บทที่ 4

2542 คำ

สวีเหลียนฮวาคร้านจะต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว นางจึงเงียบเสีย อวิ๋นหลัวซีที่เห็นว่านางสงบปากสงบคำแต่โดยดีก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ดวงคมจ้องมองนางอย่างล้ำลึก ยามนี้ที่เขาได้เพ่งมองนางให้ชัดเจนกว่าคราแรก เขากลับพบว่านางมีใบหน้าเหมือนกับสวีหลานฮวาจนแทบแยกไม่ออก เขาเคยแอบเข้าไปในจวนตระกูลสวี จึงสามารถจำลักษณะท่าทางของสวีหลานฮวาได้อย่างแม่นยำ แต่ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่พวกนางแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงก็คือ สวีเหลียนฮวามีหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตราวกับภูเขามากกว่าสีวีหลานฮวาเสียอีก อวิ๋นซีเฉินลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่!!บัดซบยิ่งนัก นางกำลังใช้นมยั่วยวนข้า ห้ามหลงกลนางเป็นอันขาด!! "พิธีเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าไสหัวกลับตำหนักไปเสีย!!!" "รอฟังคำนี้มานานแล้วเพคะ หม่อมฉันขอทูลลา" สวีเหลียนฮวารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ใครจะอยากอยู่ใกล้คนแบบนี้กัน น่าอึดอัดจะตายไป "ฮองเฮาเพคะ จะทรงเสด็จกลับตำหนักเลยหรือไม่เพคะ" หลิงเจียวเอ่ยถามสวีเหลียนฮวาพร้อมกับยื่นมือมาช่วยประคองนางให้เดินออกมาจากแท่นทำพิธีบูชาเทพสวรรค์ สวีเหลียนฮวาหันไปส่งยิ้มให้หลิงเจียวคราหนึ่ง หลิงเจียวที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง! แต่ไหนแต่ไรมาคุณหนูของนางแทบจะมิเคยยิ้มเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ!! "หลิงเจียว ข้าอยากเดินเที่ยวชมรอบวังหลวงเสียหน่อย" "จะดีหรือเพคะ อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว ยามนี้หลิวหมัวหมัวคงเตรียมน้ำเอาไว้ให้ทรงสระสรงแล้วนะเพคะ" สวีเหลียนฮวาขมวดคิ้วมุ่น หลิวหมัวหมัวหรือ? อ้อ แม่นมชราที่ทางวังหลวงส่งตัวมาคอยรับใช้นางตั้งแต่เข้ามาอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ "ช่างเถิด!ข้าอยากจะเดินเล่นเสียก่อน อยากจะทำความคุ้นชินกับวังหลวงเสียหน่อย" สวีเหลียนฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วจึงมุ่งหน้าเดินชมบรรยากาศโดยรอบในวังหลวงอย่างไม่รีบไม่ร้อน นางรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ภายในวังหลวงจะมีสระน้ำรายล้อมเสียส่วนใหญ่ อีกทั้งยังมีดอกเหลียนฮวาชูช่อลอยเหนือผิวน้ำอย่างงดงาม นางเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อย ต้นไม้น้อยใหญ่ต่างขึ้นเรียงรายให้ความร่มรื่นสบายตา ยามนี้ดอกจวี๋ฮวา (เก็กฮวย) กำลังออกดอกชูช่อ ส่งกลิ่นหอมหวนชวนให้คนหลงใหล สวีเหลียนฮวารู้สึกชื่นชอบบรรยากาศเช่นนี้เป็นอย่างมาก "โอะ!!