ตอนที่ 5
1757 คำ
วันต่อมา…
นานาตื่นมาตั้งแต่เช้าหลังจากที่ได้นอนพักไปเต็มอิ่ม ทำให้พิษไข้หายไปแทบไม่หลงเหลือ ร่างกายกลับมาสดชื่นอีกครั้ง
"ทำอะไรกันอยู่คะ" ร่างบางเดินหลงมาเรื่อยๆ จนมาเจอห้องครัวและมีแม่บ้านกำลังทำอาหารกันอยู่
"คุณนานาลงมาทำไมคะ" ป้ามารีเอ่ยถาม ก็เพราะฟรานซิสสั่งไม่ให้เธอลงมาเดินข้างล่างหากยังไม่หายดี
"หนูหายดีแล้วค่ะป้ามารี แล้วคุณฟรานซิสไปไหนแต่เช้าคะ"
"คุณฟรานซิสออกไปทำธุระค่ะ คุณฟรานซิสฝากบอกคุณนานาด้วยนะคะ ว่าเดี๋ยวสายๆจะเข้ามารับไปซื้อของ" ป้ามารีรายงานตามที่ฟรานซิสสั่งไว้
"ซื้อของเหรอคะ?"
"ใช่ค่ะ คุณนานาไปนั่งรอในห้องนั่งเล่นก่อนนะคะ ป้ากำลังทำอาหารเช้าให้ค่ะ"
"ให้หนูช่วยนะคะ"
แม่บ้านที่อยู่ในครัวถึงกับหันมามองที่เธอเป็นตาเดียวที่ได้ยินแบบนั้น
"อย่าเลยค่ะ คุณเพิ่งจะหายป่วยด้วย แล้วอีกอย่างคงไม่ดีแน่ถ้านายรู้เข้า" แม่บ้านอีกคนพูดขึ้น
"ทำไมคะ หนูอยากช่วยหนิ ให้หนูช่วยเถอะนะคะ นะคะป้ามารี"
"ก็ได้ค่ะ" ป้ามารีเจอลูกอ้อนและสายตาของเธอเข้าไปก็ใจอ่อนยอมให้เธอช่วยทำอาหารอย่างเลี่ยงไม่ได้
เหล่าแม่บ้านในคฤหาสน์ได้แต่ยืนยิ้มกับท่าทางคล่องตัวของเด็กสาวที่หยิบจับนั่นนี่ได้แบบไม่ต้องถามอะไร
เวลาต่อมา…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ทำให้นานาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จต้องรีบเดินมาเปิดประตู ทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งตัว บนตัวสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้น
แกร๊ก~
"คุณฟรานซิสสั่งให้เอาขึ้นมาให้คุณนานาค่ะ" แม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นักให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ" นานารับของที่อยู่ในมือแม่บ้านก่อนจะเปิดดูในกล่อง
"คนบ้า >//@ห้างสรรพสินค้า
"คุณฟรานซิสคะ หนูว่าพอเถอะค่ะ ดูสิเยอะแยะไปหมดแล้ว" นานาเริ่มเห็นใจลูกน้องของเขาที่ต้องมาคอยเดินตามถือของให้เธอเต็มไม้เต็มมือไปหมด
"ไม่ต้องกลัวฉันล้มละลายหรอก อยากได้อะไรก็บอกฉันได้" ปากก็พูดไป มือก็ไม่ยอมห่างจากเอวคอดของเธอสักวินาทีเดียว
"ไม่อยากได้แล้วค่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะใช้หมดเมื่อไหร่ ขอบคุณนะคะคุณป๋าฟรานซิส"
"หึ" ฌอนหลุดขำทันทีกับคำที่นานาใช้เรียกเจ้านายหนุ่มของตัวเอง
"มึงขำอะไรไอ้ฌอน" เสียงเข้มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท น่าขำตรงไหน เธอเรียกคุณป๋าออกจะเหมาะกับเขา
"เปล่าครับ" ฌอนรีบปฏิเสธ แต่เจ้านายเขาก็ป๋าจริงๆนั่นแหละ ดูจะทุ่มหมดหน้าตักเลยก็ว่าได้ แค่เพียงนานาเอ่ยปากว่าอยากได้
"งั้นกลับเลยมั้ย?"
