ตอนที่ 4
1729 คำ
หลังจากบทรักอันเร่าร้อนของทั้งคู่จบลง นานาก็หลับไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ฟรานซิสรีบจัดการแต่งตัวให้ตัวเอง พร้อมกับสละเสื้อสูทของตัวเองมาสวมใส่ให้เด็กสาวที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เพราะชุดของเธอนั้นถูกเขาฉีกกระชากจนขาดไปหมดแล้ว
"เอ่อ...นายมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" ฌอนที่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินออกมาจากห้องพร้อมกับหญิงสาวร่างบางในอ้อมแขนก็อดที่จะถามไม่ได้
"กูจะกลับบ้าน" ฟรานซิสพูดเพียงแค่นั้นก็อุ้มกระชับร่างบางให้แน่นขึ้นแล้วเดินไปที่รถ ปล่อยให้ฌอนมองตามอย่างงุนงง
"อะไรว่ะ ปกติก็ไม่เห็นจะพาผู้หญิงที่ไหนกลับบ้าน" ฌอนบ่นตามหลังเจ้านายหนุ่มเบาๆ
@คฤหาสน์ฟรานซิส
เมื่อมาถึงบ้านมาเฟียหนุ่มก็รีบอุ้มร่างบางเดินเข้าบ้านไปทันที ไม่ได้สนใจสายตาของลูกน้องที่กำลังมองด้วยความสงสัยเลยสักนิด
"นายจะให้เธอพักห้องไหนครับ ผมจะได้ไปตามป้ามารีมาจัดห้องให้"
เพราะเวลานี้ก็ล่วงเลยเข้ามาสู่วันใหม่แล้ว ทุกคนในบ้านคงหลับกันหมดแล้วยกเว้นการ์ดที่คอยเปลี่ยนเวรยามเฝ้ารอบตัวบ้าน
"ไม่ต้อง มึงจะไปไหนก็ไป" พูดจบเขาก็เดินขึ้นชั้นบน และมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนใหญ่ของตัวเองทันที
"ถึงกับยอมให้เข้าไปนอนในห้องด้วยเลย? ไม่ธรรมดาแน่ๆ สงสัยต้องได้เรียกนายหญิงจริงๆแล้วสินะ" ฌอนมองตามเจ้านายหนุ่มไปก่อนจะแยกไปพักผ่อนด้วยอีกคน
"คุณฌอนครับ" แต่ไม่ทันจะได้เดินออกไปไหนก็มีลูกเรียกไว้ซะก่อน
"อะไร"
"นายพาใครเข้าบ้านครับ"
"เมีย!" ฌอนตอบกลับสั้นๆเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที
เวลาเช้าตรู่ของวัน…
ร่างบางของนานาขยับตัวพลิกไปมาอย่างกระสับกระส่ายคล้ายคนละเมอ จนทำให้ฟรานซิสที่กำลังหลับอยู่ข้างๆต้องลืมตาขึ้นมาดูด้วยความสงสัย
"ทำไมนอนดิ้นไปดิ้นมาแบบนี้" เสียงทุ้มพึมพำเบาๆอย่างสงสัย พร้อมกับยกมือขึ้นหวังจะปลุกเด็กสาวข้างกาย แต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน
"เฮ้ย! ทำไมตัวร้อนแบบนี้เนี่ย นานา" เขาจำชื่อเธอได้แม่น จึงเอ่ยเรียกออกมาพร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่นจากห้วงนิทรา
"นานาตื่น นานา!" แต่ก็เงียบไร้ซึ้งเสียงตอบรับจากเธอ
ร่างสูงรีบตวัดขายาวลงจากเตียงเดินออกไปจากห้องนอนด้วยท่าทีเร่งรีบ เมื่อปลุกเท่าไหร่ก็ไร้วี่แววว่าเธอจะรู้สึกตัว แถมยังตัวร้อนอย่างกับไฟอีก
"ไอ้ฌอน!!" ฟรานซิสเดินออกจากห้องได้ก็เรียกหาฌอนเสียงดังลั่น เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงในเมื่อตัวเธอนั้นร้อนดั่งไฟขนาดนั้น
"ครับนาย!"
"ไปตามป้ามารีมาพบกูด่วน"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"กูบอกว่าด่วน!"
