“ก็บอกไม่รู้ไงมิน เลิกถามได้ยัง ง่วงนอน”
หลังจากที่ผมพูดประโยคนี้จบมินตราก็เดินออกไปนอกห้องนอนโดยที่ไม่สนใจผมอีกเลย ส่วนผมก็นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงมาเกือบชั่วโมงแล้วครับ นอนแม่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
ที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรยัยนั่นหรอก แต่ผมแค่งอนเท่านั้น เออฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมงอนที่ยัยเมียสุดที่รักมาทำร้ายลูกชายผม ถ้าเกิดมีลูกไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไงวะ แถมทำผมจุกไข่จนแทบล้มทั้งยืนยัยนั่นก็ไม่คิดจะมาดูดำดูดี
ผู้หญิงอะไรโคตรใจร้ายกับผัวเลยแม่ง
แต่สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหวต้องออกมาหาเธอแต่พอออกมาเจอก็เห็นว่ามินตรานอนหลับอยู่ที่โซฟา หึ ๆๆ สงสัยง่วงมากผมเลยเดินไปนั่งที่พื้นข้างโซฟาเพื่อมองหน้าเธอใกล้ ๆ
“คิดถึงเธอมากเลยรู้ไหมมินตรา” ผมบอกเธอเบา ๆ พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปจูบที่แก้มใส ๆ ของเธอเพราะกลัวว่าผมจะอดใจไม่ไหวจับปล้ำก่อนที่จะเข้าใจกัน
อ่าส์~ ใครบอกให้ผมมีเมียสวยขนาดนี้วะ ขนาดหน้าไม่ไ
