ล้างแค้นหัวใจ

ก่อนจะพบกัน

"เสียงดังอะไรกัน บ้านฉันไม่ใช่ข้างถนน"

ร่างใหญ่ที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปพักผ่อนกับครอบครัวของโอลิเวียต้องเดินออกมาจากในห้องนอนทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเพราะเสียงที่ดังลั่นบ้านของลูกน้องคนสนิทและแม่เลี้ยงจอมวุ่นวายของเขา

"คุณอันนากำลังจะเอายาปลุกเซ็กใส่น้ำให้นายกินครับ"

ทอยที่ตัวเปียกไปด้วยน้ำกำลังจับตัวอันนาที่คิดทำเรื่องไม่ดี เขาโดนแม่เลี้ยงของเจ้านายเอาน้ำสาดเพราะดันไปเห็นว่าเธอกำลังจะใส่ยาปลุกเซ็กในนั้นเพื่อให้เจ้านายเขากินอย่างไม่กลัวความผิด

"นี้อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ คนอย่างฉันจะทำแบบนั้นทำไม"

อันนารีบดิ้นออกมาจากมือแกร่งของทอยที่จับเธอเอาไว้ ถึงเธอจะทำเรื่องที่ตั้งใจไว้ไม่สำเร็จแต่เธอก็ไม่มีทางให้ใครมาจับผิดได้โดยเฉพาะมอร์แกนไม่งั้นเธอซวยแน่รายนั้นร้ายยิ่งกว่าอะไร

"อย่ามาโกหกคนอย่างฉันอันนา"

ร่างใหญ่ที่มีเพียงกางเกงยีนตัวยาวปกปิดร่างกายส่วนล่างขยับเข้ามายืนจ้องหน้าแม่เลี้ยงของตัวเองอย่างเอาเรื่อง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอันนาคิดอะไรทำอะไรและอีกอย่างทอยไม่เคยพลาดโดนเฉพาะเรื่องจับผิดอันนา

"หยุดนะ"

หญิงสาวใจเต้นโครมครามเพราะแพ้ความเซ็กซี่ของลูกเลี้ยงตัวเองเหตุผลเดียวที่เธอทนอยู่บ้านนี้ทั้งที่อยากจะไปมีชีวิตอิสระด้านนอกพร้อมกับเงินมากมายที่สามีแก่ของเธอทิ้งไว้ให้แต่เพราะกลัวเขามีเมียเธอถึงทนอยู่เพื่อจับเขา

"คราวหน้าหัดเก็บให้มันดีกว่านี้"

มอร์แกนจับเสื้อของอันนาที่ใส่จนรัดไปทั้งตัวแล้วล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อที่อยู่ด้านข้างเพื่อเอาสิ่งที่ทอยพูดถึงออกมา ถ้าไม่ติดว่าพ่อเขาขอเอาไว้ก่อนตายว่าให้อันนาอาศัยอยู่ในบ้านนี้ต่อเขาได้ไล่ตะเพิดเธอไปตั้งแต่พ่อตายวันแรกแล้วไม่มาทนปวดหัวทุกวันแบบนี้

"นั้นมันยาของฉันนะ ฉันไม่สบาย"

อันนายังคงโกหกไม่เลิกยังไงเธอก็ต้องเอาตัวรอดเพราะถ้าเกิดเขาโมโหสั่งห้ามเธอเข้ามาบริเวณบ้านใหญ่นี้อีกเธอคงอดที่จะวางแผนจับเขาไปอีกนาน

"ไปให้พ้นก่อนที่จะโดนเหวี่ยงออกไปจากบ้านนี้ ไป"

มอร์แกนไล่แม่เลี้ยงของตัวเองเป็นรอบที่ร้อย เขากับอันนามีเรื่องกันแทบทุกวันก็เพราะเธอจ้องจะจับเขาให้ได้ คงต้องมีสักวันที่เขาคงจะต้องให้ลูกน้องหอบเธอออกไปจากบ้านหลังนี้จริงๆ

"เรื่องเรือเรียบร้อยไหม"

มอร์แกนหันมาถามลูกน้องตัวเปียกของเขาเพราะสิ่งเดียวที่เขาจะใส่ใจคือการเดินทางไปหาหญิงสาวที่ยังคงรักสุดหัวใจ

"เรียบร้อยครับนาย"

"งั้นก็เตรียมรถได้เลย ป่านนี้หนูโอ๋คงถึงเกาะแล้ว"

เขานึกถึงร่างบางที่ยังคงรักอยู่เต็มหัวใจป่านนี้เธอคงกำลังเดินอยู่บนชายหาดแล้วและเขาก็กะเวลาเอาไว้แบบนั้นเพียงเพราะอยากจะไปนั่งมองรอยยิ้มของเธอไม่ได้อยากจะเข้าไปวุ่นวายอะไรในชีวิตเธอให้เธอต้องรำคาญใจ

"ครับ"

