5. คิดอกุศล
1600 คำ
"เดินอ้อมมาตรงนี้"
"ค่ะ" ได้ยินคำสั่งจากเจ้านายหนุ่ม ขวัญนรีก็ได้เดินอ้อมโต๊ะไปหยุดอยู่ด้านข้างโต๊ะ ไม่ได้เข้าไปใกล้อย่างที่ควรจะเป็น นั่นทำให้ใบหน้าหล่อหันมามองสลับกับมองพื้นที่ว่างที่เธอเว้นไว้ จากประสบการณ์จากเจ้านายคนเก่าทำให้ขวัญนรีระวังตัวแจ
"เข้ามาอีกสิ ไกลแบบนั้นจะมองเห็นไหม?" รามิลเอ่ยดุเพราะจุดที่เลขาคนใหม่ยืนมันห่างจากที่ยืนหน้าโต๊ะตอนเมื่อกี้อีก
เมื่อได้ยินคำตำหนิ ขวัญนรีจึงได้ขยับเข้าไปหาประธานหนุ่มอีกนิด และหยุดยืนทิ้งระยะห่างไว้ประมาณหนึ่งศอก แค่นี้ก็ทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นล่ำเป็นสันแล้ว
"ตรงนี้นะที่จะต้องแก้ แล้วก็หน้านี้ตรงนี้ ตรงนี้ก็พิมพ์ชื่อบริษัทผิด" รามิลชี้ให้หญิงสาวดูจุดที่ต้องแก้ไข แต่คงเพราะเธอคงจะสายตาสั้น เมื่อมีหลายจุดเข้าเธอจึงได้ขยับเข้ามาชิดจนเกือบจะสัมผัสกัน ทันใดนั้นกลิ่นหอมละมุนอ่อน ๆ ก็โชยออกมาจากตัวเธอ ไม่เคยได้กลิ่นสาวคนไหนหอมบริสุทธิ์ไร้สารเคมีอย่างน้ำหอมฉุนกึกมาก่อน
สายตาคมลอบเหลือบมองอกอวบที่หย่อนลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกยามที่เธอก้มมองเอกสารตรงหน้าเขา ได้เห็นใกล้ชิดแบบนี้ทำให้เขารู้ว่าขนาดของมันอาจจะล้นมือเขาก็ได้
'อยากลองวัดขนาดด้วยมือชะมัด'
ความคิดอกุศลดังขึ้นในหัวของรามิล จากที่ตั้งใจจะเป็นสมภารที่ไม่คิดจะเคลมไก่วัด ตอนนี้เขาได้สลัดความคิดตัดโอกาสตัวเองแบบนั้นทิ้งไปแล้ว เลขาเส้นใหญ่ของคุณราตรีทำให้เขาคิดจะแหกกฎที่ตั้งไว้ ไก่วัดสวยน่าฟัดขนาดนี้ไม่คิดอะไรก็บ้าแล้ว
"เอ่อ.. ประธานคะ มีตรงไหนต้องแก้อีกไหมคะ?" ขวัญนรีทักเมื่อเห็นว่าเจ้านายนิ่งเงียบไป พอเขาได้ยินเสียงเธอก็สะดุ้งเหมือนกำลังทำอะไรผิดแล้วโดนจับได้ก็ไม่ปาน
"อะ..อื้ม ไม่มีแล้ว รีบเอาไปแก้ให้เสร็จก่อนเวลาประชุม" รามิลกระแอมเสียงในลำคออย่างคนมีพิรุธ พลิกแฟ้มสีดำปิดก่อนจะส่งให้เลขาคนสวย
"ค่ะ ฉันจะรีบทำให้เสร็จ" ขวัญนรีรีบคว้าแฟ้มมาถือไว้แล้วจึงออกเดินเพื่อไปแก้ไขความผิดพลาด แต่พอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเรียกตามหลัง
"เดี๋ยว!"
"คะ?" ขวัญนรีจึงหยุดเดินแล้วหันไปเพื่อรอรับคำสั่งจากเจ้านาย
"คุณเข้าประชุมด้วยจะได้เป็นงานเร็ว ๆ " รามิลสั่ง คำสั่งที่ดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับงาน แท้จริงแล้วแค่อยากเห็นใบหน้าสวย ๆ นี้ตลอดระยะเวลาการประชุมสามชั่วโมงต่างหาก
"ค่ะ" ขวัญนรีผงกหน้ารับคำสั่งเรียบร้อยก็หันหลังเดินออกจากห้องโดยที่มีสายตาคมมองตามบั้นท้ายงามงอนส่ายดุกดิกไปจนลับสายตา
"เป็นไงบ้าง โดนประธานดุไหม?" เห็นรุ่นน้องออกจากห้องมา เลขารุ่นพี่ก็ยิงคำถามใส่ทันที
"ไม่ค่ะ ขวัญก็คิดว่าจะโดนดุเหมือนกัน ประธานให้รีบแก้งานค่ะ แล้วก็ให้ขวัญเข้าประชุมด้วย" ขวัญนรีตอบพลางเดินเข้าไปนั่งประจำโต๊ะของตน เปิดไฟล์งานเพื่อที่จะได้แก้แล้วปริ้นต์ออกมาใหม่
"หือ? ให้เขาประชุมด้วยเหรอ แปลก.." วุฒินันท์ทำหน้าสงสัยเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเลขารุ่นน้อง
"แปลกยังไงคะ เป็นงานปกติของเลขาไม่เหรอคะที่ต้องเข้าไปบันทึกการประชุม" ขวัญนรีมองหน้าเลขารุ่นพี่ สายตาเต็มไปด้วยความงุนงง เพราะตอนที่ทดลองงานอยู่ที่เก่าเธอก็เข้าไปพร้อมกับเจ้านายตลอดและคอยรับใช้ทุกอย่างแล้วแต่เจ้านายจะใช้ ทั้งเสิร์ฟกาแฟ ดึงทิชชูให้ ขนาดนี้ก็ยังให้เธอออกได้ลงคอ
"ปกติประธานจะไม่ให้พนักงานใหม่เข้าร่วมประชุมนะ ถึงจะเคยทำงานมีประสบการณ์โชกโชนมาจากที่อื่น แต่ถ้าเพิ่งเข้ามาทำที่นี่ประธานก็จะยังไม่ให้เข้า กลัวจะเอาข้อมูลออกไปให้คู่แข่งน่ะ ท่านเคยมีประสบการณ์โดนคนสนิทหักหลังมาแล้วเลยต้องระวังตัวเป็นพิเศษ แต่นี่ทำไมถึงให้คุณขวัญเข้า" เลขาหนุ่มอธิบายให้ขวัญนรีฟัง ขณะที่มือก็รวบรวมเอกสารเตรียมเข้าห้องประชุม
"สงสัยขวัญคงดูไม่น่ามีพิษภัยมั้งคะ อุ้ย มัวแต่คุยยังไม่ได้แก้งานเลย ทำไม่ทันโดนดุแย่" ขวัญนรีหาเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงมีอภิสิทธิ์พิเศษ แต่แล้วเธอก็สะดุ้งตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่างานที่ได้รับมอบหมายมายังไม่เสร็จ จึงได้หันไปหาจอคอมพิวเตอร์แล้วรีบทำต่อก่อนที่จะโดนเจ้านายเฉ่งเอา
"หึหึ งั้นผมเข้าไปเตรียมตัวในห้องประชุมก่อน คุณขวัญไปพร้อมกับประธานก็แล้วกัน" วุฒินันท์ยิ้มขันให้กับท่าทางน่ารักของรุ่นน้อง เธออารมณ์ดีสดใสจนทำให้คนคุยด้วยยิ้มได้ แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยที่จะต้องสอนงานเธอ ได้ยินว่าเป็นเด็กเส้นของคุณนายราตรี ก็นึกว่าจะเป็นไฮโซเย่อหยิ่งถือตัวเสียอีก
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"เสร็จหรือยัง?" รามิลเดินออกมาจากห้องทำงาน หากสังเกตดูดี ๆ จะเห็นว่าเสื้อสูทที่เขาสวมนั้นเป็นตัวใหม่แต่ทว่ามีสีเดียวกับตัวเมื่อเช้า ที่เขาได้เดินชนกับเลขาคนใหม่จนเลอะกาแฟเป็นดวงใหญ่
นั่นเป็นเพราะประธานรามิลได้มีเสื้อผ้าสำรองไว้ในห้องพักที่ถูกสร้างไว้ในห้องทำงาน เจตนาคือวันไหนเที่ยวดึกแล้วเกิดง่วงเหงาหาวนอนก็จะได้เข้าไปนอนสักงีบ
