ผัวแก่

5

เธอรับช่อดอกไม้แล้วเดินออกจากร้าน สะบัดหน้าใส่คนที่นินทาเธอ ยังไงเธอก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ความอวบอั๋นของเธอมันก็อยู่บนตัวเธอไม่ได้ไปอยู่บนปากใครจะไปใส่ใจทำไม และอีกอย่างเอดานก็เป็นคนที่โชคดีที่สุดที่มีเธอคอยสนใจในทุกเรื่องของเขาดีกว่าจะมามีพวกขี้นินทานี้ไปคอยดูแล

"วันวาเลนไทน์ทั้งที่ ก็ต้องมีดอกไม้ ลูกจันทร์เตรียมให้พี่เอเลยนะคะ"

ลูกจันทร์นั่งรออยู่ตรงหน้าบ้านในมุมมืดโดยโกหกแม่แพรว่าจะมาดูดาวแต่เธอมานั่งรอผู้ชาย วันนี้ยังไงก็ต้องเจอไม่ว่าจะนานแค่ไหนแต่พอผ่านไปได้สักพัก

"ยังไม่กลับมาอีก"

ด้วยความเอาแต่ใจเสียงบ่นก็เลยดังออกมา เธอรักษาน้ำหนักได้คงที่ตลอดมาแต่ตอนนี้กำลังเริ่มหงุดหงิดเพราะต้องมายืนนานและก็เลยเวลากินของว่างก่อนเข้านอนมาแล้วด้วย

แต่ก็ไม่เกิดผลถึงเธอจะบ่นไปเขาก็ยังไม่มาอยู่ดี เด็กสาวนั่งลงต่อและเริ่มคิดทบทวนถึงวันเก่าๆ เพื่อฆ่าเวลา โดยเฉพาะคิดถึงเขา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเมื่อห้าปีที่แล้วเธอกับเอดานก็ห่างกันมาตลอดเพราะมอร์แกนผู้เป็นพ่อของเธอมาเจอเข้าจนเอดานเดินหนีออกจากห้องไปและเขาเองก็พยายามหลบหน้าเธอด้วยแต่ใครจะไปหมดความพยายามทิ้งรักอันแสนสวยงามในวัยเด็กได้ลงก็เธอมันรักเขาตั้งแต่แรกเห็นตั้งแต่จำความได้ยังไงไม่มีทางปล่อยหลุดมือไปได้เป็นอันขาด ยังไงเอดานก็ต้องเป็นของลูกจันทร์

"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ"

ร่างอวบพุ่งตัวออกไปยื่นช่อดอกไม้ให้ตรงหน้าเขา เธอยืนก้มหน้าเอียงอายแต่สายตาก็ยังแอบเหลือบมองว่าเขาจะชอบมันไหม

เขารับดอกไม้ช่อโตมาถือไว้ในมือ มองมันทุกกลีบดอกอย่างละเอียด สวยสดงดงามสมกับที่เธอเป็นคนยื่นให้ หัวใจที่เคยเต้นตามจังหวะของมันทุกวันกระตุกเฮือกเหมือนหยุดเต้นก่อนจะกลับมาเต้นระรัวจนเจ้าของหัวใจแทบจะเป็นลม เกิดมาไม่เคยมีใครมอบดอกไม้ให้เขา เธอเป็นคนแรก เป็นคนแรกตั้งแต่ขโมยหอมแก้มเขาแล้ว

"นายครับ"

แต่ทว่ากลับมีผู้ชายคนสำคัญเดินเข้ามาดอกไม้ในมือเขาเลยถูกยื่นให้ผู้มาใหม่ในทันที เขาไม่อยากให้เธอต้องมาตกต่ำเพราะผู้ชายรุ่นพ่ออย่างเขา เธอควรได้เจอคนที่ดีที่เหมาะสมกว่าเขา

"ลูกจันทร์ซื้อให้ป๊ะป๊าเหรอ"

มอร์แกนมองดอกไม้ในมือที่รับมา กุหลาบสีแดงช่อโตช่างแสนงดงามไม่เหมาะกับผู้ชายรุ่นพ่ออย่างเขาเลยถึงแม้วันนี้จะเป็นวันแห่งความรักก็ตาม ถ้าเมียให้คงอินกว่านี้แต่นี้ลูกสาวให้ออกจะแปลกไปนิดแต่ก็ยินดีรับไว้ในฐานะพ่อ

"คะ  ค่ะ"

เธอมองหน้าเอดานอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ตั้งใจมอบให้เขาแต่เขากลับยื่นให้พ่อของเธอ ทำไมกันก็ในเมื่อเขาไม่มีใครแล้วกับแค่รับช่อดอกไม้จากเธอแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้

"พี่เอดานค่ะ ช๊อคโกแลตค่ะ"

หมดความพยายามซะที่ไหน เธอคว้าช็อกโกแลตรูปหัวใจออกมาจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เอดานต่อหน้าพ่อของเธอ คิดจะทำงานใหญ่ใจต้องนิ่ง คิดจะจีบคนแก่ใจต้องถึงแบบนี้แหละเรื่องพ่อเดี๋ยวค่อยเคลียร์

"เข้าบ้านกันเถอะ"

มอร์แกนพยายามจะมองเหตุการณ์ทุกอย่างให้เป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งที่ผูกพันกับผู้ใหญ่ ถึงตอนนี้เขาแทบจะระเบิดอารมณ์หวงลูกสาวออกมาก็ตาม

