ข้าไม่ได้รักท่านแล้วท่านแม่ทัพ

บทที่ [2] ท่านแม่

''อื้อ...''

ทำไมรู้สึกเหมือนว่าหัวจะระเบิด

เสียงอะไรกัน...หนวกหูจริงๆ!!

ร่างหนาลืมตาขึ้นมามองไปยังบริเวณรอบๆก็พบว่าตนนั้นอยู่ที่บ้านเสียแล้ว

''จะช้าอยู่อย่างไรรีบตื่นแล้วลุกขึ้นมาแต่งตัว!!''

เสียงเฉินไฮ่ผิงตะโกนบอกบุตรชายที่ยังนอนอยู่บนเตียง เขาต้องบอกให้บุตรชายนั้นลุกขึ้นเพราะว่าวันนี้ บุตรชายเขามีนัดดูตัวกับบุตรสาวของสหายรักเขา

''ท่านพ่อเดี๋ยวข้าตามไปขอรับ''

ปึ้ก!!

''โอ้ยยย ท่านพ่อท่านตีข้าทำไม!''

''ไม่มีคำเดี๋ยวเจ้าต้องลุกไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้!''

''ท่านจะให้ข้ารีบแต่งตัวไปทำไมกันเล่าขอรับ''

''วันนี้เจ้าต้องไปดูตัว!''

''อะไรนะ!!! ข้าไม่ไป''

''เจ้าต้องไปถ้าเจ้าไม่ไป'' เฉินไฮ่ผิงก้มลงมากระซิบข้างหูบุตรชายของตนเบาๆ ถ้าเจ้าไม่ไปดูตัววันนี้ข้าจะไปฟ้องท่านแม่ของเจ้า อ๊ะ..จริงสิวันนี้ท่านแม่ของเจ้ากลับมาแล้วสินะ..''

เฉินลู่เจินได้ยินว่าวันนี้ท่านแม่ของเขากลับมารีบลุกขึ้นแล้วรีบไปแต่งตัวทันที เฉินมู่อิ๋งแม่ของเขาทั้งสวยสง่างามเรียบร้อยและใจดีทำให้เฉินลู่เจินนั้นชอบท่านแม่มากกว่าท่านพ่อของเขา เฉินมู่อิ๋งกลับมาจากต่างเมืองเพราะต้องไปเยี่ยมท่านตาท่านยาย ทำให้เขามิได้พบหน้าท่านแม่ตั้งแต่เขาไปออกรบจวบจนกลับมา

''ท่านแม่!!''

ร่างหนารีบวิ่งไปกอดเฉินมู่อิ๋งทันทีที่นางลงมาจากรถม้าทำให้เฉินไฮ่ผิงถึงกลับส่ายหน้าไม่ได้

''ลูกรักของแม่ เจ้าสบายดีหรือไม่'' เฉินมู่อิ๋งอดยิ้มให้บุตรชายของเขาไว้ไม่ได้ โตขนาดเป็นถึงท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่แต่นิสัยเด็กน้อยยังไม่เปลี่ยน

''ข้าสบายดีขอรับ ข้าคิดถึงท่านแม่มากๆ''

''แม่ก็คิดถึงเจ้า ตอนนี้เราเข้าไปด้านในดีหรือไม่'' เฉินมู่อิ๋งหันไปถามบุตรชายที่ยังคงกอดตนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

''ก็ได้ขอรับงั้นเราสองคนไปกันเถิด'' เฉินลู่เจินหันมันมองค้อนให้เฉินไฮ่ผิงพ่อของเขา ทำให้คนเป็นแม่อดที่จะยิ้มไม่ได้

''เป็นอย่างไรบ้างที่รัก สบายดีหรือไม่แล้วท่านพ่อตาเป็นอย่างไรบ้างเล่าท่านสบายดีหรือไม่'' เฉินไฮ่ผิงหันไปถามภรรยาของเขาอย่างยิ้มแย้มทำให้เฉินมู่อิ๋งบอกว่าให้ใจเย็นๆก่อนค่อยๆถามนางตอบคำถามไม่ทัน

''ท่านพ่อท่านแม่ข้าสบายดีเจ้าค่ะ ส่วนข้าก็สบายดี ว่าแต่อยู่กันสองคนพ่อลูกเป็นอย่างไรบ้างหรือเจ้าคะ'' หันไปมองสองคนพ่อลูก ทำให้ทั้งสองมองหน้ากันนางก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าจะเป็นอย่างไร

''ไอ้บุตรชายคนนี้รู้ว่าจะมีนัดไปดูตัว แต่ว่าเขานั้นดื้อรั้นมิอยากไปเลยไปกกตัวอยู่ที่หอนางโลมเป็นอาทิตย์!!''

''อะไรนะ!'' คนเป็นแม่ได้ฟังว่าบุตรชายสุดที่รักของเขาไปอยู่ที่หอนางโลมเป็นอาทิตย์ทำให้นางนั้นมิพอใจแต่ก็พร้อมที่จะฟังเหตุผลของบุตรชายก่อน

''ทำไมลูกถึงทำอย่างนั้นกันเล่า'' เฉินมู่อิ๋งถามบุตรชายของตนอย่างอ่อนโยนนางรู้ว่าบุตรชายของตนนั้นที่ทำไปย่อมมีเหตุผล

''ข้ายังมิเคยได้เห็นหน้าค่าตานางแม้แต่น้อยจะให้ข้าไปหมั้นหมายกับนางได้เยี่ยงไร ข้าต้องการแต่งงานกับสตรีที่รักข้าและข้ารักนางอย่างแท้จริงมิใช่การมาบังคับข้าขอรับท่านแม่''

''แม่เข้าใจเจ้านะว่าต้องการที่จะหมั้นหมายกับคนที่ลูกรักแต่ลูกไม่ลองไปศึกษาพูดคุยกับนางกันก่อนหรือบางทีลูกเห็นหน้าค่าตานางอาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้นะ''

''ขะ..ข้า ก็ได้ขอรับ''

ร่างหนามิกล้าที่จะเอ่ยปฏิเสธท่านแม่ของตนจึงได้เพียงแต่ตอบรับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้