23
1143 คำ
23
“ลิซ่าฮะ ลิซ่าบอกผมฮะ”
เด็กชายตอบ ไลลาตวัดตามองหน้าฟรานเซสโก้แวบหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตามมามองคนเป็นลูกที่ต่อจากนี้ไป เธอคงอบรมสั่งสอนจนปากเปื่อยปากแฉะ
“ต่อไปนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้แล้วนะครับ อัลบาโรต้องสั่งเท่าที่กินไหว สั่งทีละหลายอย่างไม่ได้ แต่ถ้ากินจานแรกหมดแล้วอยากสั่งจานที่สองก็ทำได้ครับ กินให้หมดเป็นจานๆ ไป” ไลลาค่อยๆ สอนอัลบาโร “อัลบาโรต้องสงสารป๊ะป๋านะครับ ป๊ะป๋าเป็นคนทำงานหาเงินเลี้ยงอัลบาโร ที่ป๊ะป๋ากลับดึกเพราะต้องทำงานหาเงินให้อัลบาโรใช้ ถ้าอยากให้ป๊ะป๋ากลับบ้านไว ไม่อยากให้ป๊ะป๋าเหนื่อย อัลบาโรต้องประหยัด รู้จักใช้เงินจะได้มีเงินใช้ไปนานๆ เข้าใจไหมครับ ”
ฟรานเซสโก้สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอพาดพิงถึงเขา จะว่าไปคำพูดไลลามีทั้งถูกและผิด ที่ถูกคือ เขาเป็นคนทำงานหาเงิน ส่วนที่ผิดไปจากความจริงคือ สาเหตุที่เขากลับบ้านดึกไม่ใช่เพราะวิ่งหาเงิน แต่ไปสังสรรค์ทำตัวโสดไม่มีพันธะ ไปเที่ยวกับสาวสวยไม่ซ้ำหน้าต่างหาก หรือที่เธอพูดเช่นนี้เพราะประชดเขา
“ป๊ะป๋าทำงานเหนื่อยหรือฮะ” อัลบาโรหันไปถามคนเป็นพ่อ
“เหนื่อยครับ เหนื่อยมากด้วยครับ”
ฟรานเซสโก้ตอบ เป็นคำตอบที่ไม่เป็นความจริง บริษัทของเขาเป็นปึกแผ่น มีความมั่งคงและมั่งคั่งทางการเงิน เขาไม่ต้องโหมงานหนักเพื่อตีตลาดเหมือนตอนเริ่มต้น ตอนนี้เขานั่งรับทรัพย์จากบรรดาเศรษฐีทั่วโลกที่เรียกใช้บริการเครื่องบินเจทส่วนตัวที่ตอบสนองความร่ำรวยได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งการบริการ ทั้งคุณภาพของเครื่องบิน และราคาที่ไม่แพงโอเวอร์ รวมถึงการบริการอื่นๆ ที่มอบให้คนกระเป๋าหนัก ทุกอย่างรวมกันจึงทำให้บริษัทของเขาประสบความสำเร็จ ก้าวไกลกับธุรกิจแขนงนี้เป็นความภาคภูมิใจอีกหนึ่งเรื่องของเขา ส่วนกิจการของบิดา ฟรานเซสโก้ไม่ทิ้ง บริหารร่วมกันกับธุรกิจของตน เขาทำงานหลายอย่างในมือ ทว่าทุกงานที่รับผิดชอบ ดีงามทั้งสิ้น
“ผมจะไม่กินเหลืออีกแล้วฮะ ป๊ะป๋าจะได้ไม่เหนื่อย ผมอยากให้ป๊ะป๋ากลับบ้านเร็วๆ มาหาผม”
ฟรานเซสโก้มองดวงตาใสบริสุทธิ์ของลูกชายแล้ว ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้า นัยน์ตาของอัลบาโรบอกให้รู้ถึงความรัก ความหวัง ความรักที่มีต่อเขา และความหวังในเรื่องที่เด็กชายเอ่ยมา ‘ผมอยากให้ป๊ะป๋ากลับบ้านเร็วๆ มาหาผม’ คำว่า มาหาผม ช่างเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจเขาได้ดีเหลือเกิน
“ดีมากครับ คราวนี้อัลบาโรจะสั่งอะไรดีเอ่ย” ไลลายิ้มอ่อนโยนให้
“สปาเก็ตตี้ปลาแซลมอนฮะ” ไลลายกมือเรียกบริกรคนเดิมมารับออเดอร์ เมื่อจัดการสั่งอาหารเสร็จ เธอก้มหน้าบอกบางเรื่องกับอัลบาโร “คืนนี้ฉันจะเล่านิทานเรื่องพิเศษให้ฟังนะครับ”
“ฮะ”
“ส่วนคุณ อัลบาโรเข้าใจและปรับตัวกับนิสัยการกินทิ้งกินขว้าง คุณก็ต้องปรับตัวเหมือนกัน เพราะขนาดเด็กยังทำได้ เข้าใจง่าย ถ้าผู้ใหญ่ทำไม่ได้ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ายังไง”
