ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [10] ไม่อยู่ให้รำคาญใจ

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาได้บอกนางว่าไม่ให้มาเจอหน้า ซิงเยียนนางก็ไม่โผล่หน้ามาให้ได้เห็นจนเกือบอาทิตย์ได้แล้วทำให้ร่างหนารู้สึกหงุดหงิดใจแปลกๆ เหตุใดเขาถึงกลายเป็นเช่นนี้กัน

วันนี้เขาก็นั่งรอเผื่อว่านางอาจจะแวะนำขนมมาให้เขาเหมือนเช่นทุกครั้งเพราะว่านางก็เป็นเช่นนั้นนางไม่เคยโกรธเขาได้นานนักหรอกเดี๋ยวก็มาหาอีกเช่นเคย แต่รอแล้วรออีกนางก็ไม่มาหรือว่านางจะโกรธเขาแล้วจริงๆ ก็แค่ขนมร่วงไปกับพื้นก็ทำใหม่ก็ได้นี่ไยชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่

ร่างหนาลุกขึ้นแล้วเดินเพื่อจะออกไปบริเวณชายป่าหลังภูเขาที่เขานั้นชอบไปเป็นประจำเวลามีเรื่องกวนใจ

''ลู่เจิน ลูกจะไปไหนอย่างงั้นรึ'' เสียงของเฉินมู่อิ๋งได้ถามบุตรชายของตนที่ทำหน้าเครียดกำลังเดินมา

''ข้าจะไปชายป่าหลังภูเขาขอรับ'' เฉินมู่อิ๋งได้แต่พยักหน้าตอบรับบุตรชายของตนไปแต่ก่อนที่นางจะได้ก้าวเท้าเดินออกไปก็ได้หยุดชะงักลง

''ลู่เจิน ลูกรู้หรือไม่ว่าเยียนเยียนมิได้อยู่แล้วนะ'' ร่างหนาทำหน้างุนงงมิได้อยู่อันใด

''หมายความว่าอันใดหรือขอรับท่านแม่'' เฉินมู่อิ๋งจึงถอดหายใจออกมา เฮ้อ!

'' แม่หมายความว่าเยียนเยียนมิได้อยู่ที่นี้แล้วนางกับพ่อของนางย้ายออกไปจากเมืองนี้แล้วตั้งแต่วันที่ลูกเจอนางครั้งสุดท้ายนั้นแหละ''

เฉินมู่อิ๋งพลางคิดถึงใบหน้าของเด็กสาวที่ชอบบุตรชายของตนมาก ถ้าหากว่านางได้เด็กสาวผู้นี้เป็นสะใภ้นางจะดีใจเป็นอยากมาก ฐานะครอบครัวมิได้สำคัญกับนางแม้แต่น้อย

ซิงเยียนถึงภายนอกเป็นคนสนุกสนานไม่สมเป็นกุลสตรีชอบวิ่งกระโดดโลดเต้นไปเรื่อย แต่นางนั้นเป็นคนที่ดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ยามที่ตนเจ็บไข้ได้ป่วยก็ได้นางนี้แหละที่จะแอบมาดูแลตลอดมิให้ผู้ใดรู้นางบอกว่าหากคนอื่นรู้จะคิดว่านางมาทำดีเพื่อหวังผล ซึ่งนางนั้นไม่ชอบแบบนั้น ทำให้เฉินมู่อิ๋งนั้นเอ็นดูซิงเยียนเป็นอย่างมาก

วันที่นางมาบอกลาทำให้ใจหายไม่น้อย แต่นางก็ไม่อยากไปบังคับบุตรชายเรื่องรักๆ ใคร่ๆ นางไม่ชอบไปบังคับ ความรักมันเกิดจากคนสองคนนางเชื่อว่าเช่นนั้น

เฉินลู่เจินที่ได้ฟังว่าซิงเยียนนั้นมิได้อยู่แล้วจึงรีบวิ่งเพื่อไปหานางที่บ้านแต่พอมาถึงกลับพบแต่ความว่างเปล่าไม่มีผู้ใดอยู่เลยสักคน ทำให้ร่างหนาเดินกลับมาด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบายทำให้คนเป็นแม่เริ่มกังวล

''ลู่เจิน แม่ลังเลว่าจะให้ลูกดีหรือไม่'' เฉินมู่อิ๋งยื่นจดหมายจากซิงเยียนไปให้บุตรชายของตน พอบุตรชายตนได้เห็นจดหมายก็รีบเปิดดูทันที

ซิงเยียนนั้นพอจะอ่านออกเขียนได้บ้างเพราะว่านางเป็นคนจ้างครูมาสอนให้เพราะรู้สึกเอ็นดูเด็กสาวผู้นี้ วันนั้นที่เด็กสาวมาลาแล้วขอฝากจดหมายฉบับนี้ไปให้บุตรชายของตน

''ท่านพี่...ถ้าหากท่านพี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้หมายความว่าข้ามิได้อยู่แล้ว ข้าอยากขอโทษท่านพี่จริงๆ เจ้าค่ะ ข้ามิได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้นเลย และข้าอยากขอโทษท่านพี่ที่ข้าทำให้ท่านพี่รู้สึกรำคาญเสมอมา ข้ารู้ว่าทุกครั้งที่ข้าไปหาท่านพี่ ท่านพี่มักจะรำคาญข้าแต่ก็มิเคยไล่ข้า แต่วันนั้นที่ท่านพี่บอกกับข้าว่าไม่อยากเจอหน้าข้าอีกแล้วมันทำให้ในใจของข้ารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ข้าขอโทษจริงๆ นะเจ้าคะ จากนี้ไปข้าจะทำตามที่ท่านพี่บอกข้า จะมิมาให้ท่านพี่เห็นหน้าอีกแล้ว จากซิงเยียน.''

ร่างหนาได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้ ทำให้ในใจของเขารู้สึกปั่นป่วนเป็นอยากมาก เหตุใดในใจของเขาถึงเจ็บเช่นนี้ เจ็บเหมือนคนเอามีดมากรีดที่หน้าอกแล้วทุบซ้ำๆ จู่ๆ น้ำตาลูกผู้ชายของเขาก็ไหลออกมา

''...เป็นเรื่องโกหก''

''ที่ข้าบอกเจ้าว่าไม่ให้มาเห็นหน้าอีกมันเป็นเรื่องโกหก...''

เฉินมู่อิ๋งคนเป็นแม่ถึงกับตกใจเป็นอย่างมากตั้งแต่บุตรชายของนางจำความได้บุตรชายของนางมิเคยร้องไห้เลยสักครั้ง จวบจนวันนี้ที่บุตรชายของนางได้อ่านจดหมายของเด็กสาวผู้นี้ทำให้นางนั้นรู้ได้ทันทีเลยว่าบุตรชายของนางได้หลงรักเด็กสาวเข้าให้เสียแล้ว