ด้านหน้าของห้องเรียนขนาดใหญ่สำหรับรายวิชาพืชเศรษฐกิจในมหาวิทยาลัยของรัฐบาลชื่อดังในเมืองไทย ทิเบตซึ่งยืนอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ดสีขาวขนาดใหญ่กวาดดวงตาคมเข้มมองเหล่านักศึกษาที่กำลังตั้งใจจดข้อมูลที่เขาเพิ่งพูดจบไปเมื่อสักครู่
นิ้วมือขยับกรอบแว่นอันโตพลางกวาดสายตามองไปโดยรอบ ไม่เว้นแม้แต่บริเวณประตูทางเข้า ทางออก หน้าต่าง หรือตามช่องระบายอากาศ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิดแต่ก็ต้องระงับอารมณ์ตัวเองให้มากที่สุด เพราะความรู้สึกในวันนี้มันไม่ปกติเอาเสียเลย เขารู้สึกแปลกๆ นับตั้งแต่เคลื่อนรถออกมาจากบ้านเมื่อตอนเช้าตรู่ จนถึงขณะนี้ ผ่านมาเกือบครึ่งค่อนวัน ความรู้สึกแปลกๆ นั้นก็ยังไม่จางหายไป เพียงเพราะรู้สึกว่า
‘มีอะไรหรือใครกำลังจับตามองเขาอยู่’ ซึ่งมันทำให้เขาไม่สบายใจ และหวังว่าไอ้ความรู้สึกนี้จะไม่อยู่กับเขาไปจนกระทั่งถึงเวลานัดกับเอกรัตน์หรอกนะ แต่แล้วความคิดก็ต้อง
