“อ้ายดูโตเป็นสาวขึ้นนะ ปีนี้อายุเท่าไรแล้วล่ะดวงใจ”
เสียงทักของวิฑูรย์ คุณผู้ชายที่ดวงใจทำงานรับใช้มายาวนานทำให้หญิงสาวหันไปมองลูกสาวของตนที่กำลังนั่งพับเพียบถูพื้นอยู่หน้าตู้โชว์ราคาแพง จะว่าไปก็จริงอย่างวิฑูรย์ว่า ไม่รู้เมื่อไรที่เดือนอ้ายเลิกดผมแกละ แล้วปล่อยให้เรือนผมสีดำสนิทยาวเคลียไหล่แทน
อ้อ รู้สึกว่าจะหลังจากถูกนงนุชตบในตลาดไม่นาน จู่ๆ เดือนอ้ายก็ดูเหมือนจะโตเอาโตเอา ทรวดทรงองค์เอวของเดือนอ้ายก็เข้าที่เข้าทางมากขึ้น หน้าอกขยาย เอวคอด สะโพกงามงอนราวกับผู้หญิงที่มีผัวแล้ว ทั้งที่ก็ไม่เห็นจะไปติดพันผู้ชายที่ไหน
“เอ อิฉันก็จำไม่ค่อยได้ค่ะคุณผู้ชาย” ดวงใจวางถาดใส่เหยือกน้ำลงยังโต๊ะเล็กหน้าโซฟา ก่อนรินน้ำใส่แก้ววางไว้ให้ แล้วยกมือขึ้นมานับ “สิบเจ็ด... หรือสิบแปดแล้วมั้งคะ”
“อะไรกัน” วิฑูรย์หัวเราะคนแก่อย่างใจดี “ลูกสาวตัวแท้ๆ จำวันเกิดลูกไม่ได้เหรอ อ้าย อ้าย มานี่ซิ”
เดือนอ้ายหันตา
