“ข้าวเหม็น...”
“คนบ้า ยังจะตามมาหลอกหลอนกันอีก” บ่นแว้ดออกมา ด้วยเข้าใจว่าตนเองหูแว่ว ในใจก็ยังแอบบ่นถึงเขาไม่หยุดหย่อน
คนใจร้าย เดี๋ยวก็เรียกเธอว่าข้าวเหม็นบ้างล่ะ ข้าวสารเสกบ้างล่ะ พูดจาแต่ละทีก็ไม่มีความอ่อนหวาน ขวานผ่าซากยังน้อยไปด้วยซ้ำ แถมชอบดุชอบลงโทษโดยไร้เหตุผล
“ข้าวสารเสก...”
“โอ๊ย!!!” ข้าวหอมทึ้งศีรษะตัวเองแรงๆ เมื่อเสียงของคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในโลกดังขึ้นมาอีกแล้ว กระนั้นก็ยังไม่รู้ตัว จนกระทั่งมือขวาของเขาวางแหมะที่ตรงหัวไหล่
“คุณ!”
“ใช่ ตกใจมากเลยเหรอ”
“คุณมาทำไมคะ แล้วรู้ได้ไงว่าข้าวอยู่ที่นี่” ปากถามเขา ตาก็มองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก
“แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ล่ะ”
“นี่คุณให้คนสะกดรอยตามข้าวใช่ไหมคะ”
ศิลาไม่ตอบ เพียงเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ คนขี้ระแวงเลยยิ่งหวาดหวั่นเข้าไปใหญ่ ครุ่นคิดหาเหตุผลต่างๆ นานา จนเมื่อแน่ใจแล้วก็เลยเอ่ยถามเขาตามตรง
“คุณมายุ่งกับข้าวอีก
