Chapter 3
1642 คำ
เอวาเดินตามชายหนุ่มไปที่ลานจอดรถ เธอยืนอึ้งอยู่ไม่ยอมขยับเมื่อรถคู่ใจของเขาคือสปอร์ตสุดหรูราคาเหยียบสิบล้าน เกิดมาทั้งทียังไม่เคยมีโอกาสได้นั่งรถหรูแพงขนาดนี้เลย เคยนั่งมากสุดก็รถของเจ้าของคาเฟ่คันละสามล้านกว่า
"เอวาเข้ามาสิ"
เขาเปิดประตูให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง เธอกระพริบตาปริบๆขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อยๆขึ้นรถไปอย่างเชื่อช้า กลัวว่าจะไปทำรถเจ้านายเป็นรอยนะสิ ไม่มีปัญญาชดใช้หรอกนะ
"ไม่ต้องเกร็งนะ รถของคุณพ่อผมเองซื้อไว้เยอะเลยยืมมาขับ รถแพงแบบนี้ผมไม่ซื้อหรอกเปลือกเงิน"
เขาอมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองหญิงสาวที่ทำท่าทางโล่งอกเมื่อเข้าไปในรถได้สำเร็จ ธารันส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะปิดประตูฝั่งข้างคนขับจากนั้นก็เดินอ้อมไปยังที่นั่งของตัวเอง ตลอดทางเขาก็ชวนหญิงสาวพูดคุยกระชับความสัมพันธ์ เธอดูเกร็งตลอดและเขาก็พยายามที่จะทำตัวสบายๆไม่กดดันเธอ
"มีของเยอะมั้ยเนี่ย"
"ไม่ค่ะ มีแค่เสื้อผ้าของอย่างอื่นเจ้านายคนเก่าเขาซื้อไว้ให้ใช้ค่ะ หนูไม่เอามาหรอกมันเป็นของคนอื่นค่ะ"
"ดีแล้วเอาแต่เสื้อผ้าก็พอ ห้องผมมีเฟอร์นิเจอร์ครบทุกอย่าง ว่าแต่ทำอาหารเป็นมั้ยที่คอนโดมีห้องครัวด้วยนะ"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงหวาน เอวาหันไปมองสบตาเขาก่อนจะพยักหน้าออกมาทันที
"ทำเป็นค่ะ อยู่คาเฟ่ต้องทำอาหารเป็นค่ะ เชฟที่นั่นสอนให้ทำก็เลยพอมีฝีมือติดตัวมา'
"แบบนี้คงต้องลองชิมสักครั้งแล้วสิ"
"ได้สิคะ ท่านประธานอยากกินอะไรบอกได้ค่ะเดี๋ยวเอวาทำให้กิน"
ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู น่ารักน่าชังเสียจริงผู้หญิงอะไร อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจไม่ต้องคิดอะไรมากมายเลย
"เอาไว้ผมจะบอกนะ"
"ค่ะ อ๊ะ... ร้านนี้เลยค่ะท่านประธาน"
หญิงสาวชี้ไปยังคาเฟ่ร้านใหญ่ อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยที่เธอเรียนก็เลยเดินทางสะดวกในช่วงนั้น ธารันขับรถไปจอดบริเวณหน้าร้าน ทั้งสองคนพากันเดินไปในคาเฟ่ก่อนจะมองนั่นนี่อย่างสำรวจ
"ท่านประธานสั่งเครื่องดื่มอะไรมั้ยคะ"
"อเมริกาโน่เย็นก็ได้ ผมนั่งรอตรงนั้นนะ"
"ได้ค่ะ"
ธารันเดินไปนั่งรอตรงโซฟาที่ว่าง ส่วนเอวาเธอเดินไปสั่งกาแฟให้เจ้านายก่อนจะไปหาเจ้าของร้านเพื่อคุยเรื่องลาออกกับเขา พี่มาร์คเค้าเข้าใจทุกอย่างและยินดีที่เธอจะไปได้ดีกว่าอยู่ที่นี่
"พี่ไม่กล้าห้ามเราหรอก เพราะตำแหน่งที่ได้เงินเดือนก็เยอะกว่าที่นี่ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรให้มาหาพี่คนแรกนะเอวา"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย เห็นมาตั้งแต่เพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจนจบ เวลานานหลายปีที่เขารู้จักเด็กคนนี้ เธอน่ารักและขยันมากจริงๆ ถ้าเธอไปได้ดีเขาก็ยินดีมาก
"ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง เอวาจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ ถ้าที่ร้านขาดคนหรือว่ามีอะไรให้เอวาช่วยโทรมาได้นะคะ"
"ลองไม่มาเยี่ยมพี่ดูสิ จะตามไปหาถึงโรงแรมเลย"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมา ถือว่าเป็นเจ้านายและลูกน้องที่สนิทกันมาก รู้ใจกันเลยก็ว่าได้ แต่เขาไม่อยากเอาเปรียบเอวา เพราะรั้งไว้เธอเองก็จะไม่ก้าวหน้าไปไหน
"ป่ะพี่ไปส่งหน้าร้าน"
มาร์คกอดคอหญิงสาวเดินออกไปด้วยกัน ธารันที่รับแก้วกาแฟมาไว้ในมือเหลือบสายตาเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ทำตัวสนิทสนมกับเอวาก็รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่
"หมอนี่มันเป็นใคร"
"คนนี้เหรอเจ้านายใหม่ของเอวา ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมฝากน้องสาวด้วย"
"ครับ ผมจะดูแลอย่างดีไม่ต้องห่วง"
ธารันเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ดึงมือหญิงสาวให้มายืนเคียงข้างเขาก่อนจะส่งเงินค่ากาแฟไปให้
"ค่ากาแฟครับ ยังไงผมขอตัวก่อนจะพาเอวาไปเก็บของด้วย"
"เห็นเอวาบอกว่ามีที่พักให้ฟรีด้วย สวัสดิการดีแบบนี้ผมก็โล่งใจ มีอะไรโทรหาพี่นะเอวาโชคดีค่ะ"
มาร์คยื่นมือไปลูบหัวหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ธารันเห็นก็เบะปากออกมาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะรีบดึงเอวาออกไปทันที หญิงสาวหันไปโบกไม้โบกมือลาทุกคนพร้อมรอยยิ้มหวานนั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
"เป็นผู้หญิงอย่าให้ผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวแบบนั้นสิ"
"หมายถึงพี่มาร์คเหรอคะ ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่เขาไว้ใจได้"
"ไว้ใจได้ก็ไม่ได้ รู้รึเปล่าว่ามันไม่เหมาะสม ถ้าแฟนเรามาเห็นว่ามีผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับเรา เขาคงไม่โอเคนะ"
ธารินเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง หญิงสาวมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริ
"เอวาไม่มีแฟนค่ะไม่เคยมีด้วย ตั้งแต่เรียนจบมาก็ตั้งใจทำงานหาเงินไม่มีเวลาหาแฟนเลย อย่าให้เค้ามาลำบากกับเอวาเลยค่ะแค่นี้ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะมองไปโดยรอบ เธอรู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรเหมาะสมกับใคร เพราะฉะนั้นจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวมาตลอดทั้งๆที่มีคนมาชอบเธอหลายคน และบางคนเสนอเงินให้พร้อมจะดูแลให้สุขสบาย แต่เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับใครและไม่เคยรู้ว่าความรักมันเป็นยังไงด้วย ธารันเหลือบสายตามองหญิงสาวก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่
"ไม่ต้องรีบมีหรอกตั้งใจทำงานก่อน งั้นเราไปเก็บของกันเนาะ"
"ค่ะ เดี๋ยวเอวาพาไปค่ะ"
