เพราะอยากจะให้มิสเพนนีได้ลองชิมมันดู"

"ขอบคุณมากนะคะมาดาม"

เธอรับถุงกระดาษใบใหญ่มาจากมาดามกรีเช่ ก่อนจะเดินออกมาโดยไม่หันไปมองกาเลนเลย เธอแวะที่ร้านตัดเสื้อเพื่อซื้อถุงน่องและชุดนอนใหม่ ที่จริงควรจะซื้อนานแล้ว แต่เธอยังไม่กล้าใช้เงินเท่าไหร่ ตอนนี้พอมีเงินที่ท่านแกรนด์ดยุคให้ ก็เลยถือโอกาสซื้อซะเลย

เวโรนิก้าเดินต่อมาที่ร้านขายกระดาษและผ้า เธอต้องการผ้าสวยๆเพื่อไปห่อดอกไม้

"สวัสดีครับมิสเพนนี ข้าว่าจะส่งจดหมายไปให้ท่าน แต่เห็นร้านดอกไม้ปิด"

เธอยื่นมือไปรับจดหมายที่ลอร์ดวินเทอร์เรสส่งมาให้

"ที่คฤหาสน์วินเทอร์เราจะมีการตัดงานเลี้ยงน้ำชา และข้าอยากให้มิสเพนนีเข้าร่วม"

"ขอบคุณมากนะคะท่านลอร์ด ข้าจะต้องไปร่วมงานแน่นอนค่ะ"

เธอก้มหน้าให้เขาก่อนจะเดินจากไป เอาจริงๆเธอในตอนนี้ไม่อยากไปไหนเลยให้ตายเถอะ!! เธออยากจะอยู่เงียบๆในร้านดอกไม้ของเธอ

แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้สินะ

เนื่องจากตอนนี้ยังไม่มืด เวโรนิก้านำของที่ซื้อมาไปเก็บที่ร้าน ก่อนจะเดินตรงไปที่บาร์เพื่อไปแต่งสวนสักหน่อย นี่คือความผ่อนคลายหนึ่งเดียวของเธอ นั่นก็คือการได้จัดสวนที่กว้างใหญ่นี้ให้สวยงามที่สุด

"หายหน้าไปนานเวโรนิก้า"

เธอก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพท่านไฮลักซ์ เจ้าของบาร์แห่งนี้

"ช่วงนี้ข้างานยุ่งนิดหน่อย แต่ท่านวางใจได้เลย เพราะข้าจะไม่ยอมให้ต้นหญ้าที่น่ารังเกียจพวกนั้นมาปกคลุมดอกไม้แสนสวยของท่านแน่นอน"

ชายชราโบกมือเบาๆ

"ผู้คนที่นี่ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าบาร์แห่งนี้จะมีสวนดอกไม้หรือไม่ พวกเขาสนใจเพียงแค่เหล้ายี่ห้อดี และสตรีที่เย้ายวนใจ..."

เธอส่งยิ้มจางๆให้เขา ก่อนจะส่งดอกไฮยาซินให้ชายชรา

"ดอกไฮยาซินงดงามมากนะคะ กว่าจะเบ่งบานออกมานั้นใช้เวลาร่วมห้าเดือน ดอกไม้ที่พยายามอย่างมากที่จะผลิบานนี้ กำลังต้องการความสนใจจากท่านนะคะ"

"...มีแค่เจ้าที่รู้ว่ามันพยายามแค่ไหน"

เวโรนิก้าส่ายหน้าเบาๆ

"ตอนนี้มีท่านรู้อีกคนแล้วค่ะ ในเมื่อท่านรู้แล้วก็เข้ามาชมความพยายามของดอกไฮยาซินบ่อยๆด้วยนะคะ!"

ชายชราก้มมองดอกไม้สีน้ำเงินในมือ

"ข้าดีใจนะที่ดอกไม้พวกนี้ถูกนำไปเป็นของแทนใจให้ผู้คนมากมายที่ร้านดอกไม้ของเจ้า"

"นั่นคือจุดประสงค์หลักของการเปิดร้านดอกไม้ของข้าเลยค่ะ เก้าในสิบคนจะต้องมาสั่งดอกไม้ของข้าให้ผู้คนที่พวกเขารัก..."

ไม่นับรวมท่านแกรนด์ดยุคนะ...

