เธอได้ยินแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบคำถามของเขา ร่างกายของอันรดายังคงสั่นสะท้านเพราะความโกรธและความเจ็บปวดจากการได้พบเจอหน้าพ่อ ...พ่อที่เคยหวงแหนเธอ มาตอนนี้กลับหมางเมินเธออย่างไม่ไยดี
“อันรดา!” ภามตะโกนขณะจับไหล่ของหญิงสาวและออกแรงบีบจนเธอรู้สึกตัว “ใคร… ใครทำอะไรคุณ บอกผม!”
เธอมองสบตาเขา ครั้นเห็นชายหนุ่มผละตัวด้วยท่าทีคล้ายจะก้าวออกไปนอกห้องประชุม เธอจึงเอื้อมมือไปดึงแขนพลางกอดเขาไว้แน่น เธอฝังใบหน้าไว้ที่อกเขา “อยู่กับฉัน... ได้โปรด... ได้โปรดอย่าออกไปข้างนอก... อยู่กับฉันเถอะนะคะ”
ชายหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูก ก่อนช้อนอุ้มเธอไปที่เก้าอี้ อันรดายังคงร้องไห้คร่ำครวญ ภามจึงคว้าเธอเข้ามากอดและปล่อยให้เธอร้องไห้กับอก โดยไม่ได้สนใจว่าชุดสูทซึ่งสั่งตัดมาจากฝรั่งเศส จะเปียกน้ำตามากน้อยแค่ไหน เขาลูบหลังเธอไปมาพลางพูดว่า “อะไรก็ตาม... ปล่อยมันออกมาเถอะ” ขณะเดียวกันด้วยความใกล้ชิด ชายหนุ่มจึงได้
