ผัวแก่

4

ช่วงมรสุมชีวิตหมดลงแล้วสำหรับสาวน้อยลูกจันทร์ความสดใสกับชีวิตปกติของเธอกลับคืนมาแล้วและหลังจากหายดีเธอก็มาโรงเรียนทันที เหนือเรื่องกินก็มีเรื่องเรียนที่เธอถนัดและเก่ง

แต่ก็มีสิ่งมากวนใจเธอตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเรียนจนถึงวันนี้ คนที่มารับเธอประจำแทบทุกวันกลับเปลี่ยนหน้าไปจากหนุ่มหล่อในดวงใจกลายเป็นย่ามาลีหญิงสาวสูงวัยและคนขับรถที่ไม่เคยพูดกับเธอเลย มันไม่มีความสุขและก็ไม่มีใครบอกว่าเขาหายไปไหนทั้งที่เธอถามหาทุกวัน

"ชุดนี้ไม่สวย"

"ชุดนี้ก็ไม่ได้"

"เอดาน มาช่วยลูกจันทร์เลือกชุดหน่อย"

เด็กสาววัยสิบขวบทิ้งเสื้อผ้าที่เอาออกมาลองลงตรงหน้ากระจกบานใหญ่อย่างตัดพ้อคนที่หายหน้าไป ถ้าเขาอยู่ป่านนี้เธอได้ชุดไปงานโรงเรียนแล้วเพราะเขาจะพยักหน้าตั้งแต่เธอใส่ชุดแรก เขามักจะพูดว่าดูดีเหมาะสมที่สุดทำให้เธอมั่นใจไม่ใช่มาลองแล้วลองอีกชุดแล้วชุดเล่าแบบนี้

"ได้เวลาดื่มนมแล้วครับคุณหนู"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นและประตูก็ค่อยๆ เปิดออก ชายร่างสูงใหญ่ราวนักกีฬาเดินถือแก้วนมแก้วใหญ่เข้ามาภายในห้องแทนป้ามาลีที่เดินขึ้นบันไดแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว เขาไม่ได้อยากมาเพราะเหนื่อยล้าจากงานหนักมาเต็มทนแต่พอเดินเข้าบ้านมาเห็นคนแก่ก็อดสงสารไม่ได้และคุณหนูตัวน้อยของเขาก็เอาแต่ใจจนไม่มีใครกล้าเข้ามาในนี้สักเท่าไร

"เอดาน"

ร่างหนากระโดดเข้าไปกอดขาเอดานเอาไว้ บอกได้คำเดียวว่าเธอคิดถึงเขายิ่งกว่าเวลาที่ตุ๊กตาตัวโปรดถูกส่งซักแล้วเพิ่งได้กลับมาซะอีก เขาหายไปไม่บอกไม่กล่าวจะเห็นก็แค่แวบเดียวในตอนเช้าที่เธอเพิ่งจะตื่นนอนก็เท่านั้น

"นมครับ"

เอดานพยายามยื่นนมในแก้วให้กับเด็กน้อยที่กอดขาเขาเอาไว้แล้วร้องไห้ เขาก็คิดถึงเธอเหมือนกันเคยเจอหน้ากันทุกวันแต่อยู่ๆ ก็ไม่ได้เจอ เขาก็ได้แค่คิดเธอเป็นลูกของเจ้านายเขาจะทำอะไรมากไปกว่านี้ได้ กอดเหรอ กอดลูกของเจ้านายคงได้ตายก่อนจะแก่

"อย่าไปไหนอีกนะ ไม่ไปเดินเล่นแล้วก็ได้ แต่พี่เอดานอย่าไปไหนอีกนะ"

สาวน้อยฟูมฟายราวกับเธอกำลังจะเสียของรักไป ก็จริงๆ แหละผู้ชายที่เธอยกใจให้เขาแต่กลับตกเป็นคนของพ่อเธอเต็มตัวไปแล้ว

"ผมต้องทำตามคำสั่งครับ"

เขาวางแก้วนมลงกับโต๊ะเล็กๆ ตรงข้างหัวเตียงนอนของเธอก่อนจะพยายามแกะนิ้วเล็กๆ ให้ออกจากขาของเขา นอกจากจะจ้ำม่ำแล้วยังเป็นตุ๊กแกที่เกาะไม่ปล่อยอีกด้วยเอากับคุณหนูคนนี้สิ

"ลูกจันทร์จ่ายเงินเดือนให้พี่เอดานแทนป๊ะป๊าก็ได้ กลับมาดูแลลูกจันทร์เหมือนเดิมนะ"

สองมือปาดน้ำตาสองเท้าก็รีบวิ่งไปหยิบออมสินของเธอมายื่นให้กับเขา เงินที่เธอตัดใจเก็บเอาไว้ไม่ซื้อขนมกินอาจจะไม่มากสำหรับผู้ใหญ่แต่กับเด็กอย่างเธอมันมหาศาลมาก

"พี่เอดาน"

