สามปีให้หลังมานี้ฝูเฟยเมี่ยวคุ้นชินกับการได้รับบทกวีประหลาดๆ และของกำนัลแปลกๆ จะว่าคนที่ส่งมาให้ส่งมาเพื่อ ‘จีบ’ ก็ทำใจเชื่อได้ยาก แต่ที่แน่ๆ มันสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากนางได้
ข้านั้นเป็นแมลงวัน
ดอมดมทุกสิ่งในใต้หล้า
วันนี้บินผ่านสตรีนางหนึ่ง
ทว่า…ข้าไม่กล้าเข้าไปดม
(เพราะข้าเป็นหวัด ดมไปก็ไม่ได้กลิ่น)
“ท่านแม่ วันนี้มีของอันใดส่งมาหรือเจ้าคะ?” ฝูฟางหรงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีคนขับรถม้ารับจ้างในตลาดนำของใส่ห่อผ้ามาส่งให้ผู้เป็นมารดาเช่นทุกครั้ง
ฝูเฟยเมี่ยวยกยิ้ม พลางแกะห่อผ้าออก สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาทำให้ 3 คนแม่ลูกระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ตุ๊กตาล้มลุก ตุ๊กตาแป๊ะยิ้ม”
ผู้ใดกันนะที่ขยันส่งสิ่งของพวกนี้มาเสียจริง
ตำหนักตงหยาง ยามซื่อ (09.00-10.59น.)
“ฮ่าๆๆๆ ถูกใจข้านัก” เฉิงลี่หยางหัวเราะลั่นตำหนัก ปกติแล้วเขาเป็นคนเคร่งขรึม พวกบ่าวรับใช้ในตำหนักนี้ไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นเขา
