38
“ก็นั่นแหละ” เอมานเอเล่ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเหตุใดอารมณ์สวาทหมดลงดื้อ ๆ ทั้งที่มันคุกรุ่นเกือบถึงเพดานความรู้สึก แต่เพียงเห็นเสี้ยวหน้าเมเชล แล้วหันกลับมามองหน้าคู่ขา เขาหมดอารมณ์จะทำอะไรทั้งสิ้น แต่ไม่ใช่ว่าเพลิงพิศวาสจะเหือดแห้ง เอมานเอเล่หมดความปรารถนาจากสาวคนเมื่อครู่ แต่กลับมีความใคร่กับเมเชลที่นับวันจะยิ่งเพิ่มพูน เสมือนเธอเป็นยาเสพติดที่ขาดไม่ได้ “เธอต้องรับผิดชอบ”
เอมานเอเล่ ไม่ปล่อยให้เมเชลโต้แย้ง เขาปิดทับปากนุ่มอย่างรวดเร็ว ฉกลิ้นเข้าสู่ความอุ่นร้อนในช่องปากสาว ลิ้มรสชาติหอมหวานที่เขารู้ดีว่ามันมีมากแค่ไหน ทว่าความแค้นที่มากล้นบดบังความอ่อนโยนจนมิด สิ่งที่มอบให้เมเชลคือความเจ็บปวดเช่นเคย
เมเชลร้าวไปทั้งปาก เจ็บจนน้ำตาริน ไม่เพียงแค่นั้น มือเขาเหมือนเหล็ก จับตรงไหนเธอเจ็บตรงนั้น เขาไม่เคยปรานีกับเธอเลย กระทำกับเมเชลไม่ต่างกับทาสที่ไร้อิสระ แต่น่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกเกลียดเขาส
