สามสิบสอง
เสียงครวญ
ขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองกำลังเสวนากันทางด้านนอก จางเหนียนซึ่งหลบฉากมาพูดคุยกับหลี่เฉิงถิงตามลำพังก็เอ่ยตรงเข้าประเด็นอย่างไม่พิรี้พิไร
“ท่านมีธุระอันใดก็รีบพูดมาเถิด ข้ารู้สึกเวียนหัว อยากรีบกลับไปพักผ่อน”
น้ำเสียงห่างเหินที่เปล่งถามเป็นสิ่งที่หลี่เฉิงถิงได้ยินกี่ครั้งก็มิอาจทำใจให้คุ้นชิน ดวงตาคมที่ทอดมองหญิงสาวหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังฝืนยิ้ม
ที่ผ่านมาเพราะเขาไม่รู้ใจตนเองจึงมิอาจตอบรับน้ำใจของจางเหนียน พอรู้ตัวก็เป็นยามที่หัวใจของนางหันไปสั่นไหวให้กับผู้อื่น
แต่ว่าไม่เป็นไร...ตราบใดที่นางยังไม่ได้แต่งงาน เขาก็ยังมีโอกาสเปลี่ยนใจให้นางกลับมามองเขาเหมือนเมื่อก่อน
“ข้าทราบข่าวมาว่าเรือนของเจ้าถูกคนร้ายลอบวางเพลิง ของขวัญที่ข้าเคยมอบให้เจ้าในวันเกิดครบรอบสิบห้าปีคงถูกเผาทำลายไปแล้ว” หลี่เฉิงถิงเว้นจังหวะพลางหยิบกล่องไม้ออกมาจากอกเสื้อ เปิดฝากล่อ
