สายตาของฝูเฟยเมี่ยวจับจ้องอยู่ที่แผ่นป้ายหยกล้ำค่าสลักตัวอักษรด้วยถ้อยคำอันเป็นเกียรติยศ ของพระราชทานจากฮ่องเต้ที่นางได้รับหลังจากสงครามสงบเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ในเวลานั้นบ้านเมืองยังไม่ทันได้เข้าที่เข้าทาง เงินในท้องพระคลังก็ยังคงร่อยหรอ โอรสสวรรค์จึงได้แต่เพียงให้ช่างนำหยกแผ่นใหญ่ไปแกะสลักตัวอักษรกล่าวเชิดชูคุณงามความดีของฝูเฟยเมี่ยว อีกทั้งยังมอบป้ายหยกที่สลักชื่อ ‘เฉิงอี้หยง’ อันเป็นพระนามของพระองค์ไว้ให้ฝูเฟยเมี่ยว หากว่านางมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจก็สามารถนำป้ายนี้มาขอความช่วยเหลือจากพระองค์ได้ตลอดเวลา ดูๆ ไปนางเหมือนจะได้รับอภิสิทธิ์เกินไปแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เพราะนางหรอกหรือที่เป็นคนช่วยหาทางออกทำให้สงครามสงบลง อีกทั้งก่อนหน้านี้ยังมีจิตกุศลบริจาคเสบียงให้กองทัพตั้งมากมาย
หากแต่ฝูเฟยเมี่ยวยังไม่มีความคิดที่จะให้ตนเป็นอภิสิทธิ์ชน ในทุกๆ วันนางและลูกๆ นั้นก็ดำเนินชีวิตเฉกเช่นคนธรรมดาทั่วๆ ไป
