โอ้โห
มันจะรีบไปไหน มันกลัวว่าผมจะแบกห้องหนีมันรึไงถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดี ทั้งไอ้ปืนและพี่เจ้าของรถกระบะก็ย้ายข้าวของพะรุงพะรังมาวางเต็มห้องผมไปหมด ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เห็นเสื้อไอ้ปืน รองเท้าไอ้ปืน เศษขยะของไอ้ปืน ตุ๊กตาเน่าๆ ของไอ้ปืน ที่สำคัญสุดคือตัวของไอ้เหี้ยปืนนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงของผมประหนึ่งเตียงของตัวเองแถมยังตบฟูกนอนดังแปะๆ แล้วบอกผมว่า
“ตามสบายเลยนะเพื่อน ทำตัวให้เหมือนห้องตัวเอง”
สัส ก็นี่มันห้องกู!!!!!
“มึงตลกละ นั่นคือประโยคที่กูควรพูดมั้ย?”
“อ๊ะเหรอ งั้นมึงพูดสิ”
“ตามสบายนะเพื่อน ทำตัวเหมือนอยู่ห้องตัวเอง” ผมทวนประโยคมันด้วยหน้านิ่งๆ เล่นไปตามเกมประสาทของคนตัวสูงที่มีเอเนอร์จี้ล้นเหลือจนเผื่อคนทั้งโลกได้ มันดิ้นๆ อยู่บนเตียงก่อนจะทำตัวเหมือนอยู่ห้องของตัวเองด้วยการโยนเสื้อ ถอดกางเกงและทิ้งทุกอย่างลงกับพื้นพร้อมกางแขนกางขาสามร้อยหกสิบองศาจนไม่เ