ทอยเดินลงจากชั้นสองของบ้านเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านายให้ลูกน้องคนอื่นรับฟังส่วนตัวเขาก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่และกลับมาทำหน้าที่ต่อในทันที

มอร์แกนที่กลับมาเป็นคนเดิมได้เป็นอาทิตย์แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนเพื่อแต่งตัวต่อให้เรียบร้อยเพราะเขากำลังจะได้เดินทางไปพบโอลิเวียอีกครั้งหลังจากทนคิดถึงไม่ไหวต้องไปหาเธอที่บ้านและก็โชคดีที่เขาขอไปพักผ่อนกับเธอที่เกาะส่วนตัวได้

ไม่นานเรือลำใหญ่ของมอร์แกนก็เคลื่อนออกจาท่า เขาเลือกเรือลำไม่ใหญ่มากแต่หรูหราที่สุดเพื่อไปพักผ่อนกับโอลิเวียเขาแค่เพียงหวังว่าเธอจะขึ้นเรือของเขาสักครั้งและมีโอกาสได้นั่งบนเรือด้วยกันในฐานะเพื่อนก็ยังดี

.......

"พี่นิก"

แคทธารีนรีบก้าวลงจากรถวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายตัวดีของเธอที่กลายเป็นคนงานเหมืองด้วยความคิดถึง

"คิดถึง"

คำพูดแรกที่ออกจากปากพี่ชายอย่างเคโอ เขาคงพูดจาดีไปกว่านี้ไม่เป็น รู้สึกยังไงก็พูดออกมาแบบนั้น

"แคทก็คิดถึงพี่นิก รู้ไหมทางนี้งานยุ่งแค่ไหน"

แคทธารีนคลายอ้อมกอดออกจากพี่ชายของเธอแต่ยังคงควงแขนพากันเดินมาทีเรือลำใหญ่ที่สั่งให้ลูกน้องเอามาจอดเทียบท่ารอเอาไว้นานแล้ว

"ขอโทษนะที่ต้องทำให้ลำบาก"

"ไม่ลำบากเลยค่ะ สบายมาก"

เธอรักพี่ชายของเธอมากการได้ช่วยให้พี่ชายของเธอสมหวังก็ถือเป็นความสุขของเธอถึงจะเหนื่อยเพิ่มขึ้นเธอก็ยินดี

"อดทนเหนื่อยหน่อยนะ เดี๋ยวจะหาพี่สะใภ้มาช่วยงาน"

เคโอพูดติดตลกให้น้องสาวได้ยิ้มและเขาเองก็ยิ้มตามเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่รักสุดหัวใจ

"มาผลิตหลานดีกว่าค่ะ แคทชอบเด็ก"

สองพี่น้องจำต้องหยุดบทสนทนาเอาไว้กลางคันและรีบเดินไปขึ้นเรือที่ให้ลูกน้องเตรียมเอาไว้เพราะตอนนี้สายมากแล้วทางนู้นคงรอการแย่แล้ว

"เดินระวังๆ หน่อยนะเราอ่ะ เดี๋ยวล้มเหมือนคราวก่อนอีก"

เขายังคงนึกขำไม่หายที่แคทธารีนล้มจับกบตัวใหญ่เพราะเธอลื่นก่อนที่จะก้าวขึ้นเรือ ถึงจะสวยสง่าจนใครต่างหันมองแต่พออยู่กับพี่ชายอย่างเขาแคทธารีนก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงซุ่มซ่ามคนหนึ่งเท่านั้นเอง

"พี่นิกอย่ามาล้อน้องนะ"

แคทธารีนหัวขวับพร้อมใบหน้างอง้ำเธอเริ่มงอนพี่ชายตัวเองเพราะไม่อยากให้ใครมาพูดถึงเรื่องขายหน้าพันนั้นอยากจะลืมไปให้หมด

"อ้าวไอ้เอดาน หัวเราะน้องกูทำไม"

เคโอหันกลับมาดุลูกน้องที่เดินตามมาทั้งที่ตัวเขาเองเป็นคนหัวเราะดังลั่นอยู่เพียงคนเดียว

"พี่นิกนั่นแหละเงียบไปเลย"

แคทธานก้าวเดินขึ้นเรือไปก่อนพี่ชายแล้วเดินตรงดิ่งเข้าห้องโถ่งของเรือไม่หันมาสนใจใครอีกเพราะความอาย

"นี้เราเปลี่ยนบอดี้การ์ดอีกแล้วเหรอ"

เคโอยังคงยิ้มให้กับความน่ารักของน้องสาวและเดินตามมานั่งลงข้างเธอพร้อมสังเกตชายฉกรรจ์ร่างโตที่เดินตามน้องสาวของเขามา

"ก็คนเก่าขับรถช้า"

แคทธารีนมองบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอพร้อมส่งสายตาให้ไปให้พ้นก่อนที่จะถูกพี่ชายของเธอบังคับถามนู้นถามนี้

