สิบเอ็ด
รู้สึกดี
แม้คนจะพากันเดินออกไปหมดจนเหลือเพียงแค่สองหนุ่มสาว ทว่ากลิ่นเหม็นคาวและแอ่งโลหิตบนพื้นยังคงอยู่ หญิงสาวยกมือขึ้นมาปัดปอยผมที่ปรกหน้า ก่อนจะใช้มือเดียวกันลูบถูริมฝีปากของตนเอง
ฝูหมิงจูบเธอแล้วบอกว่าคิดถึง คิดถึงบ้าบออะไร พวกเธอห่างกันยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ!
“ข้าบอกไปชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือว่า ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาเป็นทาสบำเรอของข้า” เซียงรื่อหันไปขีดเส้นย้ำเพื่อแสดงถึงน้ำหนักความจริงจังในสิ่งที่ตนเคยพูดไป หากก็ช่างน่าเศร้ายิ่งนักที่ฝูหมิงดูเหมือนจะมองว่ามันเป็นแค่สายลมหวนที่พัดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“การจูบไม่ใช่สิ่งที่เกี่ยวกับทาสบำเรอ” เสียงทุ้มเรียบเรื่อยตอบกลับ
หญิงสาวถอยหลังเดินห่างจากเขามาประมาณสามก้าว “เจ้าเกลียดข้าไม่ใช่หรือ”
เป็นไปไม่ได้! คนอย่างฝูหมิงไม่มีทางชอบท่านเจ้าเมือง มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังบางอย่างที่เธอนึกไม่ถึงอย่างแน่นอน
“ข้าขอถอนคำพูดที่เคย
