13 ทำยังไงถึงท้อง
1456 คำ
ขุนเขา Talk
เมื่อส่งน้องๆ นักศึกษาเสร็จ รีสอร์ทของเขาก็เงียบสงบขึ้นมาก เนื่องจากทัวร์ของกลุ่มนักศึกษาได้เหมารีสอร์ทของเขาเป็นเวลา 2 คืน 3 วัน และวันนี้แขกปกติก็มีเข้ามาพักบ้าง แต่ไม่ได้มากมายอะไร
เขานั่งลงเก้าอี้ทำงาน ด้วยอาการที่เหนื่อยล้า นี่เวลาก็ล่วงเลยมาถึง 1 ทุ่มแล้วทำไม ชนิสายังไม่กลับมา หรือจะป่วยจริงๆ แต่คงไม่ใช่หรอก น่าจะแค่สำออยออกไปเที่ยวในเมืองกับนทีมากกว่า
คิดได้แบบนั้นก็ต่อสายหาเธอทันที แต่โทรยังไงก็ไม่รับสาย นี่ก็ปาเข้าไปสายที่สามแล้ว ทำให้คนที่รอสายอยู่ถึงกับหัวเสียทันที แล้วก็กดวางโทรหานที ก็ไม่รับเหมือนกัน กรามแกร่งของเขาก็นูนขึ้นมาทันที
Rrrrr Rrrr Rrrr
"นิสา เธอหายหัวไปไหน" เขาพูดออกมาเสียงดุดัน
(คชา : นิสาไหนของมึง) เป็นเสียงของคชาเอ่ยทัก
"ไอ้เหี้ย นี่มึงหรอ มึงมีไร" เขาพูดด้วยอารมณ์ที่ขุนเคือง
(คชา : งานแต่งไอ้ขุนพล กูกับน้องอ้ายจะไปนะ จะเอาลูกไปด้วย จัดห้องพักที่เงียบๆ ห่างไกลผู้คนให้หน่อย ลูกกูไม่ชอบเสียงดัง)
"มึงเอาเมียกับลูกมาด้วยหรอวะ"
(คชา : เอ่อ เอาเมียกับลูกไปด้วย แล้วความฉิบหายของกู เมียกูกับน้องนุ๊กนิ๊กเป็นเพื่อนกัน ไอ้ห่า)
"เวรไหมละมึง วีรกรรมมึงไม่ชนหูน้องอ้ายแล้วหรอ"
(คชา : ก็เอ่อดิ นี่กูนะรีบทำตัวดีๆ ให้ไวเลย ไม่อยากให้รื้อฟื้นกลัวเมียไม่รัก ไปไหนตอนนี้เลยต้องไปด้วยกันทุกที่)
"ดูไม่ใช่มึงเลย ทำไมต้องติดเมียติดลูกขนาดนั้นวะ" ขุนเขาถามด้วยความสงสัย
(คชา : มึงก็ลองมีเมียที่มึงรักมากๆ ดู มึงจะไม่อยากห่างไปไหนเลย มึงจะอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา และชีวิตมึงก็จะมีแต่ความสุข ยิ่งมีลูกก็ยิ่งมีความสุข)
"ไร้สาระ" ขุนเขาพูดแบบไม่คิด
(คชา : หึ เพราะมึงยังไม่เจอคนนั้นต่างหากไอ้ห่า)
"..."
(คชา : ไว้มึงมีคนนั้นก่อน ชีวิตมึงจะไม่ต้องการอะไรอีกเลย กูก็ไม่มีอะไรในชีวิตแล้ว ถ้าทำตัวไม่ดีให้เมียทิ้งไปอีกก็เหลือตัวเปล่า เพราะทุกอย่างเป็นของเมียหมด)
"เชี่ยยยยยย มึงมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไงว่ะ"
(คชา : กูก็บอกอยู่นี่ไง ไว้มึงมีคนนั้นก่อน มึงจะมั่นใจเอง)
"..."
