"แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีสตรีมากมายเข้าหาแกรนด์ดยุค..."
เวโรนิก้ากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
"เรื่องนั้นมันบิดเบี้ยวเกินกว่าที่เราจะสามารถเข้าใจได้ บางคนเข้าหาเพราะเขาเป็นแกรนด์ดยุค บางคนเข้าหาเพราะใบหน้าที่หล่อเหลานั่น"
เธอมองหน้ากัสปาพร้อมกับหัวใจที่กำลังสั่นไหว
"แล้วท่านเข้าหาข้า..."
"อ่า หากจะให้กล่าวตรงๆก็เพราะว่าเจ้านั้นงดงาม แต่ถ้าจะให้กล่าวด้วยความรู้สึกของข้า คงเป็นเพราะในค่ำคืนนั้น สายตาของเจ้ามิได้มองหาบุรุษผู้ใด เจ้ามิได้ไปที่งานเลี้ยงของคฤหาสน์เมอลินด้วยความรู้สึกที่อยากพบเจอความรัก.. ใบหน้าที่งดงามแต่ทว่าเย็นชานั้นสามารถสะกดสายตาของข้าให้หยุดอยู่ที่เจ้าได้อย่างน่าเหลือเชื่อทีเดียว"
เวโรนิก้ามองหน้ากัสปาอีกครั้ง เธอพยายามมองให้ลึกลงไปถึงใต้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาว่ามันมีใบหน้าแบบไหนกันแน่ที่ซ่อนอยู่ เธอมิอาจรู้ได้ว่าคำหวานที่เขากล่าวออกมามันกล่าวออกมาตามความรู้สึกของเขาจริงๆ หรือ