"ไม่ใช่เพราะพวกนั้นมารายงานเรื่องความดื้อของเราหรอกเหรอ"

เคโอรู้นิสัยของแคทธารีนดี น้องสาวเขาไม่ใช่คนรีบร้อนแต่แค่มีความลับกับเขามากไปนิดแค่นั้นเองและบอดี้การ์ดคนเก่าก็เป็นคนของเขาที่เลือกมาดูแลน้องสาวหน้าที่ของไอ้สองคนนั้นคือรายงานทุกอย่างเกี่ยวกับน้องสาวให้เขารับรู้ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันสองคนโดนไล่ออกเพราะอะไร

"แค่ถ่ายแบบเอง อีกอย่างก็แค่ชุดออกกำลังกายธรรมดาไม่มีอะไรหรอกนะคะ"

เธอรู้ว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้นพูดมากเรื่องอะไรรีบแก้ตัวตอนนี้ก็ยังไม่สายดีกว่าพี่ชายสั่งเผาโรงพิมพ์ที่กำลังตีพิมพ์หนังสือที่เธอได้ขึ้นปก

"ใครไลน์มา"

แสงจากโทรศัพท์มือถือที่ถูกตั้งระบบสั่นเอาไว้ในมือแคทธารีนทำให้บทสนทนาเปลี่ยนไป เคโอจ้องมองนิ่งราวกับจะเข้าไปอยู่ในโทรศัพท์มือถือนั่น

"จอห์นนะคะ"

แคทธารีนมองโทรศัพท์มือถือด้วยความเบื่อหน่าย เธอไม่ชอบและไม่ถูหใจคนไลน์มาสักนิดแต่เพราะยังคงต้องทำงานด้วยก็จำต้องคุย

"ใครจอห์น มันเป็นใคร"

"เราเจอกันตอนแคทไปคุยงานที่อิตาลี"

"แคทไม่เคยบอกพี่เลยนะ"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพองานจบแคทก็ไม่ติดต่อกับเขาแล้ว"

แคทธารีนไม่ได้สนใจหรือใส่ใจคนที่ไลน์หาเธอเลยสักนิด เธอออกจะเบื่อที่เขาไลน์มาตลอดเวลาแบบนี้ถ้าไม่ติดว่ายังจะต้องคุยงานด้วยเธอคงตัดขาดไปนานแล้ว

"แล้วคนก่อนละ ที่ชื่อแดนนี่"

"นี้บอดี้การ์ดคนเก่ารายงานพี่หมดเลยเหรอคะ"

ใบหน้าหญิงสาวตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะกลับสู่สีหน้าปกติเธอไม่คิดว่าพี่ชายของเธอจะรู้ จอห์นเคยเข้ามาทักเธอสองสามครั้งเพราะเคยทำงานด้วยกันไม่คิดว่าจะมีใครเอามารายงานให้พี่ชายรู้โชคดีที่ไล่บอดี้การ์ดสองคนนั้นออกไปก่อนไม่อย่างนั้นความลับที่เธอแอบซ่อนเอาไว้เกี่ยวกับพวกถ่ายแบบคงแตกแน่

"พี่ถามเราอยู่นะ"

เคโอกับร่างกายที่เหนื่อยล้าจากงานหนักเต็มทนยังคงฝืนสายตาที่กำลังจะปิดลงจ้องมองมือถือของน้องสาวที่ยังคงมีข้อความไลน์เด้งขึ้นมาตลอดจากจอห์นที่ต่อไปนี้คงจะไม่มีโอกาสได้ส่งข้อความมาอีกแล้วเพราะเขาจะต้องสั่งลูกน้องไปจัดการให้จบเรื่องไป

"เขาก็แค่เข้ามาคุยด้วย แต่แคทก็ไม่ได้สนใจ"

"จะคบใครให้พี่ดูก่อนนะ น้องสาวพี่มีคนเดียวพี่หวง"

เขาไม่อาจห้ามน้องสาวได้เพราะเธอโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เขาก็ยังคงหวงในฐานะพี่ชายที่อยากจะให้น้องสาวเจอคนดีๆ คนที่พร้อมจะดูแลผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเก่งไปสะทุกเรื่องคนนี้ได้

"ค่ะ"

คำรับปากที่แสนจะเบาแทบไม่ได้ยิน ใครก็ต่างรู้ดีว่าพี่ชายของเธอร้ายแค่ไหนแล้วแบบนี้จะมีผู้ชายคนไหนกล้ามาพบ

สองพี่น้องยังคงนั่งคุยกันอยู่ตรงห้องโถ่งใหญ่ของลำเรือแต่ก็ไม่นานเพราะเคโอต้องการพักผ่อนทั้งสองพี่น้องก็ต้องแยกจากกันเพื่อให้อีกคนพักผ่อนและอีกคนต้องเคลียงานที่ขนมาทำด้วยบนเรือลำใหญ่นี้