ซีเสวี่ยส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “เป็นทรัพย์สินก็ยังดีกว่าเป็นหนี้สิน”
“เป็นทั้งทรัพย์สินและหนี้สิน เป็นหนี้สินเลือดเนื้อและอาหารที่หล่อเลี้ยงจนเติบใหญ่”
“ไยเจ้าจึงได้พูดจาอึมครึมมืดมนเช่นนี้เล่า”
แปะ!
คุณหนูรองแห่งสกุลจางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ ถูกมือใหญ่ของอีกฝ่ายแตะลงบนศีรษะอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
สาวใช้ที่ยืนมองเหตุการณ์ดังกล่าวมองเห็นเพียงภาพของญาติผู้พี่ที่กำลังลูบศีรษะหญิงสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู ทว่าร่างของจางเหนียนกลับแข็งทื่อราวกับหิน
นั่น...มือที่เขาขยี้ผมนางมิใช่มือเดียวกันกับที่หยิบขนมเซาปิ่งกินหรอกหรือ!
เมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่จับโดนตนแปดเปื้อนสกปรก ดวงตาดอกท้อของหญิงสาวก็เบิกกว้าง ครั้นเอามือแตะผมของตนเองก็พบว่ามันทั้งเปื้อนทั้งมัน
“พะ...พี่เสวี่ย” นางจ้องใบหน้าเกลี้ยงเกลาของผู้ที่นั่งตรงข้าม
นี่เขากลั่นแกล้งนางหรือ!
“ประหลาดจริงเชียว” ซีเสวี่ยขมวดคิ้วมองจางเหนียน
หากเป
