ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [3] เจอกันอีกครั้ง 1

''เยียนเยียนมาแล้วหรือ''

''คารวะท่านป้าท่านลุงเจ้าค่ะ'' ไม่ต้องมากพิธีหรอกคนกันเองทั้งนั้น ข้ามิได้พบเจ้ามาก็นานมากแล้วใช่หรือไม่ ''เจ้าค่ะข้ามิได้พบท่านลุงท่านป้าตั้งแต่พ่อข้าเสีย''ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย ทำให้ทั้งสองมองหน้ากัน เอาล่ะๆงั้นเราเข้าเรื่องกันเลยดีหรือไม่เจ้าก็พอจะรู้ว่าพวกข้าเรียกเจ้ามาวันนี้เพื่อการใด ''ข้าพอจะทราบอยู่บ้างเจ้าค่ะ''

''ดีๆที่ข้านั้นเรียกเจ้ามาอยากจะให้หมั้นหมายกับบุตรชายของข้า'' ซิงเยียนกำลังปริปากที่จะพูดก็ถูกขัดด้วยเฉินลู่เจิน ''ใครว่าข้าจะหมั้นหมายด้วยขอรับ ท่านแม่มิได้บอกข้าหรอหรือว่าให้ข้ามาดูตัวเฉยๆ'' ซิงเยียนหันไปมองเฉินลู่เจินที่นางนั้นมิได้พบเจอเขามาก็เกือบหกปีได้เขาคือรักแรกของนาง

เฉินลู่เจินหันไปมองซิงเยียนด้วยใบหน้าที่ยากจะอธิบาย

''ยังไงก็ต้องหมั้นหมายกันอยู่ดีมิใช่หรือตอนนี้พวกเจ้าก็พูดคุยกันไปก่อนแล้วกัน'' พูดจบเฉินมู่อิ๋งกับเฉินไฮ่ผิงนั้นก็ลุกออกไปตอนนี้เหลือแค่เฉินลู่เจินกับซิงเยียนเท่านั้นทั้งสองต่างเงียบไม่มีผู้ใดพูดออกมาแม้แต่คำเดียวทำให้บรรยากาศรอบๆในห้องนั้นอึดอัดเล็กน้อย

ย้อนกลับไปหกปีก่อน

''ท่านป้า! ท่านลุงเจ้าคะ!''

ซิงเยียนตะโกนเรียกพ่อแม่ของเฉินลู่เจินมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งเข้าไปยืนหอมหายใจอยู่ตรงหน้า

''มาหาลู่เจินหรือเยียนเยียน''

เฉินมู่อิ๋งรู้ดีว่าซิงเยียนนั้นมีใจให้กับบุตรชายของตนเพราะซิงเยียนนั้นมักจะมาหาบุตรชายของตนแทบจะทุกๆวันบุตรชายของตนกับซิงเยียนนั้นอายุต่างกันแค่เพียงหนึ่งปี

''ใช่เจ้าค่ะข้ามาหาท่านพี่''

''ลู่เจินมิอยู่ที่บ้านหรอก ไปเล่นที่สวนหลังภูเขานู้น''

''ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ~'' เฉินมู่อิ๋งได้แต่มองตามหลังของซินเยียนพลางคลี่ยิ้มและส่ายหน้าอย่างเอ็นดูเด็กสาวยิ่งนัก

นางเองก็ชอบซิงเยียนมากเช่นกัน หากได้ซิงเยียนมา เป็นสะใภ้นางเองก็ไม่ได้ติดขัดอันใด ถึงซิงเยียนจะไม่ได้มี ความเป็นสตรีอ่อนช้อย เรียบร้อยอ่อนหวาน หากแต่ก็มีความ น่ารักสดใสตามแบบของนางเอง ทำให้นางเป็นที่รักของคนในจวนแห่งนี้ แต่สําหรับซิงเยียนกับเฉินลู่เจินแล้วนั้นมันช่างเป็นไปได้ยากยิ่งนางรู้ว่าบุตรชายของนางไม่ได้มีใจให้กับซิงเยียน เด็กสาวหน้าตาน่ารักผู้นี้คิดแล้วก็อดสงสารซิงเยียนไม่ได้

ร่างเล็กที่วิ่งมาถึงยังชายป่าที่ห่างออกจากหมู่บ้านมาพอสมควรแต่ด้วยที่ว่านางเกิดที่นี่โตที่นี่นางจึงคุ้นชินกับป่าแถบนี้ดีถ้าไม่ได้เข้าไปในป่าลึกมากนักนางก็ไม่กลัวสิ่งใดซิงเยียนเดินเลาะไปตามทางขึ้นเขาเพื่อที่จะอ้อมไปยังข้างหลังเขาลูกนั้นนางเดินตรงไปในจุดที่คิดว่าเฉินลู่เจินนั้นอยู่ที่ตรงนี้แน่ๆ แล้วก็เป็นไปอย่างที่นางคิดไว้จริงๆ เพราะตอนนี้นางเห็นร่างหนานั่งพิงไปกับต้นไม้ใหญ่

ซิงเยียนที่เห็นว่าเขาอยู่ตรงหน้า นางจึงฉีกยิ้มกว้างแล้ว เดินตรงเข้าไปหาเขาทันที แต่ก่อนที่นางจะเดินไปถึงตัวเขา เพียงแค่สามก้าวเท่านั้นนางก็นึกแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนที่นางจะหมุนตัวหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ร่างบางจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตนเองให้ดูดีที่สุด

''ท่านพี่ท่านมาทำอะไรงั้นหรือเจ้าคะ''

''เอ้อ! เลิกมายุ่งวุ่นวายกับข้าได้แล้วเยียนเยียน เจ้าเด็กน่ารำคาญ "

เฉินลู่เจินที่รู้ดีว่าเสียงนี้คือเสียงของผู้ใด เขาพ่นลมหายใจ ออกมาอย่างแรงเพราะรู้สึกรำคาญเด็กสาวตรงหน้ายิ่งนัก

''ท่านพี่อย่าพูดกับข้าเช่นนี้สิเจ้าคะ อีกหน่อยข้ากับ ท่าน เราสองคนก็จะได้หมั้นหมายกันแล้วนะเจ้าคะ''

เฉินลู่เจินถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับให้กับคำพูดที่ชอบคิดไปเองเพียงผู้เดียวของนางจนเขารู้สึกเหนื่อยใจ

''เจ้าจะให้ข้าพูดอีกสักกี่ครั้งกัน ข้ามิได้ชอบเจ้า ข้ามิชอบเด็กสาวอย่างเจ้า เห็นหน้าเจ้าแล้วข้าขัดลูกตา! "

นางไม่รู้หรอกว่าที่นางตามเกี้ยวเขาอยู่นางทำถูกหรือไม่ แต่ท่านพ่อบอกกับนางว่าหากรักก็ให้บอกออกไปตรงๆ เลยว่ารัก นางจึงพร่าบอกกับเฉินลู่เจินทุกวันว่านางรักเขา ถึงเขาจะทําเป็นเฉยชารังเกียจกับนางก็เถอะ