“ตกลงค่ะ ภายในสามวันเราจะเอาเงินล้านนึงไปให้”
ทุกคนตกใจหันไปมองอัจจิมาพร้อมกัน
“แกจะไปเอาเงินมาจากไหน” ประสิทธิ์ถามลูก แม้ว่าที่ผ่านมาอัจจิมาทำงานทุกอย่างที่ได้เงิน แต่เงินตั้งหนึ่งล้าน กับเวลาแค่สามวัน เธอจะไปหามาจากที่ไหน ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีเงินเก็บในบัญชีแม้แต่บาทเดียว
“จะไปเอามาจากไหนก็ช่างเถอะค่ะ” ตวัดสายตาไปมองสามีอย่างต่อว่า เพ็ญพักตร์ไม่สนว่าอัจจิมาจะหาเงินมาด้วยวิธีใด ตัวเองกับลูกยังมีบ้านให้อยู่ก็พอแล้ว
“หนูหามาได้ก็แล้วกัน” มือทั้งสองข้างกอบกำเข้าหากันเมื่อคิดไปถึงวิธีหาเงิน แรงสั่นสะเทือนน้อย ๆ บ่งบอกว่าอัจจิมากำลังฝืนใจตัวเอง
บุญคุณที่เพ็ญพักตร์เคยใช้หนี้ก้อนใหญ่ให้เธอกับประสิทธิ์เมื่อหลายปีก่อน ที่ผ่านมามันก็น่าจะเกินพอแล้ว
เธอไม่จำเป็นต้องเห็นอกเห็นใจใคร ไม่จำเป็นต้องลำบากทำเพื่อใครแม้แต่พ่อบังเกิดเกล้า ปล่อยให้บ้านถูกยึดไปให้จบ ๆ จะได้หมดเวรหมดกรรมกับสองแม่ลูกคู่นี้
