ตอนที่ 1 ซวยซ้ำซวยซาก (1)
1022 คำ
เช้านี้ข้าวหอมตื่นขึ้นมาด้วยความไม่ร่าเริง ไม่ร่าเริงมากด้วย เมื่อคืนนี้กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ก็เล่นเอาใจหายใจคว่ำ และกว่าจะข่มตาให้นอนหลับได้ก็นานเน ด้วยหัวใจยังคงเต้นกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ตื่นเต้นไม่ลดละ อีตาบ้านั่นใจร้าย นิสัยไม่ดี ถึงเขาจะหล่อแค่ไหนแต่ข้าวหอมก็จะไม่ให้อภัยเขาหรอก
แต่ถามว่าอยากเจอเขาอีกไหมและจะเอาคืนหรือไม่ ตอบเลยว่าโน! เจอกันหนเดียวก็เหลือแหล่แล้วค่ะ!
ต่อให้เขาหล่อกว่านี้เหมือนมหาพญาครุฑที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ ข้าวหอมก็ไม่อยากเจอเขาอีกเป็นครั้งที่สอง
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ไอ้บ้านั่นมันหล่อจริงๆ นะ จมูกโด่งคม ตาสีนิลเข้มขลับ ผิวกายและใบหน้าขาวเนียนละเอียดอย่างชายหนุ่มที่สุขภาพดีมากมาย ซึ่งไม่รู้ว่าต้องตายกี่ชาติถึงจะได้แบบนี้ เบ้าหน้าก็ดี จะบึ้งจะยิ้มจะกรุ้มกริ่มก็ดูดีไปหมด
โอ๊ย! ข้าวหอมหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลยจริงๆ ขนาดเจอกันในค่ำคืนที่แสงสลัวยังขนาดนี้ ถ้าได้เจอกันในยามที่ฟ้าสว่างและได้เห็นใบหน้ากระจ่างใสของเขาจะขนาดไหน ฮือ แม่หนูเกลียดผู้ชาย ฮึก!
แม้จะว้าวุ่นใจแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องไปทำภารกิจของตนเองให้เรียบร้อยและเดินลงไปด้านล่าง เผชิญหน้ากับทุกคนซึ่งประกอบด้วย พ่อของเธอ น้าเฟิร์นซึ่งเป็นแม่ของพี่ฟิว และพี่ฟิว ทุกอย่างราบรื่นดีไม่มีอะไรต้องหนักใจ แต่ครั้นพ่อเธอและน้าเฟิร์นกินอาหารเช้าเสร็จและออกจากบ้านไปทำธุระกันแล้ว สายตาของพี่ชายนอกไส้ก็เข้มดุขึ้น พร้อมกับออกคำสั่ง
“กินข้าวเสร็จออกไปคุยกับพี่ที่หน้าบ้าน ให้เวลากินอีกสิบนาที”
ว่าจบพี่ฟิวหรือเข็มทิศก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปก่อน ข้าวหอมได้แต่กลอกตาอย่างเซ็งๆ นึกรู้ตัวดีว่าความผิดในคืนที่ผ่านมามีหลายกระทง และคงจะโดนพี่ฟิวซักฟอกจนขาวสะอาดแน่นอน
แต่จะอย่างไรก็ช่าง ใช่ว่าพี่ฟิวเป็นพี่ชายสุดที่รักของข้าวหอม แล้วข้าวหอมจะต้องยอมตามใจให้เขามาออกคำสั่งได้ง่ายๆ ด้วยความดื้อรั้นและเอาแต่ใจไม่ค่อยยอมใคร เลยทำให้คนดื้อนั่งละเลียดกินข้าวตุ้ยๆ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ สิบนาทีใครจะไปกินทัน รอไปก่อนนะ เธอขอกินข้าวแบบเคี้ยวให้ละเอียดก่อนกลืนอีกสักครึ่งชั่วโมง
และในที่สุดข้าวหอมก็มายืนยิ้มหน้าแป้นแล้นต่อหน้าพี่ชายสุดที่รักที่กำลังทำหน้าเหี้ยม แต่ขอโทษนะคะ ไม่ได้น่ากลัวสักนิด น่ารักน่าแหย่มากกว่า พี่ฟิวซะอย่าง ใจดีรองจากพ่อรับรองได้
“มาสายยี่สิบนาที”