"ค่ะ" นานาพยักหน้ารับทันทีที่เขาถามแบบนั้น
จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็พาเธอกลับบ้านตามที่บอกทันที พร้อมกับข้าวของมากมายที่เขาซื้อให้เธอ
@คฤหาสน์ฟรานซิส
"ไหนลองเรียกคุณป๋าเหมือนตอนอยู่ที่ห้างใหม่สิ" พอมาถึงคฤหาสน์ฟรานซิสก็เอาแต่นั่งเบียดนั่งกอดเธอไม่ห่างอยู่ภายในห้องนอน งานการก็ยกให้ฌอนไปทำแทน เพื่อจะได้มาอยู่กับเด็กน้อยของเขา
ตอนนี้เขากำลังหลุ่มหลงกลิ่นของเธอจนไม่อยากห่างไปไหน
"คุณป๋าฟรานซิส" เธอเรียกตามที่เขาบอกพร้อมยิ้มหวานให้
"เรียกคุณป๋าเฉยๆดีกว่า" ฟรานซิสบอกพร้อมกับใช้จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียไปกับแก้มนุ่มๆของเธอ
"คุณป๋าปล่อยหนูก่อนค่ะ" คนอะไรไม่รู้เดี๋ยวจูบเดี๋ยวหอม มือก็ไวอยากกับอะไรดี
"ไม่ปล่อย เพราะหนูต้องจ่ายค่าของที่ซื้อวันนี้ก่อนป๋าถึงจะปล่อย" คำพูดของเขานั้นมันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
"นะ...หนู… หนูไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะรีบหางานทำแล้วเอาเงินมาคืนคุณป๋านะคะ" ตกใจไม่น้อยที่เขาบอกให้เธอจ่ายค่าของที่ซื้อมาวันนี้
"จะต้องไปทำงานทำไมให้ลำบาก ป๋าเลี้ยงหนูได้สบายมากนะ"
"แล้วคุณป๋าจะให้หนูเอาเงินมาจากไหนใช้คืนให้คุณป๋าล่ะคะ"
"ป๋าไม่ได้บอกว่าจะเอาเงินจากหนู แต่จ่ายเป็นอย่างอื่นแทนต่างหาก" คนเจ้าเล่ห์เริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนเบาๆ ปลุกเร้าอารมณ์ให้เธอมีอารมณ์ร่วมกับเขา ที่…กำลังตื่นตัว
มือหนาค่อยๆรูดซิปชุดเดรสของเธอออกช้าๆ เหมือนกลัวว่าเธอจะเจ็บยังไงยังงั้น ก่อนจะสอดมือเข้าไปกุมอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของเธอแล้วออกแรงบีบเค้นอย่างมันมือ
"อ้ะ! อื้อ~ คุณป๋า" นานาเองก็ดูจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแอ่นอกสู้มือของเขาไม่แพ้กัน
ริมฝีปากเล็กถูกริมฝีปากร้อนของฟรานซิสบดจูบอย่างหยอกล้อ ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นเล็กๆ เริ่มจากอ่อนหวานค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเร้าร้อนตามอารมณ์
"อื้ออออ" ชุดเดรสตัวสวยถูกถอดออกจากร่างกายอันเย้ายวนใจเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋ว ไม่ต่างจากมาเฟียหนุ่มที่ตอนนี้ส่วนบนเปลือยเปล่า ส่วนล่างเหลือเพียงกางเกงยีนส์สีชีดที่สวมใส่อยู่
"อื้อออ คะ...คุณป๋า อ๊าาา~"
"อืมมม" ฟรานซิสครางเสียงทุ้ม ปลายลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดดูดดึงเต้าอวบสลับกันไปมาทั้งสองข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย
"อ้ะ! คุณป๋าอย่ากัด!"