(คชา : แค่นี้ก่อนนะกูจะไปดูลูก)
"เดี๋ยวๆ มึง มีลูกได้ไงวะ มึงไม่ป้องกันกันหรอ"
(คชา : ไอ้ห่า มึงถามบ้าอะไร)
"เอ่อน่า กูก็คิดว่ามึงน่าจะเซฟตัวเองอย่างดี แล้วทำไมน้องอ้ายถึงท้องได้"
(คชา : เอ่อ กูไม่เคยป้องกันหรอก ให้น้องอ้ายกินยาคุมแทน และน้องอ้ายก็น่าจะลืมกินมั๊ง จนน้องคเชนมาอยู่กับกูครบ 1 ปีแล้ว กำลังซนเลย)
"ลืมกินยาคุมงั้นหรอ..."
(คชา : ถ้ามึงไม่มีอะไรแล้ว กูไปกอดเมียกอดลูกก่อนนะ อย่าลืมสิ่งที่กูบอกด้วยละ)
"ไอ้ห่าหนิ!"
Rrrr Rrrr Rrrr
(นที : ครับคุณขุนเขา)
"ไอ้ห่ากูโทรไปตั้งหลายครั้ง" เขาพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
(นที : ผมก็โทรกลับแล้ว แต่คุณขุนเขาติดสาย)
"เอ่อ มึงอยู่ไหน"
(นที : อยู่โรงพยาบาลครับ)
"นิสาเป็นอะไร" เขารีบดีดตัวเองลุกจากเก้าอี้ทันที
(นที : ไม่สบายครับ)
"เป็นอะไร" เขาถามเสียงเรียบเหมือนไม่สนใจ
(นที : ผมก็ไม่รู้ ไว้คุณขุนเขามาถามเองดีกว่า นิสาอยู่ห้อง...)
"กูไม่ไป" นทียังพูดไม่จบ เขาพูดตัดเสียงแข็ง เพื่อจะให้นทีบ่นและบอกให้เขาไป
(นที : ครับ เดี๋ยวผมดูแลนิสาเอง)
"ไอ้นที!" แต่นทีมันดันไม่สนใจที่เขาประชดซะแบบนั้น
(นที : ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องไปดูแลนิสาแล้ว)
ติ่ด!
"ดะ...เดี๋ยว ไอ้นที!!!! ไอ้นที!!!!!!!"
เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมนทีถึงทำแบบนี้กับเขาได้ ปกติไอ้นทีมันต้องบ่นต้องว่าเขาสิ แต่วันนี้ทำไมมัน...
หึ หรือเธอไม่ได้ป่วยจริง เธอกับมันต้องแอบมีสัมพันธ์อะไรกันลับหลังเขาแน่ๆ เขาจะไม่ยอมเด็ดขาด แต่ถ้ายิ่งไปทำตัวสนใจมาก พวกนี้ก็คงจะยิ่งได้ใจ
แม้จะโกรธมากแค่ไหนก็ตาม เขาจะพยายามนิ่งให้ได้มากที่สุดแล้วกัน สายตาที่คาดโทษ กับมือทั้งห้านิ้วกำเข้าหากันแน่น บ่งบอกว่าถ้าเธอกลับมาเธอเจอดีแน่
"เอิ่ม นิสา" เมื่อนทีเดินกลับเข้ามาจากระเบียงก็เห็นเธอนั่งนิ่งอยู่
"คุณขุนเขาโทรมาหรอคะ" และแตงกวาก็ถามขึ้น
"ใช่"
"เฮ้อ" ชนิสาถอนหายใจออกมายาวเหยียด
"ไม่ต้องคิดมากนะ พักผ่อนเถอะ"
"ไม่อยากกลับไปที่นั่นเลย นิสาเหนื่อย" เธอพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองไว้ และตามด้วยเสยผมขึ้น บ่งบอกว่าเธอเหนื่อยจริงๆ
"พี่นิสา" แตงกวาก็ลูบหลังให้ชนิสาเบาๆ
"นิสา"
ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่ไร่ วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอพูดออกมาว่าไม่อยากอยู่ที่นั่น ปกติเธอจะพูดเสมอว่าอดทนอยู่อีกไม่กี่เดือน ทั้งไม่เคยพูดคำว่าเหนื่อยแบบนี้ออกมาสักครั้ง