"กินนะคะ ลูกจันทร์ห่อเองกับมือ"

เธอซื้อมาทำเองคงไม่เป็นแต่เธอจัดการห่อเป็นรูปหมอนข้างที่เหมือนจะสวยนั่นด้วยตัวเองเลยนะ

เธอโดนพ่อลากเข้าบ้านไปแล้ว แต่เขายังยืนบื้อทำอะไรไม่ถูก คนมันตายด้านกับความรักมาเจออะไรแบบนี้เข้าไ ปไม่เป็นเลยทีเดียว จะทำยังไงต่อละทีนี้

เขาคงต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างเพื่อเธอ และตัวเขาเอง

ทุกวันหลังจากที่ลูกทุกคนของมอร์แกนเข้านอนหมดแล้วเขาจะพาภรรยามาช่วยทำงานในห้องทำงานเล็กๆ ที่อยู่ระหว่างกลางห้องนอนของลูกๆ ในเวลาดึกดื่นแบบนี้จะไม่มีลูกน้องคนไหนเข้ามารบกวนเพราะต่างกลับไปพักผ่อนกันหมดแล้วจะเหลือแต่เวรยามด้านนอกเท่านั้นแต่กลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะเปิดเข้ามา

"ผมขอลาออกครับ"

คำพูดแรกไม่ใช่คำทักทายแต่กลับเป็นคำบอกลาที่เขาตรองคิดมาเป็นอย่างดีในเวลาหลายชั่วโมงที่ผ่านมา และเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับอนาคตของเด็กสาวที่อายุคราวลูกอย่างลูกจันทร์ที่เธอกำลังเข้าใจว่าความสนิทคือความรัก

"อื้ม"

มอร์แกนพยักหน้ารับคำแล้วก้มทำงานต่อ เขาพอใจกับสิ่งที่เอดานทำ มันถูกต้องแล้วสำหรับทุกคนและลูกจันทร์ลูกสาวของเขา ที่เขาทั้งรักทั้งหวงและอยากให้มีอนาคตที่สดใสไม่ใช่มาหลงรักคนคราวพ่ออย่างเอดาน

"อะไรกัน มีอะไรหรือเปล่าเอดาน ทำไมอยู่ๆ ถึงจะลาออก"

แคทธารีนเธอไม่ใช่คนโง่และมองออกว่าคนที่ขอลาออกมีท่าทีหนักใจแค่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอรู้ว่าเอดานรักงานบอดี้การ์ดนี้มากและไม่มีครั้งใดหรือเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาคิดลาออกเลยแต่ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาพูดแบบนี้

"ไม่มีครับ"

"พรุ่งนี้เลยไหม ฉันจะได้โอนเงินชดเชยให้ตอนนี้เลย"

เอดานเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ทำงานกับเขามาหลายปีและก่อนหน้านี้ก็คอยดูแลภรรยาเขาเป็นอย่างดีเขาก็ต้องตอบแทนอย่างเต็มที่และคอยดูแลช่วยเหลือลูกน้องคนนี้ตลอดไป

"ครับ"

ถ้าให้เขาอยู่ที่นี่จนถึงเช้าของพรุ่งนี้เขาก็ต้องเจอหน้าเธอ หญิงสาวตัวกลมๆ ที่มีรอยยิ้มน่ารักเธออาจเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ทำให้เขานึกถึงความรักแต่เขากลับตอบแทนเธอได้แต่เพียงหนีไปให้ไกล

"เอดานคิดดีแล้วใช่ไหม ตัดสินใจใหม่ได้นะ"

"แคทเราต้องเคารพในการตัดสินใจของเอดาน คนจะลาออกเราไปรั้งเอาไว้มันไม่ดีนะ"

มอร์แกนพยายามทำตัวปกติเขาไม่อยากให้เรื่องช่อดอกไม้มีใครรับรู้ไปมากกว่านี้โดยเฉพาะแคทธารีนถ้าเธอรู้คงไม่มีทางปล่อยให้เอดานลาออกแน่นอนแต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้

"มีอะไรกันหรือเปล่า ทั้งสองคนดูแปลกๆ"

แคทธารีนมองหน้าชายทั้งสองสลับกัน สามีเจ้าแผนการของเธอมีอะไรปิดบังหรือเปล่า แล้วลูกน้องที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้เป็นอะไรกันแน่

"ไม่มีครับ ผมลาคุณหนูตรงนี้เลยนะครับ"

"ขอให้เอดานโชคดีนะ แคทจะบอกพี่นิกให้"

อาจมีเหตุผลหลายอย่างที่เธอไม่รู้ แต่เธอก็ไม่อาจรั้งใครไว้ได้ในเมื่อเอดานตัดสินใจก็เหมือนอย่างที่มอร์แกนบอกเธอต้องเคารพในการตัดสินของเอดานเขาคงตรองมาเป็นอย่างดีแล้ว

"ครับ"

เอดานก้มหัวทำความเคารพเจ้านายทั้งสองก่อนออกไปจากห้องนี้ และเดินต่อไปจนออกจากบ้านหลังนี้ที่เขาอยู่มาตั้งแต่เด็กจนอายุเข้าวัยกลางคน ใจหายไม่น้อยที่ต้องเดินออกจากบ้านหลังนี้แต่เขาเลือกแล้วที่จะทำแบบนี้