"ครับๆ ไปแล้วครับ"
ใช้เวลาไม่นานบุคคลที่เขาให้ลูกน้องคนสนิทไปตามก็มาถึง
"คุณฟรานซิสมีอะไรหรือเปล่าค่ะ" ป้ามารี แม่บ้านประจำที่คฤหาสน์ที่อยู่มานานตั้งแต่พ่อแม่เขายังอยู่เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อฟรานซิสให้คนไปตามเธอมาในเวลาเช้าตรู่แบบนี้
"เธอตัวร้อนมากครับป้า ผมรบกวนป้าหน่อยนะครับ" ฟรานซิสเอ่ยบอกอย่างสุภาพพร้อมกับหันไปมองที่เตียงนอนที่มีร่างบางของนานานอนอยู่
"ได้ค่ะ" ป้ามารีขานรับแล้วเดินเข้ามาที่เตียงนอนขนาดคิงไซซ์ของมาเฟียหนุ่ม ส่วนฌอนเองก็เดินแยกออกไปจากห้องทันทีอย่างรู้หน้าที
พอรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเด็กสาวบนเตียง ป้ามารีก็รีบจัดการหาผ้าและกะละมังใบเล็กมาเช็ดตัวให้เธอทันที ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่เธอสวมใส่อยู่ออก ที่คาดว่าน่าจะเป็นเสื้อของฟรานซิส แต่เพียงเห็นถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าของเด็กสาวก็ทำเอาต้องยกมือขึ้นทาบอก แล้วหันไปมองทางมาเฟียหนุ่มที่ยืนดูอยู่ปลายเตียงด้วยสายตาตำหนิทันที
"คุณฟรานซิส" น้ำเสียงของป้ามารีฟังดูเหมือนกำลังตำหนิมาเฟียหนุ่มเป็นนัยๆ ก็เพราะรอยตามตัวเด็กสาวคนนี้นี่สิ มีทั้งรอยแดงรอยช้ำอยู่หลายจุดเต็มไปหมด
"ผมขอตัวไปคุยธุระก่อนนะครับ ฝากป้ามารีคนสวยจัดการให้ด้วยครับ" พอรู้ตัวว่าตัวเองจะโดนอะไรต่อจากนั้น เขาก็รีบชิ่งหาทางเอาตัวรอดทันที
ฟรานซิสเคารพนับถือป้ามารีเปรียบเหมือนคนในครอบครัว เพราะป้ามารีเองก็เป็นทั้งแม่บ้านและแม่นมของเขาด้วย
"จริงๆเลยคุณฟรานเนี่ย ดูสิแม่หนูนี่ยิ่งดูบอบบางอยู่ด้วย"
ร่างบางของนานาค่อยๆขยับร่างกายช้าๆ เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเวลาเกือบจะค่ำ โดยที่ป้ามารีต้องคอยเช็ดตัวให้ถึงสามรอบกว่าไข้เธอจะลด
"อื้อ~ นี่ที่ไหนกัน" เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ สายตามองสำรวจไปรอบห้องที่กว้างใหญ่อย่างตกตะลึงในความสวยงาม ร่างบางค่อยๆขยับก้าวลงจากที่นอนช้าๆหวังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
"นี่มันใช่ห้องน้ำเหรอเนี่ย" เมื่อเดินมาจนถึงประตูบานหนึ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำก็เปิดประตูเข้าไปทันที ก่อนจะตกตะลึงในความหรูหราตรงหน้า ที่มันใหญ่กว่าห้องพักเธอซะอีก
เธอเดินเข้าไปภายในด้วยความตื่นตา แต่พอหันมองกระจกก็ถึงกับอ้าปากค้าง ที่สายตาปะทะเข้ากับรอยแดงบนหน้าอกและลำคอระหงของตัวเอง นี่เมื่อคืนเขาคนนั้นทำกับเธอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
หลังจากสำรวจตรวจสอบร่างกายของตัวเองและถือวิสาสะอาบน้ำด้วยจนเสร็จ แถมยังถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่มาสวมใส่อีกด้วย ก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอน เธอไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน รู้แต่ว่าไม่ใช่ที่เมื่อคืนที่เธอ…มีอะไรกับเขาคนนั้นแน่ๆ
"อ้าวคุณ ตื่นแล้วเหรอค่ะ" ป้ามารีที่เห็นนานาเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆก็ถามขึ้น
"เอ่อ…ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วป้าเป็นใคร"
"ที่นี่คฤหาสน์คุณฟรานซิสค่ะ ป้าเป็นแม่บ้านที่นี่ ป้าชื่อมารีค่ะ" ป้ามารียิ้มและตอบเด็กสาวไปอย่างรู้สึกเอ็นดู
"แล้ว..."
"ลงมาทำไม!"
