เดิมพันรักจอมมาเฟีย

1 “ลูก!...กูมีลูก” ผลการตรวจดีเอ็นเอในมือย้ำให้ฟรานเซสโก้ เดอมาร์ชีนักธุรกิจด้านการบินรู้ว่า ต่อไปนี้เขามีอีกหนึ่งชีวิตต้องดูแล เป็นอีกชีวิตที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ เขายังจำความรู้สึกแรกที่มาเรียน่า คู่ขาสุดร้อนแรงของตนมาบอกว่า ได้ให้กำเนิดทารกเพศชายสายเลือดเดอมาร์ชี ฟรานเซสโก้ถึงกับช็อค เขาไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าตัวเองจะพลาดพลั้ง เผลอเลอไม่สวมเครื่องป้องกัน จนเป็นเหตุให้สเปิร์มสุดรักสุดหวงวิ่งเข้าไปอยู่ในรังไข่ของเธอ การพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกจึงเกิดขึ้น และเมื่อผลตรวจดีเอ็นเอออกมา ฟรานเซสโก้ถึงกับเถียงไม่ออก และต้องยอมรับหนูน้อยวัยสามเดือนนามว่าอัลบาโรไว้ในฐานะลูก และเลี้ยงดูลูกชายแทนมาเรียน่าที่ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกชายต่อได้ เพราะเธอป่วยเป็นมะเร็งในระยะสุดท้าย          “ทีนี้ชัดแล้วนะคะว่า อัลบาโรเป็นลูกของคุณจริงๆ” มาเรียน่าพูดเสียงโรย ใบหน้าถึงแม้จะหมองแต่ก็มีรอยยิ้ม “ฝากลูกด้วยนะคะเซสโก้ ถ้าฉันรักษาตัวหาย ฉันจะมารับแกไปเลี้ยงดูเอง”          ความไม่พร้อมของร่างกายและต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล สถานที่ที่อาจพูดได้ว่า เธอต้องอยู่จวบจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต มาเรียน่าจึงไม่อาจดูแลลูกชายสุดที่รักได้ เธอจึงบอกความลับนี้ที่ตั้งใจว่า จะเก็บไว้ไม่บอกให้ใครรู้ว่าใครคือพ่อของอัลบาโร แต่ด้วยเหตุผลข้างต้นทำให้มาเรียน่าเปลี่ยนใจ แล้วรู้ด้วยว่า ฟรานเซสโก้ต้องไม่เชื่อในเรื่องที่ตนบอก การตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์จึงเกิดขึ้น           “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลอัลบาโรให้ดีที่สุด” ฟรานเซสโก้ยอมรับผลที่ออกมา “เธอดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งไว้รักษาตัว”          “เงินไม่จำเป็นสำหรับฉันค่ะ เท่าที่ฉันมีอยู่ฉันคิดว่าน่าจะพอกับชีวิตที่เหลือ ถ้าคุณอยากจะให้อะไรฉัน ฉันขอให้คุณให้ความรัก ความอบอุ่นกับอัลบาโรนะคะ แกไม่มีแม่แล้ว ฉันไม่อยากให้แกคิดว่าไม่มีพ่ออีกคน” มาเรียน่าไม่เป็นห่วงตัวเอง แล้วรู้ดีว่าอยู่ในโลกนี้ได้อีกไม่นาน เรื่องที่เธอห่วงคือบุตรชายสุดที่รัก ในใจเป็นกังวลว่า ฟรานเซสโก้ที่รักชีวิตโสดเป็นชีวิตจิตใจจะทำหน้าที่ พ่อ ได้ดีมากน้อยแค่ไหน แล้วยิ่งรู้ว่าตนเองมีลูกแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ เขาจะปรับตัวได้หรือไม่ แต่ที่ตัดสินใจบอกฟรานเซสโก้ เพราะคิดว่า เขาคือคนเดียวที่เลี้ยงดูอัลบาโรได้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะนิสัยแย่ รักใครไม่เป็น และมีความเลวในตัว คงไม่ขนาดทิ้งขว้างลูกตัวเอง “เธอไม่ต้องห่วงลูกของเรา ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดมา แต่ก็ไม่คิดทิ้งขว้าง ในตัวอัลบาโรมีสายเลือดเดอมาร์ชีอยู่ นับต่อจากนี้ฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด” ฟรานเซสโก้รับปากเสียงจริงจัง “ลูกมาแล้วค่ะ” มาเรียน่าบอกฟรานเซสโก้ เมื่อเพื่อนสนิทอุ้มอัลบาโรเดินมาทางตน “แกเป็นน่ารักค่ะ เด็กเลี้ยงง่าย ไม่งอแง ยิ้มเก่งด้วยค่ะ” มาเรียน่ารับทารกวัยสามเดือน แก้วตาดวงใจมาอุ้ม เธอยิ้มก้มมองใบหน้าลูกชายที่เวลานี้หลับปุ๋ย ปลายนิ้วค่อนข้างสั่นเขี่ยแก้มบุตรชายเล่น น้ำตาของคนเป็นแม่คลอหน่วย เมื่อรู้ว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้มองเห็นหน้าลูก ทุกอย่างย่อมมีการจากลา เธอตัดใจส่งอัลบาโรให้ฟรานเซสโก้ที่รับร่างบุตรชายด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “ฝากลูกด้วยนะคะ ฉันไม่ขอให้คุณรักเขาเท่าที่ฉันรัก แค่ขอให้คุณเมตตาแกบ้างก็พอค่ะ” คือการสั่งเสียครั้งสุดท้ายของเธอ “ไม่ต้องห่วงลูก ฉันดูแลแกเต็มที่ เท่าพ่อคนหนึ่งจะดูลูกได้” ฟรานเซสโก้รับปากเสียงหนักแน่น “ลาก่อนค่ะฟรานโก้” มาเรียน่าพูดจบ เธอหันไปพยักหน้ากับเพื่อนรักที่เข็นรถวีนแชร์ไปยังลิฟต์โดยสาร เดินทางต่อไปยังโรงพยาบาลที่มาเรียน่ารักษาตัว ฟรานเซสโก้ก้มหน้ามองลูกชายหน้าตาน่ารักน่าชัง รูปร่างของอัลบาโรตอนนี้อ้วนพลี แก้มยุ้ย พวงแก้มเปื้อนด้วยสีชมพูระเรื่อ เขาเคยเห็นดวงตาของบุตรชายครั้งหนึ่งตอนมาเรียน่าพามาหา ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจมากนัก เพราะคิดว่าไม่ใช่ลูกของตนตามที่เธอเอ่ยบอก แต่พอรู้ว่าใช่ เขาอยากเห็นแววตาอัลบาโรมาก อยากพิจารณามองว่าเป็นสีอะไร มองแล้วจะรู้สึกอย่างไร แต่ที่แน่ๆ เวลานี้ฟรานเซสโก้เผลอยิ้ม เมื่อเห็นเด็กตัวอ้วนที่นอนหลับบนแขนของเขายิ้ม...ยิ้มทั้งที่ยังหลับ “เปียโร นายช่วยหาพี่เลี้ยงเด็กให้ฉันคนหนึ่ง เอาคนมีประสบการณ์นะ” ฟรานเซสโก้สั่งเปียโร ลูกน้องคนสนิทที่รับร่างเจ้านายน้อยมาอุ้มไว้แทน เพราะเขามีลูกสองคน ชำนาญการอุ้มลูกมากกว่าเจ้านายหนุ่มที่ไม่คิดจะมีใคร ขืนให้ฟรานเซสโก้อุ้ม เขาเกรงว่าจะตกลงมากระแทกพื้น “ครับคุณเซสโก้” “อ้อ...แล้วโทรสั่งแมรี่จัดห้องนอนให้ลูกชายฉันด้วย ไม่เอาดีกว่า บอกแมรี่ว่าให้ทำความสะอาดห้องปีกซ้ายริมสุด ใช้เป็นห้องนอนชั่วคราวอัลบาโรไปก่อน แล้วโทรบอกให้จัสตินออกแบบตกแต่งห้องของลูกชายฉันใหม่ เอาห้องที่ติดกับฉัน”  “ครับคุณเซสโก้” เปียโรรับคำสั่ง และไม่รู้สึกลำบากที่จะอุ้มเด็กชายไว้ด้วยมือเดียว ใช้อีกมือล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เดินไปด้วยทำตามคำสั่งของเจ้านายไปด้วย เปียโรก้มมองเจ้านายคนใหม่ของตน เขามองเห็นความอ้างว้างที่เด็กชายจะได้รับ เขารู้นิสัยฟรานเซสโก้ดีกว่าใคร ฟรานเซสโก้รักอิสระ ไม่ชอบอะไรที่มาผูกมัด ยิ่งเป็นชีวิตโสดด้วยแล้ว ฟรานเซสโก้หวงยิ่งกว่าไข่ในหิน การที่อยู่ๆ มีลูกโผล่ออกมา ลูกที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ความตั้งใจ มีหรือที่ฟรานเซสโก้จะมอบความรักให้ คงมีเพียงแค่ความผูกพันระหว่างพ่อลูกที่พอจะมีบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมากน้อยแค่ไหน แล้วรู้ด้วยว่า ที่ฟรานเซสโก้รับอัลบาโรมาเลี้ยงดูเพราะคำว่า หน้าที่ คำเดียว