เปิดฉากประโยคแรก เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังบ่นนะคนเรา
“ไปเที่ยว กินเหล้าเมื่อคืนนี้ ริอาจทำผิดกฎ”
อันนี้ยอมรับผิดก็ได้ กฎของบ้านนี้ในการที่ยอมให้เธอได้ไปเป็นดาราอยู่ในวงการบันเทิงคือ ห้ามยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขใดๆ รวมถึงการเที่ยวกลางคืนและดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ถ้าต้องไปเที่ยวหรือปาร์ตี้ก็สามารถทำได้ แต่ห้ามดื่มแอลกอฮอล์เด็ดขาด
“มีข่าวฉาวต่อเนื่องกันเกือบสิบข่าวในรอบเดือน ทั้งที่ก็ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ทำตัวดีๆ อยากเป็นนักแสดงที่ดีต้องอดทน”
งื้อ...ข้าวหอมเริ่มหน้าจ๋อย
“บอกมาซิ พี่ควรทำยังไงกับเราดี”
“แต่งงานมีลูกกันค่ะ”
“ยัยข้าว!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดนั้นทำเอาคนที่เล่นไม่รู้เวลาหน้าหงอยลงยิ่งกว่าเดิม
“เอ้า ก็พี่ฟิวถามข้าวเองนะ”
“ใช่เวลาเล่นไหม พี่สอนเนี่ยเข้าใจบ้างหรือเปล่า”
“เข้าใจค่ะ เอาเป็นว่าข้าวขอโทษ โอเค จอบอ จบ”
“คิดว่าพูดง่ายๆ แบบนี้แล้วทุกอย่างจะจบเหรอฮะยัยตัวแสบ”
เข็มทิศรู้สึกมันเขี้ยววคนตรงหน้าเหลือเกิน แต่รู้ดีว่าครั้งนี้ไม่ควรใจอ่อนอีกแล้ว
“โธ่ แล้วพี่ฟิวจะเอายังไงล่ะคะ ข้าวก็ขอโทษแล้วนี่”
“ไปหยิบไม้เรียวมา”
“ไม่เอา!” ข้าวหอมขึ้นเสียงใส่ทันที จากที่ตอนแรกยังเสียงอ่อนเสียงหวาน
“เลือกเอา จะเอาไม้เรียวหรือก้านมะยม”
“ทำไมพี่ฟิวต้องใจร้ายกับข้าวด้วย คุณพ่อยังไม่เคยตีข้าวสักครั้ง พี่ฟิวทำเกินไปแล้วนะคะ”
“เพราะข้าวทำผิดกฎและไม่ระวังตัว หรือจะไม่ยอมรับผิด”
“ข้าวผิดข้าวรู้ แต่อย่าตีข้าวเลยนะคะ ข้าวไม่ชอบโดนตี”
ยังจำรสชาติไม้เรียวได้ดี เมื่อตอนอยู่มัธยมปลาย เธอไปเที่ยวบ้านเพื่อนกลับมาตอนสี่ทุ่ม แถมโทรศัพท์ก็แบตหมดทำเอาที่บ้านเป็นห่วง พอกลับมาถึงอธิบายเหตุผลทุกคนเข้าใจหมด ยกเว้นพี่ฟิวที่หยิบไม้เรียวมาตีเธอที่ฝ่ามือบอบบางตั้งสามครั้ง โดยที่คุณพ่อเธอก็ไม่ว่าอะไร มีเพียงคุณแม่ของเขาที่ห้าม แต่สุดท้ายข้าวหอมก็โดนตีอยู่ดี
พี่ฟิวบ้า ชอบตีแบบนี้ไปสมัครเป็นพนักงานโบยที่ศาลไคฟงเถอะ
“โอเค ก้านมะยม” ว่าจบก็ทำท่าจะเดินไปที่ต้นมะยมที่กำลังออกลูกเหลืองอร่ามตั้งแต่โคนจรดยอด ก่อนจะชะงักเมื่ออีกคนแว้ดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่ต้อง! ข้าวจะไปหยิบไม้เรียวมาเอง”
บอกเสร็จข้าวหอมก็เดินลิ่วๆ เข้ามาในบ้าน เห็นไม้เรียววางอยู่ในที่ประจำ หันออกไปมองตรงจุดที่เข็มทิศยืนอยู่ ก็เห็นเขายืนหันหลัง เอามือไพล่หลังอย่างกะคนแก่ พลันปากอิ่มก็ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เขาคงคิดว่าเธอจะยอมโดนตีดีๆ และเอาไม้เรียวไปให้โดยง่าย
- ผู้เขียน
