ตอนที่ ๓๐
ต้นไม้เรียงราย ทั้งต้นตะเคียน ต้นตะแบก ไม้ผลัดใบร่วงหล่น เสียงฝีเท้าของคนและพระย่างเหยียบไปกับพื้น จึงดังอยู่เป็นระยะ
จะว่าไปป่าช้าเป็นสถานที่อันสงบ จึงไม่แปลกที่จะเงียบ ร้างผู้คน ไร้คนใส่ใจ บางช่วงจึงรกเรื้อเต็มไปด้วยไม้เถาวัลย์ที่ขึ้นพันโยงจนดูคล้ายอสุรกายยืนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่มไม้
กรุบรรจุอัฐิหนึ่งตั้งเด่นหลา หากจำไม่ผิดน่าจะเป็นของผู้ใหญ่บ้านคนใดคนหนึ่งก่อนหน้า ใกล้กันเป็นต้นตะเคียนใหญ่ ตรงจุดนั้นพระยอดคล้ายสัมผัสได้ถึงไออุ่นแห่งความดำมืดที่ดุร้ายน่ากลัว
“ทางนั้น...” สัปเหร่อมองตามมือที่พระยอดชี้ เห็นว่าเป็นกรุเจดีย์ที่ถูกทิ้งร้างไร้ผู้ใส่ใจ
“น่าจะมีอะไรสักอย่างขอรับ...”
“ไปดูกันเถอะ...”
ไม้ระบัดใบ สายลมพัดบางเบา ไกลออกไปได้ยินเสียงกิ่งไม้แห้งหักผวะตกละต้นไม้ลงมา ทั้งคนและพระชะงัก หันไปตามต้นเสียง ก่อนจะไหวตัววูบ เมื่อจู่ๆ กลับเห็นเงาดำร่างคนถึงสองร่างพุ่งหวือเข้าหา
“ระว
