ล้างแค้นหัวใจ

บานปลาย 25+++

"ปล่อย อื้อ อ่อย"

มือหนาปิดปากเธอแน่นส่วนมือใหญ่อีกมือกลายเป็นคีบเหล็กล๊อคสองมือเล็กเอาไว้ไม่ให้เธอดิ้นได้เมื่อมีคนกำลังเดินผ่านมาทางนี้ แคทธารีนพยายามส่งเสียงออกมาแต่มันก็ไร้ผลเพราะมือเขาปิดปากเธอสนิทจนเนื้อบางของเธอแดงขึ้นจากแรงบีบอย่างเห็นได้ชัดแม้ในความมืด

"อื้อ"

ร่างเล็กหยุดนิ่งหมดแรงสองขาที่เคยยืนด้วยตัวเองได้อ่อนแรงลงจนเธอนั่งลงกับพื้นทั้งที่ยังมีเขาทั้งปิดปากและจับมือเธอเอาไว้แน่น คิดพี่ชายเหลือเกินน่าจะได้ยินเสียงเล็กๆ ของเธอบ้างก็ยังดีจะได้มาช่วยเธอให้ไปให้พ้นจากไอ้คนใจร้ายชอบพาลหาเรื่องนี้

"อย่ามามารยา"

มอร์แกนดึงร่างเล็กเข้ามาหลบหลังพุ่มไม้ก่อนจะปล่อยมือออกจากปากบางให้เป็นอิสระเพื่อให้เธอได้หายใจ เขาไม่ได้ต้องการฆ่าเธอแต่เขาแค่ต้องการให้เธอเป็นตัวแทนแห่งความเจ็บปวดของเขาที่ต้องยกคนรักให้กับพี่ชายของเธอ

"ช่วยด้วย ชะ อื้อ อ่อย"

แคทธารีนที่เริ่มมีแรงคืนมาสองขาของเธอยังก้าวไม่ออกเพราะเขาอยู่ชิดตัวเธอเกินไปแต่ปากของเธอยังคงร้องเรียกให้ใครก็ได้เข้ามาช่วยเธอได้แต่แล้วเสียงของเธอก็ต้องกลืนหายไปในลำคอ

"เงียบ"

มือใหญ่ปิดปากบางอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิมจนเขาสัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากของหญิงสาว สมควรแล้วที่เธอต้องโดนแบบนี้เพราะพี่ชายของเธอเป็นคนทำให้เขาเกิดความเกลียดชังได้มากมายขนาดนี้

ร่างใหญ่นั่งนิ่งจับแคทธารีนเอาไว้แน่นรอจนบอดี้การ์ดของบ้านราเซเดินกลับเข้าบ้านพักไปถึงเขาได้ฉุดกระชากร่างบางที่แสนจะขัดขืนขึ้นเรือ

ร่างบางอวบอิ่มมีน้ำมีนวลเต็มไม้เต็มมือถูไถจากแรงดิ้นไปกับร่างกายกำยำของมอร์แกนจนเขาลุกชูชันไปทั้งอย่างปฏิเสธไม่ได้

กว่าจะถึงเรือคนเมาก็แทบจะแข็งไปทั้งตัวโดนเฉพาะแกนกายอย่างห้ามใจไม่ไหว ร่างกายของเธอเย้ายวนเขามากกว่าผู้หญิงหลายคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตถึงเขาจะเกลียดชังเธออย่างไม่มีเหตุผลแต่เขากลับต้องการร่างกายของเธอแม้แค่ได้สัมผัสเพียงภายนอก

"ออกไป แล้วอย่ากลับขึ้นมาอีกจนกว่ากูจะเรียก"

ร่างใหญ่ก้าวขึ้นเรือพร้อมกับไล่ลูกน้องที่อยู่กันแน่นบนเรือให้ออกไปหาที่พักด้านนอกเพราะเขามีเรื่องต้องจัดการแต่ไม่ต้องการให้ใครช่วย

"ครับ"

ลูกน้องสี่ห้าคนรีบลงจากเรือพวกเขาเป็นแค่ลูกน้องหางแถวที่มอร์แกนใช้มาขับเรือเท่านั้นจะลงไปนอนริมหาดก็คงไม่แปลกอะไร

"อื้อ อื้อ อ่อย"

แคทธารีนดิ้นตามลูกน้องของมอร์แกนที่เดินลงจากเรือไปด้วยน้ำตานองหน้า เธอไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนทั้งที่ชีวิตรู้จักมาเฟียมาตลอดแต่ก็เคยเห็นแต่ด้านดีๆ เท่านั้นจะร้ายสุดก็แค่พี่ชายดุเธอ

