ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [7] ข้ามิได้ทำอันใดผิด

ไป๋เหอแอบทำหน้ามิพอใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหตุใดนางถึงได้มานั่งดื่มชากับผู้ชายที่ตนชื่นชอบด้วย

''แม่นางซิงเยียนเป็นอะไรกับท่านพี่เฉินงั้นหรือเจ้าคะ'' คำถามนี้ที่ถามออกมาตรงๆทำให้ ร่างหนาพูดออกไปอย่างไม่คิดถึงหน้านางแม้แต่น้อย

''นางก็เป็นแค่น้องสาวแถวบ้านข้าก็เท่านั้น'' ทำให้ร่างเล็กที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับก้มหน้ากำมือแน่น ทำให้ไป๋เหอที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับยิ้มออกมา นางดูก็รู้ว่าแม่นางซิงเยียนนั้นมีใจให้กับคนที่นางชอบแต่นางมีหรือที่จะยอม

''ท่านลองชิมขนมของข้าอีกเถิด ขนมที่ข้าทำมีหลายอย่างมากเลยเจ้าค่ะ'' ร่างงามพูดพร้อมตั้งใจดันขนมของนางไปให้คนตรงหน้าทำให้ขนมที่วางอยู่ก่อนหน้านั้นได้ร่วงหล่นตกพื้น

เพล้งง!!

ซิงเยียนเห็นอย่างนั้นทำให้นางมิพอใจอยากมาก

''นี่เจ้า ตั้งใจทำขนมของข้าตกลงพื้นใช่หรือไม่'' ร่างเล็กลุกขึ้นตะโกนใส่คนตรงหน้า ''ข้ามิได้ตั้งใจทำขนมของแม่นางนั้นตกพื้นเลยนะ'' ทำให้เฉินลู่เจินเห็นอย่างนั้นถึงกับโกรธเคืองแค่ขนมตกพื้นทำไมนางถึงได้โมโหนัก ''แค่ขนมหล่นลงพื้นทำไมเจ้าถึงได้โมโหไปเล่า!'' ร่างหนาพูดคำนี้ออกมาทำให้นางมิพอใจอย่างมากนางอุตส่าห์ตั้งใจทำขนมให้เขาแต่เขามิเคยชมนางแถมยังมาเข้าข้างผู้หญิงคนนี้อีก

''ขนมนี้ข้าตั้งใจทำให้ท่านทาน แต่ทำไมท่านถึงพูดเช่นนี้กับข้า ถ้าหากว่าข้าทำขนมของแม่นางไป๋ตกพื้นบ้างท่านจะเข้าข้างข้าหรือไม่!'' ร่างเล็กตะโกนไปด้วยความโมโห ทำให้เฉินลู่เจินมิพอใจอย่างมากเหตุใดนางถึงต้องโมโหขนาดนี้กันด้วย

''มันก็แค่ขนมร่วงหล่นกับพื้นเจ้าก็แค่ทำมันมาใหม่ ใยต้องโกรธเคืองกันเช่นนี้แม่นางไป๋ก็พูดอยู่ว่ามิได้ตั้งใจ''

ร่างเล็กน้อยใจกับคำพูดเขาอย่างมากทำให้นางก้มลงไปหยิบจานขนมของแม่นางไป๋แล้วโยนลงพื้น

เพล้งงง

''นี่เจ้าทำอะไร!!'' เฉินลู่เจินโมโหเป็นอย่างมากที่นางทำแบบนี้ เขาไม่คิดเลยว่านางจะเป็นเช่นนี้

''ข้าก็ทำเหมือนที่แม่นางไป๋ทำบ้างข้าผิดตรงไหนกัน'' ซิงเยียนพูดพลางทำหน้าเรียบเฉย

''เจ้า!!!''

''ข้ามิได้เป็นอะไร ท่านอย่าได้ไปโกรธเคืองแม่นางซิงเยียนไปเลยเจ้าค่ะ'' ร่างงามหันไปพูดกับเฉินลู่เจินด้วยน้ำเสียงที่กลัวๆ แล้วหันมาแสยะยิ้มให้กับคนตรงหน้า

ซิงเยียนเห็นอย่างนั้นถึงกับขำออกมา

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

''เจ้ายังจะมาขำอีกอย่างนั้นรึ ทำไมเจ้าจึงไม่พูดขอโทษนาง!''

''เหตุใดข้าต้องขอโทษนางด้วยเล่า นางทำขนมของข้านั้นตกก่อนข้าก็แค่ทำเหมือนที่นางทำกับข้าข้าผิดตรงไหนกัน!'' ร่างเล็กตะโกนพูดออกมาด้วยความโมโหจนร่างหนาหมดความอดทนกับนาง

''ถ้าเกิดว่าเจ้ามิขอโทษนาง ก็มิต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก!''

''นี่ท่านพี่! ท่านพี่รู้ตัวหรือไม่ว่าพูดคำใดออกมา ทำไมท่านถึงพูดกับข้าเช่นนี้!'' ซิงเยียนถึงกลับพูดไม่ออกทำไมเขาถึงทำกับนางเช่นนี้ เฉินลู่เจินพูดต่อไปโดยไม่สนใจว่าร่างเล็กจะพูดว่าอะไร

''จะขอโทษนางหรือไม่!''

ซิงเยียนนิ่งเงียบนางยืนนิ่งน้ำตาคลอ นางมิได้ทำอันใดผิดเสียหน่อย ก็เห็นๆอยู่ว่างแม่นางไป๋ผู้นั้นตั้งใจทำขนมของนางร่วงหล่นกับพื้นแต่เขาไม่เชื่อคำพูดของนางแม้แต่น้อย

''ท่านต้องการให้ข้าขอโทษนางงั้นรึ ถึงข้าขอโทษนางไปท่านก็มิเชื่อคำพูดของข้าอยู่ดี ถ้าท่านมิอยากเห็นหน้าข้านัก ข้าก็จะไม่มาให้ท่านได้เห็นอีก '' ร่างเล็กพูดพร้อมน้ำตาแล้วเดินออกไป เหตุใดเขาจึงไม่เชื่อคำพูดของนางทำให้ร่างเล็กนั้นน้อยใจเป็นอย่างมาก

เฉินลู่เจินเห็นว่านางพูดว่าจะไม่มาเจอเขาทั้งน้ำตาทำให้ในใจของเขานั้นรู้สึกแปลกๆรู้สึกเจ็บๆที่หน้าอก สีหน้าของนางในตอนนี้เขายอมรับว่าไม่เคยเห็นมันเลย สักครั้งตั้งแต่ที่เขารู้จักกับนางมา เวลาที่เขาพูดจาหรือใจร้าย กับนาง เขาก็ไม่เคยเห็นนางโศกเศร้ามากถึงเพียงนี้มาก่อนเลยแต่นางก็ทำไม่ถูกเช่นกันก็แค่ขนมหล่นลงพื้น ทำไมนางถึงต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วยเล่า

''ข้าขอโทษแทนแม่นางซิงเยียนด้วยนะ''

''มิเป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าก็ผิดเองที่ข้าเผลอทำขนมของนางตกนางอุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้ท่านแต่ข้ากลับ...''

''ช่างเถอะ! ยังไงนางก็เป็นฝ่ายผิดอยู่ดี'' ร่างงามได้ฟังอย่างนั้นถึงกลับแสยะยิ้มออกมา