ทั้งสองคนเดินอ้อมไปด้านหลังของคาเฟ่ มีที่พักอยู่สองห้องซึ่งเป็นห้องที่เธอใช้พักอยู่ เอวาไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองและของใช้บางส่วนใส่กระเป๋า จากนั้นก็ลากออกมาไว้ในรถของธารัน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทั้งสองคนก็พากันกลับคอนโด เอวาสังเกตทิศทางเอาไว้เผื่อเดินทางไปทำงานจะได้ไปถูก รู้สึกว่าคอนโดของท่านประธานจะไม่ไกลจากโรงแรมเท่าไหร่
"ใกล้โรงแรมจังเลยค่ะ แบบนี้เอวาก็เดินไปทำงานได้ใช่มั้ยคะ"
"ไกลอยู่นะเกือบสองกิโล เดินคงไม่เหมาะหรอก เอาเป็นว่าตอนนี้อย่าไปคิดเยอะฝึกขับรถให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
เขายิ้มออกมาก่อนจะช่วยหญิงสาวหิ้วกระเป๋าขึ้นไปยังชั้นบน เขาให้คีย์การ์ดกับเอวาไปหนึ่งใบแล้วให้เธอเปิดห้องเข้าไปดู หญิงสาวเดินเข้ามาก่อนจะมองอย่างตื่นตะลึง นี่มันหรูกว่าที่คิดไว้เยอะมาก มีทั้งห้องครัว ห้องรับแขก ห้องนอน แถมยังมีระเบียงมองวิวเมืองกรุงด้วย
"โห ให้อยู่ฟรีห้องดีขนาดนี้เลยเหรอคะ"
"ชอบมั้ย"
เขามองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เหมือนเด็กเพิ่งเคยออกมาเจอโลกกว้างมองนั่นนี่ไม่หยุด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรขยับตัวไปไหนเขาก็ชอบมองรอยยิ้มนั้น
"ชอบมากเลยค่ะ ให้เอวาเช่าดีกว่ามั้ยคะ คือเกรงใจมากเลยค่ะตอนแรกคิดว่าหอพักธรรมดา"
เธอเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ นึกว่าห้องธรรมดาเหมือนที่เธออยู่ของร้านคาเฟ่ แต่ที่เห็นตอนนี้คือถ้าไปเช่าเองคงหลายหมื่นต่อเดือน
"คิดมากน่า เราอยู่ที่นี่แหละปลอดภัยที่สุด เอวาต้องอยู่ในที่มีระบบความปลอดภัยสูงที่สุด เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายดูแลตัวเองด้วยเข้าใจมั้ย"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะท่านประธาน เอวาจะตั้งใจทำงานไม่ให้ท่านประธานผิดหวังค่ะ"
"น่ารักที่สุดเลยคุณเลขา พรุ่งนี้จะมารับนะแปดโมงเช้าแต่งตัวรอนะ"
เอวายิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้า เจ้านายใจดีแบบนี้เธอทุ่มสุดตัวในการทำงานเลย หลังจากนี้เธอขอทำเพื่อตัวเองบ้างนะ เพราะที่ผ่านมาเธอทำเพื่อคนอื่นมามากแล้ว...
"โอเคค่ะท่านประธาน"
"พักผ่อนเถอะผมไม่กวนแล้ว มีอะไรก็โทรมานะ อ่ะนี่เบอร์โทรศัพท์กับไลน์ของผม แอดกันไว้สิจะได้คุยกัน"
เอวาหยิบโทรศัพท์ไปแอดไลน์ของชายหนุ่มไว้ เขากดสติ๊กเกอร์ทักเธอไปก่อนจะเก็บตามเดิมแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ผมมีโทรศัพท์ที่ได้ฟรีมาไม่ได้ใช้เลย ไอโฟนตัวใหม่ล่าสุดด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาให้นะ"
"ให้เอวาเหรอคะ"
"ให้คุณนั่นแหละ เอาไว้ใช้ทำงานด้วย ผมไปนะเจอกันพรุ่งนี้"
ธารันหยีผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีสุดๆ เอวามองตามชายหนุ่มไปก่อนจะยิ้มออกมาเช่นกัน
"ทำไมเขาถึงใจดีกับเธอขนาดนี้นะ"
- ผู้เขียน
