Chapter 1 จุดเริ่มต้น (2)
1032 คำ
Chapter 1
จุดเริ่มต้น (2)
ความมืดโรยตัวห่มคลุมเรือนหลังคาบ้านลือวิเศษกุล พระจันทร์ในคืนข้างขึ้นทอแสงอาบไล้ท้องฟ้ามืดดำให้นวลเด่น…ภายในบ้านหลังใหญ่ที่ใครบางคนกำลังเข้าสู่ห้วงฝัน หากแต่ในห้องนอนที่เปิดไฟนวลตาชวนฝัน ละครอีโรติกกำลังบรรเลงอย่างถึงพริกถึงขิง
“อืม…อา…”
เสียงห้าวครางทุ้มต่ำแผ่นท้องขมวดเป็นเกลียว สะโพกขยับหน่วงหนักเนิบช้าเมื่อสายธารรักพวยพุ่งเอ่อท้นอยู่ในความนุ่มหยุ่น ความอุ่นซ่านซึมซาบไปทั่วกายสาวที่สั่นเทิ้ม มือใหญ่ทาบทับกับฝ่ามือนุ่มแล้วสอดประสานแนบแน่น บรรยากาศในห้องเงียบงันเสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจหอบเหนื่อยของกันและกัน
เขาแช่กายไว้อย่างนั้นคล้ายต้องการซึมซับรสรักเอาไว้ให้เต็มตื้นในหัวใจ ริมฝีปากร้อนขบเม้มเรียวปากนุ่มแล้วกัดเบา ๆ อย่างหยอกเย้า แววตาอ่อนโยนกรุ่นไอรักสบประสานกับแววตาคู่สวยฉ่ำน้ำ สองกายเปลือยเปล่าที่เกี่ยวกระหวัดรัดรึงอยู่บนเตียงกว้าง คือความสุขที่พิมพ์ลดาไม่ต้องการอะไรมาเติมเต็มอีกแล้ว
“วันนี้พี่ทำดีมั้ยครับ…ชอบหรือเปล่า…หืม…”
หล่อนยิ้มเขิน หอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง สองแขนที่เกี่ยวกอดกายแกร่ง มือนุ่มที่ลากไล้ไปตามแผ่นหลังกว้าง คือคำตอบที่ชัดเจนแทนคำพูดมากมาย
เมื่อหัวใจเริ่มกลับมาเต้นราบเรียบ ติณณภพก็พลิกกายลงจากร่างเปลือยเปล่าขาวเนียน เขานอนหงายฝังร่างลงกับที่นอนด้วยความอ่อนเพลีย หากแต่ยังคงไม่ปล่อยมือจากคนนอนร่วมเตียง
“พิมพ์แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับพี่”
เขาหมายถึงงานสัมมนาที่เชียงราย เป็นสิ่งที่เขาถามย้ำมาหลายครั้งเพราะพิมพ์ลดายืนยันมั่นเหมาะว่าจะไม่ไป เหตุเพราะลูกยังเล็ก และหล่อนไม่อยากกระเตงลูกไปไหนไกลบ้าน อีกทั้งยังเห็นว่าติณณภพนั้นไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยว
“พิมพ์ไม่อยากให้เป็นภาระพี่ติณห์ค่ะ เดี๋ยวจะไม่เป็นอันทำงาน พี่ติณห์ไปเถอะค่ะพิมพ์อยู่ได้”
“อืม…พี่ตามใจพิมพ์ก็แล้วกัน แต่…พี่คงคิดถึงพิมพ์กับลูกมากแน่ ๆ เลย"
"เดี๋ยวเราวีดีโอคอลคุยกันก็ได้ค่ะ”
“โอเคครับ”
ติณณภพดึงมือนุ่มไปจูบฝากรักซ้ำ ๆ แล้วจึงยอมปล่อยให้หล่อนเป็นอิสระ พิมพ์ลดายิ้มให้คนข้าง ๆ ก่อนที่หล่อนจะยันกายลุกนั่ง คว้าชุดนอนมาสวมเพราะยังมีงานต้องทำ นั่นคือจัดกระเป๋าให้สามีสำหรับใช้ในการประชุมสัมมนาที่เชียงราย
+++++
ในอีกมุมหนึ่งกลางเมืองที่ไม่เคยหลับ พิชญ์สินีตรวจทานกระเป๋าเดินทางเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ลืมของใช้ที่จำเป็น หล่อนดูจนแน่ใจว่าไม่ลืมชุดสวย ๆ ไว้ใส่นอกเวลางาน…นั่นคือสิ่งที่ติณณภพเป็นคนบอกหล่อนเอาไว้ และหล่อนก็จัดเตรียมไปหลายชุดเพื่อให้พอใส่สำหรับการใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงรายถึงหนึ่งสัปดาห์
หลังจัดเตรียมกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวก็กระโดดขึ้นเตียง แววตาคู่สวยกลอกไปมามองเพดานสีขาวโพลน หล่อนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดไปถึงเรื่องความรักที่ปัจจุบันยังหาคนที่ใช่ไม่เจอเสียที หล่อนเป็นคนมาตรฐานสูง หากจะมีแฟนทั้งทีหล่อนอยากได้ผู้ชายที่ครบเครื่องเช่นติณณภพ เขาหล่อ รวย สูงยาวเข่าดี อีกทั้งยังเก่งในเรื่องงาน ที่สำคัญ ใคร ๆ ก็บอกว่าเขาเป็นคนรักครอบครัว นั่นทำให้หล่อนนึกอิจฉาพิมพ์ลดา ที่ได้ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างติณณภพไปครอบครอง
หล่อนได้แต่หวังว่าสักวัน…สักวันหล่อนจะเจอรักแท้ที่ตามหามานานกับเขาบ้าง พิชญ์สินีนอนพลิกไปพลิกมาอย่างกระสับกระส่าย อดคิดถึงติณณภพไม่ได้ รู้สึกหน่วง ๆ อยู่ในอกเมื่อคิดไปถึงว่าป่านนี้เขาคงนอนกอดเมียอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ต่างจากหล่อนที่นอนเหงาอย่างเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย
++++++
แดดอ่อนยามเช้าทอประกายอาบไล้เรือนยอดไม้เขียวรื่น พิมพ์ลดาอุ้มลูกเดินเล่นเพื่อสูดความบริสุทธิ์ของเหล่ามวลหมู่ไม้ที่ผลิบาน ผีเสื้อบินว่อนดอมดมความหอมหวานจากกลีบดอกไม้หลากสีสัน สร้างความตื่นตาตื่นใจให้ทารกน้อยในอ้อมกอดจนต้องส่งเสียงอ้อแอ้พร้อมกับชูมือไม้ไปมา คือความสุขเล็ก ๆ ของคนเป็นแม่ในยามที่ต้องห่างไกลจากพ่อของลูกเพราะความจำเป็น
หล่อนอุ้มลูกไปเดินเล่นหน้าบ้าน ที่ริมรั้ว คนสวนกำลังรดน้ำพรวนดินพลางฮัมเพลงโปรดไปด้วยอย่างมีความสุข ทักทายคนสวนแล้วพาลูกเดินเล่นรับวิตามินดียามเช้า ในขณะที่ใจกำลังดื่มด่ำกับความสุขอยู่นั้น ก็มีเสียงทักทายดังมาจากรั้วข้างบ้าน
"หนูพิมพ์ ๆ"
พิมพ์ลดาหันไปมองตามเสียงเรียก เห็นดาวเรืองคนข้างบ้านโผล่หน้าออกมานอกรั้ว หญิงสาวยิ้มทักทาย ขณะอีกฝ่ายกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา
"คุณติณห์อยู่มั้ยจ๊ะ"
อีกฝ่ายเอ่ยถามเมื่อพิมพ์ลดาเดินไปถึง ดาวเรืองมองซ้ายมองขวาราวกับกลัวอะไรบางอย่าง สีหน้าคล้ายกับคนมีอะไรซ่อนเอาไว้ในใจ
"พี่ติณห์ไปเชียงรายค่ะ"
"อ้อ..."
"คุณป้ามีอะไรเหรอคะ"
ดาวเรืองยังคงไม่พูด ทำท่าหยอกเย้ากับทารกน้อยในอ้อมกอดของคนเป็นแม่
"น่ารักน่าชังขนาดนี้ คุณพ่อคงหลงน่าดูเลยเนอะ"
พิมพ์ลดาคลี่ยิ้ม เพราะสิ่งที่ดาวเรืองพูดนั้นไม่เกินจริงสักนิดเดียว
"ถ้าพูดได้คงหลงหนักแน่เลย"
"แค่ตอนนี้ก็เถียงได้แล้วนะคะ"
ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะ ดูเหมือนจะเป็นการทักทายกันธรรมดาตามประสาเพื่อนบ้าน หากแต่แววตาของดาวเรืองยังคงดูหลุกหลิกพิกล
"คุณป้ามีอะไรจะถามพิมพ์หรือเปล่าคะ"
- ผู้เขียน
