EP13
[เมฆา]
ผมจ้องคนตัวเล็กแทบจะอยากฉีกร่างกายเธอออกเป็นชิ้น เผลอแป๊บเดียวก็ยิ้มกริ่มมีความสุขกับผู้ชายหว่านเสน่ห์ไปทั่ว มันบ่งบอกว่ายัยนี้มีความสุขซึ่งมันก็ขัดหูขัดตาผมมากจนความอดทนมันหมดลงต้องไล่ไอ้หน้าอ่อนนั้นไปให้พ้นตีน
"พี่ปล่อยหนูสักที คะ…คนมองหมดแล้ว" ของขวัญบอกผมด้วยน้ำเสียงสั่น เธอคงกลัวแม้จะสบตาก็ไม่กล้า คนมองแบบนั้นหรอแล้วใครสนกันล่ะ?
"ก็ทำไปสิ"
"หนูทำไม่ได้ถ้าพี่ยังไม่ยอมปล่อย"
"แล้ว?"
"พี่เมด!" ใบหน้าหวานฉายแววไม่พอใจแต่มันกลับไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ซึ่งมันก็ทำให้ผมนิ่งยัยนี้ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรต่อผมเลยสักนิด
"…"
"หนูก็เคยบอกพี่ไปแล้วว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้จักกัน แต่ทำไมพี่ถึงไม่ยอมไปไหนอีก" ไม่อยากให้คนอื่นว่ารู้จักกัน ทั้งที่แตกในไปด้วยกันหลายรอบขนาดนั้นมันมากกว่าคนรู้จักซะอีก หรือกลัวไอ้เด็กนั้นรู้แล้วไม่ได้ไปมีอะไรกับมันแบบนั้นหรอ? มันจะมากเกินไปแล้