ฤดูร้อนเช่นนี้ ดินก็ช่างแข็งเสียจริง!!!" สวีเหลียนฮวาได้ยินเสียงคล้ายกับคนกำลังทำบางอย่างอยู่ไม่ไกลนัก นางจึงละสายตาจากต้นจวี๋ฮวาและมองตรงไปที่ด้านหน้า ก็พบว่าจวนจะถึงท้ายวังหลวงเสียแล้ว สวีเหลียนฮวาขมวดคิ้วมุ่น มองดูชายตรงหน้าที่กำลังถือจอบขุดดินอยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก ใบหน้าชราเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆดูน่าเห็นใจไม่น้อย สวีเหลียนฮวารู้สึกสงสารชายชราผู้นั้นอย่างจับใจ ทำให้นางคิดถึงคุณปู่ขึ้นมาได้ คุณปู่ของนางก็ชอบทำสวนขุดดินเช่นนี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นสวีเหลียนฮวาจึงเดินตรงเข้าไปหาชายชราผู้นั้นทันที "ท่านลุง ทำอะไรอยู่หรือ?" อวิ๋นหลัวละสายตาจากแปลงดินตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง สวีเหลียนฮวานี่นา?เขาจำนางได้ เมื่อคืนนางถูกอวิ๋นซีเฉินเล่นงานจนเกือบตาย เช้านี้นางลุกขึ้นมาเดินเหินได้แล้วหรือ? "เอ่อ ข้ากำลังขุดแปลงปลูกผักน่ะ" "ให้ข้าช่วยนะเจ้าคะ ข้าน่ะขุดดินเก่งเชียวล่ะ" "จะดีหรือ?" "ดีเจ้าค่ะ?" สวีเหลียนฮวายื่นมือไปดึงจอบจากอวิ๋นหลัวมาไว้ในมือของตนเองอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะเริ่มขุดดินอย่างคล่องแคล่ว เสื้อผ้าของนางค่อนข้างจะเกะกะน่ารำคาญไม่น้อย แต่ก็ไม่เป็นปัญหาต่อการขุดดินของนางเท่าใดนัก อวิ๋นหลัวจ้องมองสวีเหลียนฮวาด้วยแววตาที่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก เขาเคยได้ยินมาว่าบุตรสาวฝาแฝดคนโตของแม่ทัพใหญ่สวีนั้นค่อนข้างอ่อนแอและเจ็บป่วยบ่อย อีกทั้งยังมิค่อยกล้าออกมาพบเจอผู้คนเท่าใดนัก เห็นทีคงมิใช่เสียแล้วสาวน้อยตรงหน้าเขาดูแข็งแกร่งไม่เบาเลยทีเดียว!! สวีเหลียนฮวาขุดดินไปพลางเอ่ยถามอวิ๋นหลัวไปพลางว่าเขาต้องการแปลงดินลึกเท่าใดนางจะได้ขุดตามที่เจาต้องการได้ นางจำได้ว่ายามว่างหลังจากเลิกเรียนนางจะไปช่วยคุณปู่ขุดดินทำสวนเช่นนี้เป็นประจำ เหล่านางกำนัลต่างก้มหน้างุดมิกล้าเอ่ยทัดทานสิ่งใด ในใจรู้สึกหวาดกลัวเสียแล้ว ฮองเฮามิทรงทราบหรือ ว่านั่นคือไท่ซังหวง (ฮ่องเต้ที่สละราชบัลลังก์โดยที่ยังมิสิ้นพระชนม์) สวีเหลียนฮวาขุดดินจนเสร็จเรียบร้อย นางยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนนหน้าผากของตนเองด้วยความเหน็ดเหนื่อย "ฤดูร้อนเช่นนี้ ทำให้หน้าดินแข็งเจ้าค่ะ แต่ข้าขุดให้แล้ว ท่านลุงก็ใช้เสียมพรวนดินเพิ่มเสียหน่อย ก็ใช้ได้แล้วเจ้าค่ะ" "ขอบใจเจ้ามากนะ" "เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านลุงเป็นขันทีหรือเจ้าคะ?" อวิ๋นหลัวเงยหน้าไปมองสวีเหลียนฮวาด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน ให้ตายเถิด!!หน้าตาข้าเหมือนขีันทีเช่นนั้นหรือ? บัดซบ!!