ชายหนุ่มลืมตาโพลงก่อนจะเด้งกายขึ้นมา เมื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดจึงพบว่าตนนอนอยู่บนพื้นหญ้าโดยมีผ้าผืนเก่าปูรองไว้ชั้นหนึ่ง ด้านข้างมีหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนในอาภรณ์เนื้อหยาบที่ไม่คุ้นตา ผู้ที่ตื่นจากความฝันเห็นแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
“นี่ข้าหลับไปนานเพียงใด”
“หลับ?” เซียงรื่อทวนพลางเอียงคอใส่เขา “อวิ๋นซู เจ้าไม่ได้หลับ แต่เจ้า ‘สลบ’ ไปต่างหาก หมดแรงจน ‘สลบ’ ไปน่ะ”
เธอเน้นย้ำคำว่า ‘สลบ’ ถึงสองครั้งสองหน ราวกับเจตนาหยอกเย้าซ้ำเติมเขาโดยเฉพาะ
ทว่าเซียงรื่อก็ต้องประหลาดใจเมื่ออวิ๋นซูจ้องมองเธอนิ่งนาน สุดท้ายเขาก็หลับตาลงอย่างแช่มช้า มุมปากโค้งขึ้นขณะที่ถอนหายใจออกมา
“ก็เพราะมีเจ้าอยู่ ข้าจึงสามารถสลบได้อย่างสบายใจ”
“อะไรเนี่ย” หญิงสาวส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อเห็นว่าปฏิกิริยาของอวิ๋นซูไม่ได้เป็นไปดังคาด “นี่มันเลยเวลาทำงานข้ามานานแล้ว เจ้าต้องชดเชยเบี้ยเลี้ยงกับวันหยุด
