ฝันนั้นที่เป็นจริง

ตอนที่ 5.ความในใจที่จำเป็นต้องซ่อนไว้

“ลุงหาคนซื้อบ้านไว้แล้วนะ แต่ลุคจะมาซื้อคืนตอนโตเมื่อไหร่ก็ได้ ลุงจะดูแลไว้ให้ ส่วนเรื่องเรียนจะเอายังไง เรียนต่อหรือพักก่อนก็ตามใจลุคเถอะ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ลุคต้องฟังลุง...จากนี้ไป ลุคมาอยู่ที่บ้านลุง ช่วยลุงทำงานนะ ลุงจะจ่ายค่าแรงให้ ลุคจะได้มีสตางค์ไปวิทยา’ลัย”

ลุคเม้มปาก หนี้ก้อนใหญ่ที่จู่ๆ เจ้าหนี้ก็โผล่มาทวงหลังมารดาสิ้นใจ เป็นหนี้ก้อนใหญ่ที่ตัวเขาเองมองไม่เห็นทางออก คำแนะนำเหมือนคนหวังดีเสียเต็มประดานั่นก็อีก ลุคทนเห็นบ้านที่แม่รักกลายเป็นของคนอื่นไม่ได้ และเมื่อเมฆายื่นข้อเสนอให้ ลุคก็ตัดสินใจได้โดยไม่ลังเล

“ครับคุณลุง” นิ้วเรียวสวยยกขึ้นประกบกันและก้มกราบด้วยความซาบซึ้ง

นี่คงเป็นทางรอดทางเดียวที่ลุคพอจะมองเห็น แม้จะรู้สึกว่าตนเองเอาเปรียบครอบครัวนี้มากเกินไปสักหน่อย

ลุคตั้งใจ วันไหนที่เขาประสบความสำเร็จ เขาจะตอบแทนคนในครอบครัวนี้ร้อยเท่าพันเท่า ผู้มีพระคุณของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง และเป็นคนที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ความอบอุ่นและน้ำใจที่ท่วมท้นนี้ทำเอาลุคน้ำตาซึม

“เตรียมเอกสารไว้นะ ลุงจะให้เขาเข้ามาทำสัญญาให้เสร็จก่อนที่จะถึงวันมอบตัว”

“ครับ ขอบคุณครับลุง” เหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่ก็จะถึงวันสำคัญของเขา

เมื่อก่อนลุคตั้งใจจะเรียนอีกสาขา แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นเขาเปลี่ยนความคิดทันที คะแนนของเขาอยู่ในเกณฑ์ดี แถมมีพื้นฐานเรื่องภาษามากกว่าคนอื่น ลุคตัดสินใจเปลี่ยนมาเรียนคณะเดียวกับเมฆา อาชีพนี้ในอนาคต น่าจะทำให้เขาปลดหนี้ให้กับตัวเองได้แบบสบายๆ ลุคเลิกคิดที่จะติดต่อบิดาไปแล้ว การเงียบหายไปเช่นนี้ ไม่ใช่แค่อาทิตย์สองอาทิตย์ แต่นี่ล่วงเข้าเดือนที่สาม ลุคยังติดต่อบิดา หรือญาติสนิทฝั่งพ่อไม่ได้สักคน

“เมฆพาลุคไปดูห้องนะ อาบน้ำอาบท่าพักผ่อนให้สบายใจ ขาดเหลืออะไรก็บอกเมฆแล้วกันนะ”

ครามเป็นผู้ใหญ่ใจอารีที่ลุคจดไว้ในสมอง

เมฆาเดินนำ เขาพาลุคไปทางหลังบ้าน ห้องเก็บของที่เขาเป็นคนจัดการทำความสะอาดให้ด้วยตัวเอง มีเตียงนอนขนาดเล็ก ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะยาวที่น่าจะใช้งานได้หลายอย่าง

“ฝุ่นโคตรเยอะเลย แต่ฉันทำความสะอาดให้แล้ว ถ้ายังไม่ดีพอ นายคงต้องทำเองนะ” เมฆานั่งกอดอก มองเพื่อนที่จัดเก็บเสื้อผ้าใส่ในตู้หลังเล็กนั่น

“พรุ่งนี้คงต้องเข้าไปขนของอีกหลายอย่างเลย” ลุคพึมพำ

เขาตัดสินใจแล้ว การอยู่ห่างจากอดีตน่าจะทำให้เขาหายกระวนกระวาย จากนี้ไปเขาต้องตั้งเป้าหมาย และไปให้ถึงก่อนคนอื่นๆ เมื่อตนเองแบกภาระก้อนใหญ่ไว้บนบ่า

“จะไปตอนไหน ก็มาเรียกฉันไปช่วยด้วยก็ได้นะ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันจะไปขนแค่เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย นายพักเถอะ เหนื่อยมาเยอะแล้ว”