เขาไม่รับออมสินของเธอแต่กลับเดินออกไปซะดื้อๆ อย่างนั้น จะให้เธอต้องจ่ายเพิ่มอีกมากแค่ไหนทำไมไม่บอกกัน

"เข้านอนได้แล้วมั้งลูก"

มอร์แกนเดินเข้ามาแทนที่คนที่เพิ่งออกไป เขามาอยู่หน้าห้องลูกสาวคนโตได้สักพักหนึ่งแล้วและได้ยินทุกอย่าง เริ่มหนักใจตั้งแต่เธออายุแค่สิบขวบซะแล้ว

"ป๊ะป๊ามาตั้งแต่เมื่อไร"

"เข้านอนได้แล้วนะดึกแล้ว"

"ให้พี่เอดานกลับมาดูแลลูกจันทร์ได้ไหมคะ"

"ดูสิแม่แคทให้กินอะไร ตัวหนักป๊ะป๊าจะอุ้มไม่ไหวแล้วนะ"

เขาอุ้มลูกสาวขึ้นพร้อมออมสินของเธอ พาเธอเข้านอน และไม่พูดถึงเหตุการณ์นั่นอีกไม่ว่าเธอจะเอาแต่พูดถึงแค่ไหนก็ตาม ตอนนี้เธอยังเด็กก็คงแค่ติดเอดานตามประสาเด็กเดี๋ยวโตขึ้นก็คงห่างกันไปเอง

"จอดรถก่อน"

เด็กสาวร่างอวบวัยสิบห้าที่นั่งรถออกมาจากโรงเรียนพร้อมกับกินไม่หยุดหันไปสั่งคนขับรถให้จอดรถกะทันหันเมื่อเจอกับร้านดอกไม้ขายดีข้างทางที่มีผู้คนมากมายพากันต่อแถวซื้ออยู่

เธออาจไม่เคยสนใจว่ามันขายดีมานานแล้วสำหรับร้านนี้ไม่ใช่แค่ช่วงเทศกาลแต่เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญเธอถึงได้มองเห็น ปกติตลอดทางกลับบ้านเธอจะเอาแต่กินด้วยความหิวตลอดทาง

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นเมื่อห้าปีก่อนเขาก็หลบหน้าเธอตลอดและก็ไม่เคยมาขับรถให้ไม่เคยมาพาไปเที่ยวไหนเลยนอกจากจะเห็นแค่เพียงเดินผ่านในตอนเช้าก่อนที่เขาจะออกไปกับพ่อของเธอเท่านั้นแต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกในใจของเด็กน้อยที่กำลังโตเป็นสาวก็ไม่เคยเปลี่ยนผันเลย

และวันนี้เป็นวันสำคัญที่ผู้คนมักมอบดอกไม้และช็อกโกแลตให้แก่กันโดยเฉพาะคู่รักเธอเองก็จะไม่พลาดที่จะซื้อไปมอบให้เขา พ่อรักแรกของเธอ

"คุณหนูมีอะไรคะ"

มาลีที่ไม่เคยตามทันเด็กสาวหันไปถามคนที่กำลังจะลงจากรถ เธอแก่ลงมากแต่ก็นับว่ายังดูแลลูกจันทร์ได้ดีอยู่ยกเว้นเดินตาม ถึงคุณหนูจะอวบอั๋นจนเรียกว่าอ้วนแต่ความว่องไวเร็วกว่าคนรูปร่างดีบางคนซะอีก

"ขอซื้อดอกไม้หน่อยนะคะ"

ถึงจะเอาแต่ใจแต่ก็ยังเคารพผู้ใหญ่ เอ่ยบอกก่อนจะวิ่งตัวกลมไปยังร้านดอกไม้ที่มีคนมุงกันเต็มหน้าร้าน

เด็กสาวที่หลายคนในละแวกนี้รู้จักเพราะเรียนที่เดียวกับเธอและหลายคนเคยเห็นเธอตามหน้าข่าวสังคมกำลังเริ่มให้ความสนใจกับเธอแทนดอกไม้ในร้านทันทีเมื่อเธอลงจากรถมายืนต่อแถว

หลายเสียงแอบนินทาเธอ นินทาในรูปร่างอันอวบอั๋นเกินตัวของเธอ และเริ่มว่าเธอเสียหายเมื่อเธอสั่งดอกไม้ที่มีไว้มอบให้กับคนรักและราคาแพงลิบ

ลูกจันทร์ทนยืนขาแข็งอยู่นานสองนานจนได้ดอกไม้และก็ต้องอดทนกับพวกปากมากไปด้วย เธอไม่ใช่คนชอบมีเรื่องอะไรและด้วยความเจ้าเนื้อของเธอก็ไม่แปลกที่จะโดนพูดถึงในทุกทีที่เธอไปแต่ก็มีบางคนพูดมากเกินไปจนบางครั้งเธอเองก็แทบจะทนไม่ไหว ก็คนพวกนั้นกล้าดูถูกคนที่เธอกำลังจะมอบดอกไม้ให้ว่าเขาตาบอดมองไม่เห็นรูปร่างน่าเกลียดของเธอที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้