ยี่สิบเจ็ด
ชื่อเสียง
จางเหนียนลืมตาอีกครั้งก็พบว่าเพดานห้องมีแสงตกกระทบจากเทียนไข นางคงนอนหลับไปนานจนกระทั่งดวงตะวันลับจากขอบฟ้า
ซีเซี่ยมองกองสมุดบัญชีที่เรียงกันจนแทบล้นโต๊ะ ครั้นเห็นบุตรสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับหาวหวอดก็คลี่ยิ้มให้อย่างอบอุ่น “เหนียนเอ๋อร์ มานี่สิ”
“เจ้าค่ะ”
ผู้ที่พึ่งตื่นนอนยังคงงัวเงียจึงไม่ทันคิดว่านี่ไม่ใช่ห้องของตนเอง ทันทีที่ก้าวลงจากเตียง หัวเข่าของนางก็กระแทกกับขาเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ เข้าอย่างจัง
ปึก!
“ฮึก!”
จางเหนียนยกมือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง ทั้งเจ็บขาทั้งขายหน้าจนใบหน้าแดงจัด ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องนอนแห่งนี้ถูกจัดเรียงตามความสะดวกและความเคยชินของซีเซี่ย มิได้เหมือนกับห้องนอนที่นางคุ้นชิน
ในขณะที่หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นความอับอาย ผู้เป็นมารดาก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหา
“เจ็บมากหรือไม่” ซีเซี่ยถามอย่างเป็นห่วง โน้มตัวเอามือลูบหัวเข่านางเบาๆ ราวก