"ดีแล้วเวโรนิก้า อย่างน้อยก็มีคนเห็นคุณค่าของพวกมัน มากกว่าการอยู่ที่เรือนกระจกแห่งนี้"

"คิดมากเกินไปแล้วค่ะ มีคนเคยบอกว่าทุกอย่างย่อมต้องใช้เวลา ดอกไม้ก็เช่นกัน พวกมันจะมิสามารถเบ่นบานอย่างงดงามได้เลยหากพวกมันมิได้อยู่ในเรือนกระจกแห่งนี้"

ท่านไฮลักซ์มีบุตรสาวที่งดงามอยู่หนึ่งคน นางคือเลดี้ที่มีความคิดแปลกประหลาดจากชนชั้นสูง นางสร้างบาร์ที่เอาไว้เฉลิมฉลองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และนางได้สร้างเรือนกระจกแห่งนี้ขึ้นมา เพราะนางชอบดอกไม้มาก

แต่ทว่าสุดท้ายบุตรสาวของท่านไฮลักซ์ก็เลือกจะจบชีวิตของตัวเองลง เพราะรักที่ไม่สมหวัง และคนที่เจ็บปวดมิใช่บุรุษที่นางรักแต่เป็นบิดาที่แก่ชราผู้นี้ต่างหาก

ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา จมอยู่กับความเจ็บปวดที่แสนสาหัสจากการเสียลูกสาวเพียงคนเดียวไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะเปิดบาร์แห่งนี้ต่อไป เพราะทุกครั้งที่มาที่นี่มันราวกับว่าลูกสาวของเขายังมีชีวิตอยู่

สวนดอกไม้นี้ก็เช่นกัน เขาดีใจที่ได้เด็กดีอย่างเวโรนิก้ามาช่วยดูแล นางช่วยได้มากจริงๆทั้งเรื่องการปลูกและการตัดแต่ง

"แล้วเมื่อไหร่ ข้าจะได้ร่วมงานแต่งของเจ้าล่ะเวโรนิก้า!"

"อ่า ข้าพึ่งจะอายุสิบแปด ซึ่งนั้นหมายความว่าข้ายังมิอยากใช้ชีวิตอยู่เพื่อเป็นแม่บ้านในคฤหาสน์ของใคร ข้ายังอยากเป็นเจ้าของร้านดอกไม้อยู่ค่ะ"

ชายชราหัวเราะ

"ในคราที่ภรรยาของข้าอายุสิบแปดนางก็คลอดลูกชายคนโตให้ข้าแล้ว"

"นั่นอาจจะเพราะว่าภรรยาของท่านโชคดีที่พบเจอความรักที่ดีของท่านไงคะ แต่ข้ายังหาไม่พบ"

"ความรักที่ดีจะต้องเดินทางมาหาเจ้าแน่นอนเวโรนิก้า ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าลืมที่จะไขว่คว้ามันเอาไว้ล่ะ"

...........

กาเลนถอนหายใจเพราะช่วงนี้เขาเหนื่อยล้ากับงานมากทีเดียว เขาเหลือบมองจดหมายนัดมากมายบนโต๊ะก่อนจะปัดมันทิ้งไป

สถาอาวุโสกำลังจะลงมติแต่งตั้งองค์รัชทายาท และองค์จักรพรรดิก็สั่งเขามาด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเด็ดขาดว่าเรื่องนี้จะต้องสำเร็จ

บางทีวันนี้เขาอาจจะต้องเข้าพบไวท์เคาน์ฟินตั้น เขาเชื่อว่ากว่าครึ่งของสภาอาวุโสจะต้องเห็นด้วยแน่นอน แต่แค่ครึ่งเดียวมันไม่สมเป็นเขา ถ้าจะให้ดีต้องไม่มีมติที่คัดค้านออกมาเลย และปัญหาตอนนี้ก็คือไวท์เคาน์ฟินตั้น

"ข้าดีใจที่ไวท์เคาน์ตอบรับจดหมายเชิญของข้า"

"ท่านแกรนด์ดยุคอุตส่าห์นัดพบข้าทั้งที จะให้ปฏิเสธได้อย่างไร และข้าไม่คิดที่จะพูดคุยเรื่องอื่นให้ยืดเยื้อเพราะดูท่าว่า ที่ท่านมาถึงฟินตั้นก็เพราะการลงมติพรุ่งนี้ใช่หรือไม่?"

"ขอบคุณที่ไวท์เคาน์เลือกจะเข้าเรื่องเลย น้องสาวท่านก็เคยเป็นสหายขององค์จักรพรรดิ ท่านน่าจะรู้ดีถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของพระองค์และดาฟเน่..."

กาเลนคิดว่าเขามองไม่ผิดเพราะใบหน้าที่หล่อเหลาของไวท์เคาน์มันกำลังฉายแววเจ็บปวด นี่อย่าบอกนะว่า....