"นิสาทนอยู่กับคนใจดำแบบนั้นไม่ไหวแล้วคะ แม้แต่หน้าเขานิสายังจะทนดูไม่ได้แล้ว" เธอพูดออกมาเสียงนิ่ง พร้อมกับมองไปข้างหน้าอย่างคนเหม่อลอย
"พี่เข้าใจนิสานะ นิสาเคยบอกพี่ว่าจะอดทนใช่ไหม อีกนิดเดียวนิสา" นทีพูดให้กำลังใจเธออีกครั้ง
"ค่ะ อีกนิดเดียว..." เธอยังตอบเสียงนิ่งเหมือนเดิม
"พี่ว่าหยุดคิดมากเถอะ เอาเรื่องอนาคตดีกว่า นิสาอยากทำอะไรต่อจากนี้"
เมื่อนทีพูดถึงเรื่องอนาคต เธอก็กลับมาสดใสเฉกเช่นเดิม เธออยากมีอนาคตที่ดีเหมือนกัน เธอก็มีวางแผนอนาคต ทุกอย่างไว้หมดแล้วเช่นกัน
"ใช่สิ พี่นิสาเล่าให้แตงกวาฟังหน่อย"
"ทันทีที่ได้ที่คืน นิสาก็จะทำไร่ของตัวเองค่ะ จะสร้างบ้านหลังเล็กๆ มินิมอลน่ารักๆ ไว้อยู่ พีอาร์ดีๆ ให้คนรู้จักให้ได้มากที่สุด จะให้มีห้องพักสัก 5 หลัง มีสวนดอกไม้สวยๆ มีสวนผักออร์แกนิค มีมุมถ่ายรูปชิคๆ มีฟาร์มแกะ ฟาร์มวัวที่ตั้งใจว่าจะขอซื้อครอบครัวของเจ้าบู้บี้ไปเลี้ยง" เธอพูดถึงอนาคตของเธอ เธอก็ยิ้มไปด้วย
"พี่ดีใจกับอนาคตของนิสาด้วยนะ"
"ขอบคุณนะคะพี่นที ขอบคุณนะแตงกวา ที่ไม่มองว่าเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ"
"ฮ่าๆๆ เพ้อเจ้ออะไรละ ก็พี่เห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้วไง ที่นิสาพูดมา นั้นไร่ของคุณขุนเขาแบบมินิทั้งนั้นเลย สวยทุกอย่าง ตรงปกจริงๆ พี่กับคนในไร่ภูมิใจในตัวนิสามากนะ"
"ขอบคุณนะคะ ยกเว้นคนหนึ่ง ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะขัดใจเขาไปหมด นิสาคงดื้อด้านไปทำเอง ทั้งๆ ที่เจ้าของเขาไม่เต็มใจสักนิด" ใช่เขาไม่เคยยินดีกับสิ่งที่เธอทำเลยสักนิด
["ยิ่งแอดโฆษณา ทำเว็ปไซต์ อะไรของเธอ มันสิ้นเปลืองเสียเปล่าๆ ยังไงคนก็รู้จักไร่ของฉันดีอยู่แล้ว"
"สวนดอกไม้อะไรของเธอรกจะตาย สวยก็ไม่สวย"
"ตกแต่งน้ำตกอะไร ทำให้รกเกะกะธรรมชาติ"
"ให้ไร่มีฟาร์มแกะอะไรอีก ค่าใช้จ่ายก็สิ้นเปลือง"
"ผักออร์แกนิค จะทำให้มันเปลืองพื้นที่ทำไม ใครเขานิยมกินกัน ไร้สาระ"
"เจ้าวัวหน้าบี้นี้ มันทำอะไรไม่ได้เลย มันเป็นวัวตกเกรดไปแล้วให้ขายไป เอาไว้ก็รกฟาร์ม"
"ที่ถ่ายรูปอะไร ใครเขาจะมาถ่ายรูปกัน มีแต่อะไรก็ไม่รู้ เห็นแล้วขวางหูขวางตา"]
เสียงที่เขาต่อว่าเธอ ยังดังก้องในหูไม่หยุด เขาห้ามเธอ ต่อว่าเธอทุกอย่าง แต่เป็นเธอเองที่ดื้อด้านทำมันจนได้ เธอแค่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดดีที่สุดแล้ว เพราะตั้งแต่มีสิ่งเหล่านี้ ก็มีคนมาเที่ยวเยอะขึ้นมากกว่าแต่ก่อน มีแต่เสียงชมเชยไปที่ไหนก็มีแต่คนชื่นชม ยกเว้นเขา เขาคนเดียว...
- ผู้เขียน
