“นึกว่าใคร ที่แท้ก็ตัวแสบนี่เอง!” เสียงยังคงดุ แต่ดวงตากลับเป็นประกายระยับ ขณะร่างสูงนั้นเดินเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอขยับถอยจนแผ่นหลังติดกับชั้นเก็บเสื้อผ้า
“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาที่นี่ หือ” เหมือนจะดุ แต่ท้ายประโยคนั้นกลับอ่อนลง ทำให้คนตัวเล็กไม่กล้าขยับตัว เพราะเขาวางมือทั้งสองข้างไว้บนชั้นกักตัวเธอไว้
“หนูขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้ขออนุญาต พอดีน้าพลบอกว่าพี่แจนรถล้ม หนูเลยอยากมาช่วย หนูแค่อยากตอบแทนบุญคุณนายบ้างที่ใจดีกับหนู”
“ตอบแทนบุญคุณ ก็ดีนะ แต่ป้าพิมพ์ไม่ได้บอกเหรอว่าห้ามขึ้นมาบนบ้าน ถ้าฉันอยู่”
“บอกค่ะ แต่หนู...เอ่อ ลืมเอาผ้ามาเก็บตั้งแต่บ่ายไงคะ”
“เหรอ...” พูดแล้วเชยคางมนที่กดลง เพื่อจะได้ไม่เห็นสายตารู้ทันของเจ้าตัว
“จริงๆ ค่ะ” จังหวะนั้นดวงตากลมโตก็ยังไม่กล้ามองหน้าเขา
“เกลียดคนโกหกที่สุด!” เขาพูดเสียงดุ แล้วบีบคางเล็กๆ เพื่อบังคับรับจุมพิตที่บดลงมาอย่างหนักหน่วง
ตอนแรกอัณชญ