"เสร็จแล้วค่ะ" ขวัญนรีตอบพลางลุกขึ้นด้วยท่าทีกระตือรือร้นเอื้อมมือไปคว้าแฟ้มมาถือไว้ ขยับลุกจากเก้าอี้ทำงานและไม่ลืมที่จะดันเก้าอี้เข้าไปใต้โต๊ะเพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยไม่รู้ตัวเลยทุกการกระทำของเธอนั้นตกอยู่ในสายตาของเจ้านายทุกอย่าง
"ไปกันเถอะ" รามิลเอ่ยพร้อมอมยิ้มมุมปากพอใจ เมื่อเลขาคนใหม่ใส่ใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เลื่อนเก็บเก้าอี้เมื่อครู่ พูดจบร่างสูงก็ก้าวเดินต่อจุดหมายคือห้องประชุมอีกฝั่งหนึ่งของชั้น
"เอ่อ.. ประธานคะ ให้ฉันเข้าไปด้วยจะดีเหรอคะ?" ขวัญนรีเอ่ยถามอย่างอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ข้อมูลที่เพิ่งรู้จากวุฒินันท์ทำให้เธออดกังวลไม่ได้
ขณะที่ปากถามขวัญนรีก็ก้าวขาตามคนตัวสูงไปด้วย ส่วนสายตาก็มองไหล่กว้างผึ่งผายสง่างาม ยอมรับว่าเขาเป็นคนที่ชุดสูทแล้วดูดีมากคนหนึ่ง
"ตอนที่พูดกับคุณวุฒิ คุณแทนตัวเองว่ายังไง?" รามิลไม่ได้คำถามแต่ถามคนข้างหลังกลับ ขณะที่เท้าก็ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอเพื่อรอคนที่ขาสั้นกว่า แต่เธอกลับไม่ยักรีบเดินไล่มา มัวแต่ตั้งคำถามอะไรก็ไม่รู้
"แทนว่าขวัญค่ะ" แม้จะสงสัยว่าที่เขาถามมามันเกี่ยวกับคำถามของเธออย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นขวัญนรีก็ตอบออกไป
"แทนแบบนั้นกับผมด้วย มาฉงมาฉันอะไร ฟังไม่ลื่นหูเลย" รามิลหยุดเท้าแล้วหันไปหาคนขาสั้นที่เพิ่งเดินทันเขา สายตาคมมองที่ใบหน้าหวานอย่างกดดันให้เธอทำตามที่เขาสั่ง
"ค่ะ" ขวัญนรีจึงต้องรับปาก
"แล้วให้ขวัญเข้าประชุมด้วยจะดีเหรอคะ เห็นว่าประธานไม่ให้คนใหม่เข้า.."
เฮ้อ..
รามิลไม่ตอบ เขาแค่มองหน้าเลขาคนใหม่พลางถอนหายใจอย่างเอือมระอากับคำถามเซ้าซี้ของเธอ เลขาคนสวยจะสงสัยอะไรนักกับคำสั่งของเขานักหนา
รามิลไม่ตอบคำถามและไม่สนใจเลขาสาวอีก เขายื่นมือไปจับมือจับประตูแล้วกดลง เท่านั้นประตูบานใหญ่ก็เปิดออกทำให้เห็นโต๊ะประชุมตัวยาว ที่ยาวตั้งแต่หน้าห้องถึงท้ายห้อง ขวัญนรีมองเข้าไปก็พบว่าพนักงานระดับหัวหน้าฝ่ายมานั่งรอกันแล้ว
"ตามมา"
สิ้นเสียงทุ้มขวัญนรีจึงจำเป็นต้องเดินตามประธานหนุ่มเข้าไป รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกที่ตนเป็นที่สนใจของคนทั้งห้อง คงจะเป็นอย่างที่วุฒินันท์พูดไว้ว่าห้องประชุมนี้จะไม่ให้พนักงานใหม่เข้าร่วม
"นี่คุณขวัญ เธอเป็นเลขาของผมอีกคน จะทำงานคู่กับคุณวุฒิ" รามิลแนะนำเลขาคนใหม่สั้น ๆ ให้พนักงานในห้องรับรู้แล้วเดินไปยังหัวโต๊ะที่ประจำของตน
วุฒินันท์ที่นั่งรออยู่โต๊ะเล็กเยื้องหลังเก้าอี้ท่านประธานก็ลุกขึ้นยืนรอรับเจ้านาย ก่อนจะชี้มือไปยังเก้าอี้เสริมซึ่งอยู่ติดกับโต๊ะของเขาให้เลขารุ่นน้องว่านั่นที่นั่งของเธอ วันนี้ขวัญนรีเพิ่งเข้ามาสังเกตการณ์จึงเป็นโต๊ะชั่วคราวไปก่อน ครั้งหน้าค่อยหาโต๊ะประจำเหมือนกับเขาให้เธอ ก็ครั้งนี้เขาเพิ่งรู้ว่าประธานจะให้เลขาใหม่เข้าประชุมเมื่อครึ่งชั่วโมงนี่เอง ใครจะหาโต๊ะทันกันเล่า
...................................
เห็นแววคนติดน้องมาแต่ไกล 555
- ผู้เขียน
