“ลัดดาไม่ต้องออกไปนอนที่อื่นหรอก นอนด้วยกันนี่แหละ เตียงคุณตรีกว๊าง กว้าง” เขาเอามือตบเตียงอีกฝั่งดังบุบๆ ให้เธอเห็นว่ามันกว้างจริงๆ
“คุณตรีนี่ !”
“อย่าเพิ่งดุสิ คุณตรีหมายถึงนอนเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิดสักหน่อย ลัดดาก็รู้ว่าคุณตรีตามองไม่เห็นอยู่แบบนี้ ถึงต่อให้อยากก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
... แน่นอนว่าเขาคิดและทำได้สบายๆ อยู่แล้ว
“นอนเฉยๆ ก็ไม่ได้ค่ะ”
“ก็คนมันคิดถึงนี่”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยค่ะ ฉันอยู่ห้องข้างๆ นี่เอง อยากได้อะไรก็กดกริ่งได้ตลอดนะคะ” กริ่งที่ว่ามีตัวรับสัญญาณอยู่ที่ห้องของเธอโดยเฉพาะ ซึ่งก็เป็นตรีศูลนั่นแหละที่วุ่นวายให้คนมาติดเมื่อหัวค่ำ
“กลัวคุณตรีเหรอ ลัดดาไม่มาเป็นคุณตรีไม่รู้หรอก ว่าคนที่เห็นแต่ความมืดมิดตลอดเวลามันรู้สึกยังไง อย่างน้อยถ้ามีลัดดาอยู่ข้างๆ คุณตรีก็ยังอุ่นใจว่ายังมีเพื่อน ไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก”
“ขนาดนั้นเชียว”
“พูดแบบนี้ไม่เชื่อ ไม่เห็นใจกันใช่หรื