"อ่าาส์ โทษที ป๋าเห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวจริงๆ"
จุ๊บ จ๊วบ~
ฟรานซิสเปลี่ยนจากเต้าอวบมาเป็นริมฝีปากเล็กๆของเธอแทน แต่ดูเหมือนมันจะเริ่มบวมเจ่อนิดๆด้วยการจูบที่ดูดดื่มก่อนหน้านี้
"ป๋าไม่ไหวแล้วที่รัก อ่าาส์!"
แกร๊ก!
"นายครับ…"
แต่ยังไม่ทันที่ฟรานซิสจะได้คิดค่าข้าวของเครื่องใช้จากเธอ อยู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของฌอนที่ไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นก็ต้องเงียบไปทันที แล้วรีบหันหลังให้กับเจ้านายหนุ่มอย่างไว
พรึบ!
"ไอ้ฌอน!" ฟรานซิสรีบล้มตัวลงทับร่างบางของนานาไว้เพื่อใช้ร่างกายของเขาปิดบังเธอให้พ้นสายตาลูกน้องคนสนิท ที่อยู่ดีๆก็พรวดพราดเข้ามาอย่างไม่บอกกล่าว
"ขอโทษครับนาย ผมไม่คิดว่ากลางวันแสกๆนายจะมาเล่นผีผ้าห่มกันแบบนี้" ฌอนพูดทั้งที่ยืนหันหลังอยู่ เพราะถ้าหันไปคุยมีหวังได้กินลูกปืนแทนข้าวแน่นๆ
ฟรานซิสรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้นานาไว้อย่างทุลักทุเล ยังไม่กล้าลุกขึ้นกลัวไอ้ลูกน้องบ้าจะเห็นเมียเขากำลังโป๊อยู่ นานาเองก็แทบจะมุดลงไปอยู่ใต้เตียง ทั้งเขินทั้งอาย พอมีผ้าห่มมาคลุมร่างกายไว้เธอก็รีบดึงมันขึ้นมาคลุมโปงทันทีด้วยความอาย
"มึงเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู!" เขาอยากจะฆ่าคนของตัวเองนัก
"ขอโทษครับนาย พอดีมีประชุมด่วนที่โรงแรมครับ" ฌอนค่อยๆหันมาช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อตอนนี้เด็กสาวที่อยู่บนเตียงกับเจ้านายหนุ่ม เธออยู่ใต้ผ้าห่มแล้วเรียบร้อย
"ไปรอกูที่รถ แล้วทีหลังหัดเคาะประตูด้วย มึงอย่าให้กูเห็นมึงพรวดพราดเข้ามาแบบนี้อีก"
"ครับนาย ผมขอโทษครับ" พูดจบฌอนก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที
"นานา ออกมาได้แล้วเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก" พอฌอนเดินออกไปเขาก็รีบหันมาเรียกเธอ
"พี่ฌอนออกไปหรือยังคะ หนูโป๊อยู่นะ"
"ออกไปแล้ว" นานาค่อยๆเลื่อนผ้าห่มออกมาจนถึงคอ และมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่เห็นฌอนอยู่ในห้องแล้ว
"เมื่อกี้พี่ฌอนจะเห็นมั้ยคะ" อายก็อาย กลัวว่าฌอนจะเห็นเธอโป๊อยู่ก็กลัว
“มันไม่เห็นหรอก หนูตัวเล็กกว่าป๋าเยอะ"
"แน่ใจนะคะ"
"แน่ใจสิ ถ้ามันเห็นตอนหนูโป๊นะ ป๋าเอามันตายแน่"
"ป๋ามีประชุมด่วน เดี๋ยวตอนเย็นจะกลับมาต่อนะที่รัก จุ๊บ" พูดจบเขาก็ก้มลงจูบที่ริมฝีปากเล็กของเธอไปหนึ่งที
ยังอายหน้าแดงจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่หาย เธอก็ต้องมาอายกับคำพูดของคนเจ้าเล่ห์อย่างฟรานซิสอีก
" >//< คุณป๋ารีบไปสิ เดี๋ยวไม่ทันประชุมนะ" นานาบอกพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรงหนีความอายเหมือนเดิม ก่อนจะได้ยินฟรานซิสหัวเราะอย่างพอใจอยู่คนเดียว
"หึ ป๋าไปก่อนนะที่รัก"
- ผู้เขียน
