“ว้าย! ปีศาจ!”
หญิงสาววัยสิบเจ็ดปีผินใบหน้าไปยังเสียงกรีดร้อง ยามราตรีมีแสงจากดวงจันทร์สาดส่องให้เห็นอย่างเลือนราง จางเหนียนยามนี้ใส่ชุดสีซีด จึงไม่แปลกที่คนเดินผ่านจะกรีดร้องตกใจ
“คะ...คุณหนูรอง” ครั้นนางได้สติก็ค้อมศีรษะถี่ๆ แล้วรีบหันหลังหนีไปอย่างขลาดเขลา
ผู้ที่แอบมาเดินเล่นยามวิกาลถอนหายใจอย่างไม่ใส่ใจนัก แม้จางอวี้จะดีต่อนาง ทว่าภรรยาของพี่ชายนั้นตรงกันข้าม วันนี้นางไม่ได้พบหน้าจางอวี้ก็รู้สึกเป็นห่วง ดังนั้นจึงอยากมาดูเสียหน่อยว่าเขายังสบายดีอยู่หรือไม่
“เถียนเอ๋อร์ ที่ผ่านมาข้าไม่เคยตำหนิเจ้าก็เพราะข้ารักเจ้า แต่ว่าครั้งนี้...เจ้าทำเกินไปจริงๆ” เสียงทุ้มปวดร้าวที่เล็ดลอดออกมาจากบานหน้าต่างส่งผลให้ร่างของจางเหนียนชะงัก
“เงินนั่นน่ะ เป็นเงินที่ข้าเก็บไว้หาหมอมารักษาเหนียนเหนียน...”
“ที่แท้ท่านก็เก็บซ่อนเงินจากข้าเพราะน้องสาวอัปลักษณ์นั่น!” เสียงแหลมของอิสตรีตะคอกกลับ “หากอยากไ
