เจ็ด
เมื่อเริ่มก็ต้องสานต่อ
“ตอนนี้ข้าต้องการให้เจ้าหลีกไป”
ใบหน้าน่ารักของผู้กล่าวยังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่บนพวงแก้ม ฝูหมิงจ้องมองภาพนั้นแล้วนิ่งงันไปอีกหน คล้ายเห็นภาพของใครบางคนที่คุ้นเคยซ้อนทับเข้ามาก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ฝูเยว่...
เซียงรื่ออาศัยจังหวะนั้น กระโดดข้ามร่างที่นอนตะแคงข้างแล้วทิ้งตัวลงบนพื้นได้สำเร็จ นี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวลองใช้ทักษะซึ่งเป็นลักษณะโดดเด่นของกระรอก แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์มายินดีหรือตื่นเต้นเลยแม้แต่นิด
ครั้งนี้ถือว่าเธอพลาดเอง ในเมื่อสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้วเรียกคืนกลับมาไม่ได้ ก็มีแต่ต้องพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้เบาบางลงเท่านั้น
“ข้าเป็นฝ่ายผิดเองที่พาเจ้ามารักษาตัวในห้องนอนของข้า มันไม่แปลกที่เจ้าจะเข้าใจผิด ดังนั้นวางใจเถิด ต่อจากนี้ข้าจะไม่แตะต้องเจ้าอีก ห้องนี้ข้ายกให้เจ้าพักไปก่อนชั่วคราว เจ้าเพิ่งฟื้นไข้ก็พักผ่อนให้มาก ไว้วันหน้าค่อยคุยกันใหม่”