"ครับ ข้าทราบดี แต่องค์ชายเอ็ดวินพึ่งมาจากชายแดน"

"นั่นคือเหตุผลที่เขาเป็นองค์รัชทายาทยังไงล่ะ ฝ่าบาทจะสอนงานจนมั่นใจว่าองค์ชายจะทำมันได้ดี ก่อนที่พระองค์จะสละตำแหน่ง"

ไวท์เคาน์ถอนหายใจ

"เหตุใดถึงสนใจเสียงเล็กๆของข้าขนาดนั้นครับ ในเมื่อมองดูท่าทีของทุกคน ยังไงซะ สภาอาวุโสกว่าครึ่งก็ต้องลงมติเห็นชอบ"

กาเลนยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม พร้อมกับปรายตามองจีน่าน้องสาวของไวท์เคาน์ฟินตั้น

"อาจจะเป็นเพราะว่าข้าชอบความสมบูรณ์แบบ และการที่ทุกคนเห็นชอบนั่นหมายความว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทจะมั่นคงมากๆในอนาคต"

ไวท์เคาน์ฟินตั้นกลืนน้ำลายลงคอ

"ครับ เช่นนั้นข้าจะลงมติเห็นชอบเอง"

"ดีครับ ข้าจะไม่ลืมการช่วยเหลือในวันนี้เลย..."

กาเลนมองที่จีน่าอย่างถูกใจ เขาส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับลุกขึ้นกล่าวอำลา

"ไปสืบเรื่องน้องสาวไวท์เคาน์ฟินตั้นมา นางชอบไปที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่า?"

องครักษ์ก้มหน้าลงพร้อมกับเดินหายไปในคฤหาสน์ฟินตั้น

"พ่อบ้าน ไปสั่งดอกไม้ส่งมาให้นางด้วย ขอช่อดอกไม้ที่งดงามและใหญ่มากที่สุดเท่าที่เพนนีจะสามารถทำได้"

"ครับท่านแกรนด์ดยุค"

ที่เบอริฮานนั้นงานหนักมากทีเดียว เพราะคฤหาสน์ที่ใหญ่โตและงานที่ล้นมือของแกรนด์ดยุค นั่นทำให้เบอริฮานมีพ่อบ้านสามคน อยู่ที่คฤหาสน์หนึ่งคน ติดตามเขาอีกหนึ่งคน และคนสุดท้าย อยู่ที่โรงแรมเบอริฮานซึ่งที่นั่นคือที่ทำงานของกาเลน

วันนี้ไม่มีธุระที่ไหนแล้ว จริงสิ เขาจะต้องเอาบัตรเชิญไปให้ดาฟเน่ แต่ก่อนไปเขาควรจะแวะร้านดอกไม้สักครู่เพราะว่านี่คือทางผ่าน

"ขอน้ำชา..."

เวโรนิก้าวางมือที่กำลังจัดดอกไม้ลงเพื่อเดินไปเตรียมน้ำชาให้กาเลน

"คืนพรุ่งนี้ไปหาข้าที่โรงแรมเบอริฮาน"

เธอพยักหน้าพร้อมกับรินน้ำชาให้เขา ในใจของเวโรนิก้านั้นกำลังหวาดกลัวเพราะครั้งที่แล้วมันเจ็บมากทีเดียว เธอพึ่งรู้ว่าการร่วมรักมันทรมานได้มากถึงเพียงนั้น

แล้วเหตุใดผู้คนที่บาร์ถึงได้ชอบไปกระทำเรื่องเช่นนั้นกันนะ ในเมื่อมันเจ็บปวดปางตายขนาดนั้น!!

"จัดดอกไม้ให้ข้าสักช่อสิ ข้าจะเอาไปฝากดาฟเน่"

"ได้ค่ะ"

เธอส่งยิ้มให้กาเลนก่อนจะรีบเดินมาจัดช่อดอกกุหลาบขนาดกลางให้เขา ท่านหญิงชอบดอกกุหลาบมากทีเดียว หวังอย่างยิ่งว่ากุหลาบช่อนี้จะขจัดความเศร้าหมองที่อยู่ในใจของท่านหญิงได้

"ข้าคิดว่าข้าอาจจะไม่มีเวลามาหาเจ้าบ่อยๆแล้ว เพราะงานของข้ามันจะยุ่งมาก"

เวโรนิก้ารู้สึกได้เลยว่าในใจของเธอมันกำลังโห่ร้องยินดี

"เพราะฉะนั้นเจ้าต้องไปหาข้าที่โรงแรมเบอริฮานทุกวันเสาร์และอาทิตย์ ข้าจะไม่มาเตือนอีก จงจดจำหน้าที่ตัวเองเอาไว้ให้ดี!!"

เขากล่าวพร้อมกับวางถุงเหรียญทองเอาไว้ให้

"ข้าเป็นคนใส่ใจรูปลักษณ์ภายนอกมากนะ นำเสื้อในตู้ของเจ้ารวมถึงชุดนี้ไปเผาไฟให้หมด อย่าได้คิดจะนำมันมาใส่อีก!!"

เธอก้มหน้าลงพร้อมกับส่งช่อดอกไม้ให้เขา

"รับทราบแล้วค่ะท่านแกรนด์ดยุค"