"พี่ชายฉันจะตามมาฆ่าคุณ"

ร่างบางถูกเหวี่ยงลงกับพื้นห้องอย่างไร้การทะนุถนอมเขาทำราวกับเธอเป็นสิ่งของที่เขาชิงชังที่สุดชิ้นหนึ่ง ร่างเล็กเจ็บระบมจนร้องไม่ออกได้แต่ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มออกอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาทันได้มองเห็น

"กว่ามันจะรู้ เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว"

เขาขยับเข้ามาหาแคทธารีน ใบหน้าหล่อคมอมยิ้มอย่าน่ากลัว ถึงเวลาสะสางความเจ็บช้ำในใจสะที

"จะทำอะไร"

แคทธารีนถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว ในนี้เธอหมดทางที่จะหนีหรือแม้แต่จะร้องให้ใครช่วยห้องนี้ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง

"เดี๋ยวเธอก็รู้"

เขาหมุนตัวกลับออกไปจากห้องเพื่อจัดการอะไรให้เรียบร้อย เขามีแผนสร้างความเจ็บปวดให้กับเคโอชนิดที่ลืมไม่ลงเลยทีเดียว

"ไอ้คนเลว"

แคทธารีนหยิบฉวยแจกันขนาดพอดีมือที่วางอยู่ตรงหัวเตียงปาใส่มอร์แกนที่เดินหันหลังออกไปแล้ว

"โอ๊ย เธอนี้มัน"

มอร์แกนร้องออกมาเพียงนิดเดียวก่อนจะหันกลับมาหาแคทธารีนความเมาในตัวเขาหายไปเกือบครึ่งแทนที่ตัวความเจ็บและเลือดที่เริ่มไหลออกมา

"ปล่อยฉันนะ ปล่อย กรี้ดดดด"

ร่างเล็กหมุนตัวหนีแต่เขากลับจับตัวเธอเอาไว้ได้ ร่างเล็กล้มลงข้างตะกร้าใส่ผ้าเธอหยิบจับผ้าในนั้นเหวี่ยงใส่เขาเพื่อเอาตัวรอด

"หุบปาก"

กางเกงยีนที่เขาถอดไว้ถูกปาใส่หน้าพร้อมเม็ดยาปลุกเซ็กของแม่เลี้ยงของเขาล่วงลงมาด้วย ใบหน้าหล่อมคมที่มีหนวดเคราขึ้นแซมกระตุกยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตวาดเธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวลั่นห้อง

"ปล่อยนะ ไอ้"

ใบหน้าหวานถูกมือใหญ่คว้าจับเอาไว้ด้วยเพียงมือเดียว สองมือเล็กของเธอพยายามจะแกะมือเขาออกแต่แรงเพียงมดจะสู้แรงราชสีห์ได้อย่างไร

"กินเข้าไป"

มือใหญ่บีบปากบางแน่นจนหญิงสาวอ้าปากกว้างแล้วเขาก็ยัดยาเม็ดเล็กเข้าปากเธอไปแล้วปิดปากของเธอแน่นจนแผลแตกที่มุมปากมีเลือดไหลออกมาอีก

"อื้อ แค่กๆ "

นิ้วเล็กล่วงลึกเข้าไปในลำคอของตัวเองเพื่อเอาเม็ดยาออกมาแต่มันช้าไปแล้วช่วงเวลาที่เธอต้องหายใจเธอกลืนมันลงไปในท้องแล้ว

"ร้องขอสิ ฉันจะได้เอามีดผ่าออกมาให้"

มอร์แกนหันหลังเดินออกไปจากห้องอีกครั้ง เขาคงต้องไปทำแผลที่หัวก่อนจะกลับมาเริ่มความสนุกกับเธอที่ดูจะกร้านโลกคนนี้

"ขอร้องฉันให้เสียงมันหวานๆ แล้วฉันจะสงเคราะห์เธอแคทธารีน"

เขาหายออกไปจากห้องไม่นานก็รีบกลับเข้ามา ร่างใหญ่ที่ใส่เพียงกางเกงรีบจ้ำอ้าวเข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังขดตัวทรมานอยู่บนเตียง

"ไม่มีทาง อื้อ ฉัน"

ร่างกายของเธอร้อนผ่าวผสานกับความต้องกายอะไรสักอย่าง มันทำให้เธอทรมานจนแทบทนไม่ไหว เม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นเต็มใบหน้าและทั่วตัวเธอต้องการอะไรสักอย่างมาช่วยระบายความทรมานนี้ออกไป