ข้ายังไม่ได้ตัดส่วนนั้นทิ้งเสียหน่อย "ข้าสั่งให้เจ้าไสหัวกลับตำหนัก แล้วเจ้าเสนอหน้ามาทำอันใดที่ตำหนักท้ายวังหลวงของเสด็จพ่อข้า!!!" ยังไม่ทันที่อวิ๋นหลัวจะเอ่ยสิ่งใด เสียงทรงอำนาจของอวิ๋นซีเฉินก็ดังกึกก้องขึ้นมาเสียก่อน สวีเหลียนฮวาลอบจิ๊ปากด้วยความเบื่อหน่าย ตามสิงทุกที่จริงๆ!! "ถวายพระพรฝ่าบาท!" "อย่าส่งสายตายั่วยวนข้า" "หม่อมฉันมิได้ส่งสายตายั่วยวนเลยนะเพคะ" "เจ้าส่ง!!ข้าเห็น!!ช่างเถิด ข้าจะถือซะว่าทำทานความหล่อให้สตรีต่ำช้าเช่นเจ้าได้มองเป็นบุญตาก็แล้วกัน" สวีเหลียนฮวาอยากโก่งคออาเจียนเสียตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด เขาช่างหลงตนเองเสียจริง!! "อาเฉิน!นางมาช่วยพ่อขุดดินน่ะ" "ขุดดิน?นางร่างกายห่อเหี่ยวราวกับผีเดินได้ขนาดนี้น่ะหรือจะช่วยเสด็จพ่อได้?" "ช่วยได้สิ!!เจ้าก็ว่านางเกินไป!!" สวีเหลียนฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อครู่เขาเรียกท่านลุงว่าอะไรนะ? เสด็จพ่อ! ซวยแล้ว!!! สวีเหลียนฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงส่งยิ้มเจื่อนๆให้อวิ๋นหลัว แล้วจึงเดินเข้ามาทำความเคารพอวิ๋นหลัวด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ใครจะไปรู้กันเล่า ก็คิดว่าเป็นขันทีทำสวนเสียอีก!! "ถวายพระพรเสด็จพ่อเพคะ" "เอาเถอะ!!ไม่ต้องมากพิธี ขอบใจเจ้ามากนะ เจ้าคงเหนื่อยแล้ว กลับตำหนักไปเถิด" "เพคะ หม่อมฉันรู้สึกร้อนยิ่งนักเพคะ ป่านนี้หลิวหมัวหมัวคงเตรียมน้ำเอาไว้รอแล้ว หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ" สวีเหลียนฮวารีบหันหลังเตรียมเดินจากไป แต่ทว่าอวิ๋นซีเฉินกลับนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากอย่างอำมหิต ไม่ต้องไปที่ตำหนักให้ยุ่งยากหรอก ข้าจะถีบเจ้าลงไปล้างตัวในสระน้ำเอง!! "เหลียนฮวา" "เพคะ โอะ!!" ตู้ม!! "ฝ่าบาท!!" "อาเฉิน!!" อวิ๋นซีเฉินคิดจะถีบนางให้ร่วงตกสระน้ำ แต่ระหว่างที่เขากำลังพุ่งเข้ามาหานางเขาเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน เพราะเมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนต้องตรวจฏีฏาตลอดทั้งคืน อีกทั้งสวีเหลียนฮวาก็เบี่ยงกายหลบเขาได้ทันเสียก่อน ทำให้เขาเสียหลักร่วงตกลงไปในสระน้ำเสียเอง สวีเหลียนฮวาที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบกระโดดน้ำลงไปช่วยเขาทันที แม้นางจะไม่ชอบเขาสักเท่าใดนัก แต่อย่างน้อยนางก็มิอาจทนเห็นเขาจมน้ำตายไปต่อหน้าได้ แต่ไหนแต่ไรนางก็เป็นคนเช่นนี้ "ช่วยข้ารับฝ่าบาทขึ้นไปที!!" สวีเหลียนฮวาเอ่ยเรียกขันทีให้มาช่วยรับอวิ๋นซีเฉินขึ้นไปบนฝั่ง เพราะเขาหมดสติทำให้จมน้ำและสำลักน้ำเข้าไปมาก "ตามหมอหลวงเร็วเข้า!!" "พ่ะย่ะค่ะไท่ซังหวง!!' สวีเหลียนฮวารีบตรงเข้าไปหาเขาทันที ยามนี้เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มทำให้เดินเหินลำบากไม่น้อย "ฝ่าบาทเพคะ!" ไม่มีเสียงตอบรับจากอวิ๋นซีเฉิน สวีเหลียนฮวาจึงยื่นมือไปวางประสานกันที่ตรงหน้าอกของเขา ก่อนจะออกแรงกดหน้าอกของเขาขึ้นลงอย่างรวดเร็ว แล้วจึงโน้มใบหน้าเข้าไปหาเขาทันที ก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง เอาเถิด!!