เซียงรื่อโต้ตอบโดยการใช้เขี้ยวเล็กอันแหลมคมกัดหมับเข้าให้!
กลิ่นโลหิตที่ตลบอบอวลอยู่ในห้องยังไม่เข้มข้นเท่ากลิ่นที่มาพร้อมกับรสเค็มในปากคนทั้งสอง ทว่าเซียงรื่อก็ถึงกับหลุดร้องครางประท้วงออกมาเมื่อฝูหมิงยังไม่หยุดจูบ!
สัมผัสแนบชิดที่ดูดดื่มและหนักหน่วงส่งผลให้ผู้ที่ไร้ประสบการณ์สมองขาวโพลน แต่ทันทีที่ประสาทสัมผัสอันฉับไวของท่านเจ้าเมืองได้กลิ่นเลือด เซียงรื่อก็สามารถดึงสติอันน้อยนิดกลับมาอย่างได้อย่างหวุดหวิด
ทำไมเวลาเธออยู่กับเขาตามลำพังทีไร เรื่องมันถึงได้ลงเอยอีหรอบเดิมแบบนี้ทุกที!
สัญชาตญาณของบุรุษมักจะชอบเอาชนะ ดังนั้นเซียงรื่อจึงปล่อยให้เขาจุมพิตต่อโดยไม่ขัดขืน เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธแม้หัวใจจะเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงจนแทบจะเบิดออกมาก็ตามที
เมื่อฝูหมิงจูบเธอจนพอใจแล้ว เขาก็ผละใบหน้าออกห่างแล้วเคลื่อนไปหาซอกคอหอมกรุ่นต่อ
“ชอบไหม”
เซียงรื่อค้อนขวับ ชอบกับผีน่ะสิ! เจ้าจอมมารชอบกิน