ยังไม่ทันที่นานาจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงดุดันดังขึ้นมาขัดซะก่อน
"คะ...คุณ!?"
"มานี่!" มันน่าโมโหนัก นี่เธอกล้าเดินลงมาข้างล่างในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวเดียวแบบนี้ได้ยังไงกัน บ้านเขามีแต่ลูกน้องผู้ชายเต็มไปหมด ฟรานซิสได้แค่คิดคาดโทษในใจ
"หนูเจ็บนะ" ด้วยแรงกระชากจากชายหนุ่มทำให้เธอถึงกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เจ็บ…ตรงบริเวณกลางกายสาวของเธอที่ยังคงระบมไม่หาย
ฟรานซิสหันมามองก่อนจะก้มลงอุ้มร่างบางที่แทบจะทรุดลงกับพื้นขึ้นสู่อ้อมแขน แล้วพาเดินกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง
ฟุบ~
"เจ็บมากมั้ย ขอฉันดูหน่อย" ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะพูดพร้อมกับจับขาเรียวแยกออกจากกันอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาเธอหน้าแดงซ่านไปหมดด้วยความเขินอาย
" >//< "
"เดี๋ยวก็หาย" มือหนาลูบสัมผัสกับสิ่งสวยงามตรงหน้าเบาๆ
"อ้ะ!" สัมผัสเบาๆจากเขาทำเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ ทั้งรู้สึกวาบหวามแปลกๆ
"หึๆ ไว้รอให้หายป่วยก่อนเถอะ"
"คุณพาหนูมาที่นี่ทำไมคะ ทำไมไม่ไปส่งหนู คุณรู้จักที่พักหนูอยู่ไม่ใช่เหรอคะ" เธอถามอย่างสงสัย เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่บ้านเขา
"ก็เธอเป็นของฉันไง ฉันชื่อฟรานซิส เผื่อเธอยังไม่รู้"
"คะ? แล้วหนูจะได้กลับบ้านตอนไหน"
"ก็นี่ไงบ้าน จะกลับไปไหนอีก" เขารู้ประวัติของเธอทุกอย่าง ตอนนี้เธอเองก็อยู่คนเดียวด้วย ถ้าจะให้มาอยู่กับเขาที่นี่คงไม่เสียหายอะไร แถมเธอจะสบายกว่าการที่ต้องอยู่ห้องเช่าเล็กๆนั่นอีก
"แล้วทำไมหนูต้องอยู่ที่นี่คะ"
"เธอเป็นเมียฉันไง ทีนี้จะอยู่ได้หรือยัง" อยากจะบ้าตาย ผู้หญิงอะไรเสียความบริสุทธิ์ให้คนแปลกหน้าแต่ไม่เรียกร้องอะไรเลย ไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยควงขึ้นเตียงด้วยสักคน ที่ไม่มีแม้แต่ความบริสุทธิ์ให้ลิ้มลองแถมยังเรียกร้องจากเขาไปไม่น้อย
"หนูไม่ใช่เมียคุณสักหน่อย" นานารีบเถียงกลับทันทีเมื่อเขาบอกว่าเธอเป็นเมียเขา
แต่ทำไมปากเล็กๆนี่ถึงได้ชอบเถียงเขานักนะ
"อยากให้ฉันทบทวนความจำให้ไหมล่ะ ว่าเมื่อคืนบทรักของฉันและเธอเป็นยังไง" เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธอก่อนจะขบเม้มที่ใบหนูเธอเบาๆ
"มะ...ไม่นะ" นานารีบดันอกแกร่งไว้แทบไม่ทัน
"จุ๊บ เห็นแก่ที่เธอไม่สบายหรอกนะ นอนพักต่อเถอะ" ฟรานซิสจูบลงบนริมฝีปากบางหนักๆไปหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว
"คุณฟรานซิสก็ออกไปสิ หนูจะได้นอน"
"นี่มันห้องฉัน ฉันก็จะนอนเหมือนกัน" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงรั้งร่างบางเข้ามากอดซุกหน้าลงที่ซอกคอขาวเนียนของเธอ
เธอแอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆ ที่อย่างน้อยผู้ชายอย่างฟรานซิส ผู้ชายใจร้ายเมื่อคืน ก็ไม่ได้ฟันแล้วทิ้งเธอไปแบบไม่ใยดี
ผู้ชายที่เผลอใจให้ตั้งแต่แรกพบ เขา… ก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกมั้ง ไม่งั้นคงปล่อยเธอทิ้งไว้ที่ผับแล้ว…
- ผู้เขียน