ถือว่าช่วยชีวิตคนก็แล้วกัน! สวีเหลียนฮวาโน้มใบหน้าลงไปหาเขาและเป่าลมเข้าไปในปากของอวิ๋นซีเฉินสองครา ไม่นานนักหน้าอกของเขาก็กระเพื่อมขึ้นลงเหมือนกับหายใจสะดวกมากยิ่งขึ้นและสำลักน้ำออกมาเป็นจำนวนมาก เหล่านางกำนัลขันทีต่างก้มหน้างุด อวิ๋นหลัวที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ลูกสะใภ้ของข้าผู้นี้ดีเยี่ยมจริงเชียว!! สวีเหลียนฮวาโน้มใบหน้าลงไปผายปอดให้เขาอีกครา เป็นจังหวะเดียวกับที่อวิ๋นซีเฉินลืมตาขึ้นมาพอดี ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่อวิ๋นซีเฉินจะรู้สึกตัว เขาถลึงตามองนาง ก่อนจะผลักนางออกอย่างแรง จนนางกระเด็นล้มลงกระแทกกับพื้นดิน สวีเหลียนฮวารู้สึกปวดบั้นท้ายยิ่งนัก ให้ตายเถอะ!!นางช่วยเขาแท้ๆแต่เขากลับผลักนางออกมาอย่างแรงเช่นนี้ "เจ้ากล้าแตะต้องข้าหรือ!!" "อาเฉินนางช่วยชีวิตเจ้า!!" "ช่วยชีวิตลูก!!" "ใช่แล้ว นางประกบปากของนางลงบนปากของเจ้า" อวิ๋นซีเฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เขาหันไปมองสวีเหลียนฮวาตาขวาง ก่อนจะตรงเข้าไปกระชากแขนของนางให้เดินตามเขากลับไปที่ตำหนัก อวิ๋นซีเฉินมือหนักไม่เบา เขาออกแรงดึงนางอย่างไร้ความปรานี จนมาถึงตำหนักเฟิ่งหวงเขาก็ไล่นางกำนัลออกไปจนหมด ก่อนจะโยนนางลงไปที่พื้นอย่างไม่สนใจว่านางขะบอบช้ำหรือไม่ "ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว ว่าอย่าแตะต้องกายข้า!!" "หม่อมฉันก็ไม่อยากจะแตะต้องนักหรอกเพคะ แต่เห็นว่าทรงกำลังจะตายในน้ำจึงลงไปช่วย!!หากรู้ว่าฟื้นแล้วจะปากสุนัขเช่นนี้ หม่อมฉันไม่ช่วยคงจะดีเสียกว่า!!" "สวีเหลียนฮวา!!เจ้าจะกล้าเกินไปแล้ว คงคิดว่าเสด็จพ่อให้ท้ายเจ้าสินะ!!หึ!!เจ้าอยากได้ข้ามากนักหรือ!!ฝันไปเถอะ!!" ยิ่งคิดถึงตอนที่นางจูบเขาก่อนหน้านี้ อวิ๋นซีเฉินก็ยิ่งเกลียดชังนางเข้าไปอีก!!นั่นมันจูบแรกของเขาเชียวนะ!! เขารู้สึกอยากจะสับนางออกเป็นชิ้นๆ แต่ทว่าสายตากลับจ้องมองเรือนร่างของนางอย่างไม่ลดละ ยามนี้เสื้อผ้าของนางเปียกชุ่มแนบชิดกับเรือนร่างบางระหง เผยให้เห็นสัดส่วนของสตรีที่งดงามชวนมอง เอวบางคอด หน้าอกอวบอิ่ม อีกทั้งผิวพรรณที่ขาวนวลเนียนราวหิมะของนาง มันช่างน่าดูเย้ายวนเสียจนเขามิอาจละสายตาจากนางไปได้เลย ผั๊วะ!! "ฝ่าบาท!!ทรงตบหน้าตนเองทำไมเพคะ!!" ผั๊วะ!! "ฝ่าบาท!!" ใบหน้าบัดซบ!!หันมาอย่าไปมองนาง!!