พอเธอก้าวขาเข้ามาในครัว สายตาของคนในละแวกนั้นก็ไม่ได้ต่างจากเจ้านายในบ้านสักเท่าไหร่นัก คนรับใช้บางคนเหยียดสายตาใส่ บางคนทำเป็นไม่ใส่ใจ บางคนทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน
เธอเลือกที่จะเฉยให้กับคนพวกนั้น เพราะเท่าที่เธอเห็น มันทำให้เธอชินจนรู้สึกไม่อยากให้ความสำคัญ
เธอเลือกที่จะจัดอาหารที่ยังว่าง ไม่วุ่นวายหรือสุงสิงกับคนหนึ่งคนใดทั้งนั้น เธอก็ทำในสิ่งที่คนบ้านนี้ต้องการ แม้ว่าลึกๆจะไม่พอใจในสิ่งที่พวกเขาบงการก็ตาม
บนโต๊ะอาหารก็ยังครื้นเครงและเต็มไปด้วยความสุข ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มีหลุดเสียงหัวเราะปะปนกันมาบ้าง เห็นจะมีก็แต่เธอเท่านั้นที่นั่งเศร้าโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
"หยีมีเรื่องสงสัยค่ะ.."
ทันทีที่เสียงหวานของหลานสาวของเจ้าของบ้านพูดออกมา ทุกสายตาก็จับจ้องไปมองที่เธอ ยาหยียังคงที่จะทำหน้าไม่เข้าใจ โดยที่สายตาของเจ้าหล่อนจับจ้องมามองที่เธอ
"เราเชิญเมียพี่คีมาทำไมกันหรอคะ คือจะให้หย