"ร้อนละสิ หึ"

มอร์แกนมองดูเธอด้วยความสะใจ เคโอคงดิ้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะเป็นผัวของน้องสาวผู้ไร้เดียงสาของมัน น้องสาวผู้บอบบางไม่รู้แม้กระทั่งว่าโดนยาปลุกเซ็ก

"ออกไปนะ ออกไปสิ"

"เดี๋ยวเธอจะได้เป็นนักแสดงสมใจ"

เขาจับสองมือเล็กมัดไว้กับหัวเตียงให้เธอหยุดดิ้นพล่านหนีเขาสะที หมดเวลาหนีแล้วยิ่งเห็นเธอดิ้นเนินนมเธอก็ยั่วให้เขาเข้าไปขย้ำสะเหลือเกิน

"อื้อ ออกไป อื้อ"

หยดน้ำตาที่แห้งหายไปจากใบหน้าของแคทธารีนเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ร่างกายของเธอกำลังต้องการอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักแต่ใจของเธอหวาดกลัวเขาเป็นที่สุด

"หุบปากสะ"

ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมเธอ สองมือใหญ่ช่วยกันดึงทึงเสื้อผ้าชุดน้อยชิ้นของแคทธารีนจนขาดคามือไม่เว้นแม้แต่ชั้นในลูกไม้ที่เธอใส่รับมาเพื่อรับบรรยากาศริมทะเลและถอดเสื้อผ้าที่ติดกายของตัวเองทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี

"อย่านะ อื้อ ได้โปรด"

เสียงครางกระเส่ากรีดร้องออกมาพร้อมเสียงขอร้อง เธอไม่ได้ต้องการให้เขามาช่วยเหลือเธอแบบนี้

"อ้าส์"

สองมือใหญ่แหกขาเรียวงามให้อ้ากว้างจับท่อนเอ็นยักษ์ยัดเข้าไปในกลีบอวบอูมที่ปิดสนิทรวดเดียวมิดลำ

"กรี้ดดด ออกไป"

แคทธารีนเหมือนทั้งร่างของเธอฉีกขาด หญิงสาวกรีดร้องออกมาสุดเสียงน้ำตาแห้งความเจ็บปวดไหลอาบสองแก้มจนบดบังความสวยงามจนหมดสิ้น เจ็บปวดจนหมดแรงที่จะร้องขออะไรจากคนใจร้ายนี้ได้อีก

"ไอ้เคโอมันคงอกแตกตายตอนที่ได้ดูคลิปของเธอ"

คำพูดร้ายหลุดออกจากปากคนครึ่งเมาครึ่งมีสติ เขาแอบไปติดตั้งกล้องเอาไว้เพื่อถ่ายทำหนังรักที่เขาจะเล่นกับเธอเพื่อความสะใจที่เอาไว้ปั่นหัวพี่ชายของเธอเล่น

"ออกไปนะ อื้อ ออกไป"

หญิงสาวที่ช้ำไปทั้งตัวตั้งแต่เกมส์ยังไม่เริ่ม ทนนอนระบมให้เขาสาวลำรักเข้าออกในตัวเธอก่อนจะพยายามหนีบขาเข้าหากันเพื่อไล่เขาให้ออกไปจากตัวเธอ

"อ้าส์"

สองมือใหญ่จับสองขาที่อยู่ไม่นิ่งของเธอเอาไว้แน่น อ้าจนกว้งแล้วตอกแกนกายของเขาเข้าออกในตัวเธออย่างไม่ฟังเสียงขอร้องจากเธอ

"อื้อ อื้ม อ่ะ"

ความเจ็บปวดเริ่มจางหายแทนที่ด้วยความรู้สึกวาบวามที่เกิดออกมาจากภายในของหญิงสาว จุดซ่อนเร้นที่มีเขาเข้ามาล่วงล้ำเป็นคนแรกเริ่มบีบรัดตอบสนองท่อนเอ็นใหญ่ของเขา

"อ้าส์ อ้าส์"

มอร์แกนเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเพื่อส่งตัวเองให้ถึงฝั่งและปล่อยน้ำสีขาวขุ่นน้ำแรกใส่ตัวเธอ แคทธารีนคับแน่นจนเขาทานต่อแรงบีบรัดของเธอไม่ได้นานเท่าหญิงสาวคนอื่นที่เคยสัมผัสมา

"กรี้ดดด"