มารดามันเถอะ หน้าข้าชาหมดแล้ว!! สวีเหลียนฮวารู้สึกหวาดกลัวเขาขึ้นมาเสียแล้ว คนปกติที่ไหนกันจะตบหน้าตนเองเช่นนี้! อวิ๋นซีเฉินรู้สึกว่าเขาเริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเองเสียแล้วจึงสะบัดกายหนีออกไปจากตำหนักเฟิ่งหวงทันที ก่อนจะมุ่งหน้ามาที่ตำหนักมังกรสวรรค์ซึ่งเป็นที่ประทับของเขา ราชเลขาที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปทำความเคารพเขาด้วยความนอบน้อม "ฝ่าบาท!!" "ไสหัวไป!!อย่าให้ใครมารบกวนข้า!!" ราชเลขาสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบสะบัดมือไล่เหล่าขันทีและนางกำนัลออกไปจนหมด ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปตำหนักโอสถเพื่อรับยาขับความเย็นมาให้ฝ่าบาททรงเสวยขับไล่ความหนาวเย็นในกายออก อวิ๋นซีเฉินที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ออกและโยนมันทิ้งลงไปบนพื้น ก่อนจะก้มลงไปมองลำแท่งเอ็นร้อนที่แข็งชูชันของตนเองด้วยแววตาที่ครุ่นคิด มารดามันเถอะ!!เขาไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนี้เลยสักครา แม้มันจะแข็งทุกคืนแต่เขาก็พยายามอดทนอดกลั้นมาตลอด เขาต้องการมอบความบริสุทธิ์นี้ให้แก่สตรีที่เขารัก เพราะสตรีต่ำช้านางนั้นที่ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนี้ แต่ช่างเถิด!!ชักสักครั้งจะเป็นไรไป "ซี๊ดดดดด!!" เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงค่อยๆรูดชักลำแท่งเอ็นร้อนของตนเองขึ้นลงอย่างช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะให้ถี่เร้ามากยิ่งขึ้น เขารู้สึกราวกับว่ามันช่างสุขสมและเสียวซ่านเสียยิ่งนัก รู้เช่นนี้ข้าชักนานแล้ว!! อวิ๋นซีเฉินยกข้าข้างหนึ่งขึ้นไปเหยียบบนเก้าอี้ที่วางอยู่ริมหน้าต่าง และสาวชักลำแท่งแก่นกายอีกคราอย่างถี่ระรัว ในหัวพลันคิดถึงแต่ภาพเรือนร่างที่ชวนหลงใหลของสวีเหลียนฮวาอย่างหยุดยั้งไม่ได้ "โอววว อื้ออ!!สตรีต่ำช้า อ๊าส์!!" น้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดออกไปทางหน้าต่าง อวิ๋นซีเฉินรู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวราวกับบินได้ เขาเดินกลับไปทิ้งกายลงนอนบนเตียง ก่อนจะผล็อยหลับไปทันที ราชเลขาที่กำลังเดินกลับมาจากสำนักโอสถ กำลังเดินลัดเลาะมาที่ข้างตำหนักมังกรสวรรค์ซึ่งเป็นที่ประทับของอวิ๋นซีเฉิน ฉับพลันก็มีน้ำสีขาวขุ่นพุ่งลงมาหยดใส่จานรองถ้วยโอสถที่เขาถือกลับมาด้วย ราชเลขาขมวดคิ้วมุ่นพลางครุ่นคิด ให้ตายเถอะ!!ใครมาถุยโจ๊กแถวนี้กันนะ ดูสิ!!พุ่งออกมาเยอะเชียว อย่าให้รู้เชียวข้าจะลงโทษให้หนัก!!! ราชเลขายกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำที่เขาคิดว่าเป็นโจ๊กบนจานรองนั้นขึ้นมาดมด้วยกลัวว่าจะมียาพิษผสมเอาไว้แต่ทว่าเขากลับต้องขมวดคิ้วมุ่น!! เหตุใดโจ๊กจึงมีกลิ่นคาวเช่นนี้เล่า? สงสัยเติมเนื้อสัตว์มากไป!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more