ไลลาสั่งสอนฟรานเซสโก้อีกคน แทนที่คนถูกสอนจะโกรธที่ถูกต่อว่าราวกับเขาเป็นเด็กน้อย ฟรานเซสโก้กลับยิ้ม แถมยังรู้สึกดีกับคำต่อว่านั้นอีกด้วย
“เข้าใจแล้วครับคุณแม่”
ไลลาส่งค้อนวงใหญ่ให้ผู้พูด แก้มเธอแดงระเรื่อจากคำพูดชวนให้คิดว่า คุณแม่ที่ว่านี้คือ เมียหรือมารดา ใบหน้าเธออาจไม่แสดงออกถึงความรู้สึก เรียบเฉย ทว่าในใจกลับลิงโลด
การสนทนาหยุดลงชั่วคราว เมื่อพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ อัลบาโรลงมือทานอาหารที่ตนสั่งอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าของเด็กชายเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา มีความสุขกับวันแห่งความสุขที่ตนไม่เคยได้สัมผัส เมื่อใจมีความสุข อาหารตรงหน้าต่อให้เป็นไข่ต้มแค่ใบเดียวก็ยังอร่อย มิแปลกที่สปากเก็ตตี้ปลาแซลมอนจะหมดในเวลาอันรวดเร็ว
หลังจากมื้อพิเศษผ่านพ้นไป ฟรานเซสโก้พาอัลบาโรกับไลลาไปทานไอศรีมต่อ จากนั้นก็พาเด็กชายไปเลือกซื้อของเล่นและเสื้อผ้า ได้ของใช้ส่วนตัวอัลบาโรมานับสิบอย่าง ฟรานเซสโก้ตั้งใจจะพาบุตรชายไปเล่นสวนสนุกที่อยู่ในห้าง ทว่าไลลาห้ามไว้ เพราะเวลานี้เกือบสองทุ่มแล้ว เป็นเวลาที่อัลบาโรทบทวนบทเรียนและเตรียมตัวเข้านอน เธอไม่อยากให้อับลาโรเป็นคนไม่ตรงต่อเวลา ไลลาจึงชวนสองพ่อลูกกลับบ้าน
“ฉันว่ากลับบ้านได้แล้วค่ะ นี่ก็จวนสองทุ่มแล้ว” ไลลาบอกสองพ่อลูก อัลบาโรหน้าหมองลงเมื่อรู้ว่า เวลาแห่งความสุขของตนกำลังจะหมดลง
“พรุ่งนี้อัลบาโรหยุด ให้นอนดึกหน่อยก็ได้” ฟรานเซสโก้บอก “ฉันอยากพาลูกไปเล่นของเล่นในสวนสนุก”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่อยากให้อัลบาโรเป็นคนไม่ตรงต่อเวลา เราต้องหัดแกตั้งแต่ตอนนี้ ถ้าเพิกเฉยหรือคิดว่าเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ แบบนี้ไม่ได้ค่ะ เราต้องสั่งสอนแกตั้งแต่เด็กถึงจะถูก คุณคงไม่เคยได้ยินสุภาษิตของไทยว่า ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก ความหมายของมันคือ อบรมสั่งสอนเด็กให้ประพฤติตัวในทางที่ดี ง่ายกว่าอบรมสั่งสอนผู้ใหญ่ที่ยิ่งพูดยิ่งไม่ฟัง”
ไลลาว่ากระทบฟรานเซสโก้ในประโยคท้าย คนถูกต่อว่าก็รู้ตัว แต่ไม่โกรธ กลับยิ้มให้อีกฝ่าย พร้อมกันนี้ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
“ถ้างั้นพรุ่งนี้เธอต้องเป็นแม่ พาลูกไปเที่ยวสวนสนุกนะ” ฟรานเซสโก้ได้ทีหยอด “ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ไม่พาอัลบาโรไป”
อัลบาโรยิ้มในตอนแรกที่รู้ว่า บิดาจะพาไปเที่ยวสวนสนุก แต่พอได้ยินประโยคต่อมา อัลบาโรรีบไปจับมือไลลาแล้วเขย่าเบาๆ ส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกต่างหาก ไลลาเห็นใบหน้าและท่าทางของอัลบาโรแล้วปฏิเสธฟรานเซสโก้ไม่ลง นึกเคืองอีกฝ่ายที่ชอบเอาอัลบาโรมาเป็นข้อต่อรอง ทั้งที่เด็กชายเป็นลูกเขาแท้ๆ น่าจะทำให้ลูกมีความสุขจากใจจริง ไม่ใช่พอเธอไม่ไป เขาก็จะไม่พาไป ใช้ไม่ได้เลยสักนิด
“ไปก็ได้”
ฟรานเซสโก้ยิ้มกว้างเมื่อได้รับคำตอบ แต่คนที่ยิ้มไม่ออกแถมค้อนใส่คือไลลา ที่นับต่อจากนี้ไม่รู้ว่า สาวหมัดหนักที่ไม่เคยกลัวใครจะต้านทานมนต์เสน่ห์ของฟรานเซสโก้ได้หรือไม่
- ผู้เขียน
