Chapter 7
เมียสองต้องห้าม (2)
ภายในบ้านลือวิเศษกุล ตรงมุมทานอาหารไฟยังคงส่องสว่างขัดกับภายนอกที่ห่มคลุมไปด้วยความมืด เสียงคุยกันกระหนุงกระหนิงดังแว่ว ในขณะที่คนอื่นในบ้านต่างปลีกวิเวกฝังตัวเองกับกิจกรรมยามค่ำ แตกต่างกันไปตามความชอบของแต่ละคน
กุ้งตัวโต ๆ ถูกตักไปใส่จานของติณณภพอย่างเอาใจ ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้มีเวลานั่งทานมื้อค่ำด้วยกันเพียงลำพังสองคน
"นึกยังไงถึงลุกมาทำกับข้าวเหรอพิมพ์ แค่เลี้ยงลูกก็เหนื่อยมากพอแล้ว"
"พิมพ์กลัวว่าพี่ติณห์จะลืมรสมือของพิมพ์ แล้วก็ไปติดใจอาหารข้างนอกแทนค่ะ"
แววตาสองคู่สบประสานกันอย่างบังเอิญ ในรอยยิ้มหวานที่ส่งออกมานั้น คนที่ความลับเช่นติณณภพรู้สึกร้อนตัวจนนั่งแทบไม่ติด เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ภายในใจ หากแต่เขาก็เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว
"พี่ไม่มีวันลืมหรอกครับ อาหารข้างนอกอร่อยสู้ที่เมียพี่ทำไม่ได้สักนิด"
เขาหย