ร่างเล็กที่อุ่นวาบไปทั้งตัวจากน้ำของเขากรีดร้องออกมาเมื่อเขาส่งเธอขึ้นไปสูงสุดพร้อมกับเขา แคทธารีนดูท่าจะอ่อนแรงลงแต่ภายในของเธอยังร้อนวูบวาบและไม่ต้องการให้เขาออกห่าง

"อ้าส์"

มอร์แกนไม่สนใจหญิงสาวที่ยังถูกมัดนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างของเขา คนยังต้องการเธออยู่จนออกแรงโยกต่อทันทีทั้งที่น้ำรักยังปลดปล่อยออกมาไม่หมด ครั้งแรกของเธอแต่ก็เอามันส์ใช้ได้เลย

"พอแล้วฉันเจ็บ"

เสียงหวานป่นแหบเพราะร้องไห้มาอย่างหนักร้องขึ้นเพราะความใหญ่โตของเขากระแทกเข้ามาหาแผลฉีกขาดที่เลือดไหลออกมาของเธออย่างไม่ทะนุถนอมเธอเลย ต่อให้ต้องการเขามากแค่ไหนเพื่อละลายฤทธิ์ยาให้หมดแต่ถ้าความเจ็บยังถาโถมเข้าหาเธอแบบนี้ เธอคงไม่ไหว

"เธอยังไม่พอหรอกแคทธารีน อ้าส์"

เขาแหกสองขาให้อ้าออกจากกันให้มากขึ้นแล้วโน้มขาของตัวเองไปด้านหลักกระแทกเข้าหาเธออย่างเต็มแรงจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อตั้งสนั่นห้องหรูในลำเรือนี้

"อื้อ อื้อ"

เสียงครางยังคงดังไปทั่วห้องยาเม็ดเล็กยังคงออกฤทธิ์ของทันอย่างเต็มที่จนหญิงสาวบีบรัดเขาขอแรงกระแทกเพิ่มแล้วเพิ่มอีก

"อ้าส์"

"ไอ้คนเลว อื้อ"

เสียงครางปนเสียงด่าดังออกมาเป็นระยะ เธอไม่รู้สึกสุขสมในรสกามครั้งนี้ไปกับเข้าเลยมีแต่ไอ้ย***านั้นเท่านั้นที่ทำให้ร่างกายของเธอเป็นแบบนี้

"ฉันก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวเธอ อ้าส์"

"ฉันเกลียดคุณ"

"คนแรกสะด้วย"

เขาก้มมองเลือดสีแดงที่ไหลออกมาปะปนกับน้ำหวานและน้ำเชื้อของเขา แคทธารีนยังคงบริสุทธิ์ต่างจากความกล้าของเธอที่กล้าแม้กระทั่งยืนเถียงเขาเธอก็ไม่เคยกลัว

"อื้อ เกลียด อื้อ"

ร่างกายของหญิงสาวยังคงรู้สึกตรงข้ามกับคำพูดที่เธอพูดออกมาภายในของเธอตอดรัดเขาไม่ยอมหยุดน้ำหวานไหลเยิ้มเพราะฤทธิ์ยาไม่ยอมขาดสายร่างกายร้อนผ่าวเรียกหารสสวาทไม่ยอมให้เขาห่างกายออกไปไหน

"อ้าส์"

เสียงใหญ่ปลดปล่อยอย่างสุขสม น้ำสีขาวขนเหนียวปลดปล่อยใส่หญิงสาวโดยไม่มีอะไรปกป้องแล้วโยกต่ออย่างไม่สนใจว่าแคทธารีนจะเป็นอย่างไรขอเพียงเขาพึ่งพอใจก็พอ

"กรี้ดดด"

แคทธารีนยังคงถูกจับขึงอยู่บนเตียงใหญ่จนยานรกนั้นหมดฤทธิ์แต่เวลาทรมานก็ช่างนานแสนนานจนเธอหมดสติไปก่อนคงจะมีแต่ร่างใหญ่เท่านั้นที่ถึงจะเมาแค่ไหนเขาก็มีแรงโยกละลายฤทธิ์ยาจนยาหมดฤทธิ์และตัวเขาเองก็หมดแรง

"ว่าไปถึงจะเป็นครั้งแรกเธอก็เด็ดใช้ได้เลยนะ"

มอร์แกนยืนมองร่างเล็กที่สลบไม่ได้สติก่อนจะแกะมือเล็กทั้งสองข้างออกจากหัวเตียงแล้วเดินกลับไปพักที่อีกห้องหนึ่ง เขาไม่เคยนอนรวมเตียงกับผู้หญิงคนไหนยกเว้นโอลิเวียเท่านั้นที่เขาหมายปองจะนอนกอด

"หายไปไหนวะ"