“บอกไว้ก่อนนะ ห้ามตามใจยัยเด็กนั่น แค่นี้ก็เหลิงจะแย่แล้ว” เมฆาพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป ปล่อยให้ลุคมีเวลาส่วนตัว

ลุคเดินเลยไปเปิดหน้าต่าง เขามองเงาตะคุ่มๆ ของบ้านหลังเก่าด้วยแววตาเจือไปด้วยรอยน้ำตา

ตอนนี้เขายังเด็กเกินไป อะไรที่แบกไว้เกินกำลังก็คงต้องปล่อยวาง ลุคตัดสินใจปิดหน้าต่าง เขาจะขอจำแต่เรื่องดีๆ ไว้ และจะลืมเรื่องแย่ๆ ที่ทำให้ตนเองรู้สึกหดหู่ไปทั้งหมด

ตอนที่ 5.ความในใจที่จำเป็นต้องซ่อนไว้

ฉันนอนลืมตาโพลงท่ามกลางความมืด พยายามกระตุ้นตัวเองไม่ให้ผล็อยหลับไปก่อนที่ภารกิจที่ตั้งใจไว้ลุล่วง ฉันเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าทั้งบ้านไม่มีใครที่ยังไม่หลับไม่นอน จากนั้นก็กระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง พยายามจรดปลายเท้าลงบนพื้นให้เบาที่สุด มือกำขอบกระเป๋ากางเกงชุดนอนที่มีซองเงินปึกใหญ่ ฉันย่องลงบันได เดินอ้อมไปทางด้านหลัง ตอนที่ย่องผ่านห้องนอนพ่อแม่ ฉันกลั้นใจแทบหมดลม

การเปิดประตูหลังไม่ใช่วิธีที่ดีแน่ๆ กลอนที่ฝืดจะส่งเสียงดังจนพ่อแม่ที่หลับไปแล้วอาจจะสะดุ้งตื่น ฉันเปลี่ยนใจปีนออกทางหน้าต่าง ที่น่าจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสุดในเวลานี้

กว่าจะพาตัวเองออกมาถึงจุดนี้ได้ ฉันใช้ความกล้าไปไม่น้อย

และเมื่อมาถึงจุดหมาย ความกล้าที่ใช้ไปมากแล้วเริ่มหมดลง ฉันเริ่มรู้สึกลังเล

ระหว่างที่กำลังรวบรวมความกล้าซ้ำ

“ใครน่ะ!!” เสียงทุ้มนุ่มที่ฉันชอบฟังดังท่ามกลางความมืด

เหงื่อที่หน้าผากฉันผุดซึมออกมา ฉันกัดริมฝีปากล่าง เอียงหน้าแนบประตูและรีบกระซิบแผ่วๆ “รสาเองค่ะ พี่อย่าเสียงดังสิคะ”

ลุคลุกขึ้นนั่ง เดินมาเปิดประตูด้วยความระมัดระวัง

“ออกมาทำอะไรมืดๆ ค่ำๆ” พี่ชายใจดีเปลี่ยนมาดเป็นดุดัน จนฉันเริ่มกลัวหน่อยๆ

“รสามาหาพี่ชายค่ะ รสามีอะไรจะให้” มือฉันยังกำแน่นที่ตำแหน่งเดิม

ลุคทรุดนั่งบนส้นเท้า ประสานสายตากับน้องสาวเพื่อนที่น่าเอ็นดูในสายตาเขา

“คราวหลังอย่าทำแบบนี้นะ มันไม่ดี” ลุคเตือนแล้วก็ยกมือโยกศีรษะเด็กหญิง

“รสาเอานี่มาให้พี่ค่ะ” ฉันหยิบซองออกมาจากกระเป๋ากางเกงชุดนอนลายหมีน้อย และรีบชักมือกลับทันทีที่พี่ชายรับไว้

“อะไรอีกคะ?” ลุคเอียงคอมองแล้วถามกลับ

เขารับรู้ถึงน้ำหนักของของสิ่งนั้นและรู้ดีว่าด้านในซองคืออะไร

“พี่เคยบอกไว้นี่คะ หากพี่มีเงินพี่จะคืนรสาร้อยเท่า” ฉันเงยหน้าตอบ แววตามุ่งมั่น

ลุคอมยิ้ม “คิดจะหากำไรกับพี่งั้นเหรอ” ลุคเข้าใจเจตนาของเด็กหญิงดี ครอบครัวนี้ใจดีแบ่งปันแม้แต่คนที่ไม่ใช่ญาติ ความเอื้อเฟื้อนั่นส่งต่อจากรุ่นพ่อแม่ มาที่รุ่นลูก เด็กหญิงตรงหน้าคงซึมซับความอารีนั่นไว้ และเผื่อแผ่มาที่เขา

“ไม่ใช่นะคะ แต่...ก็น่าจะใช่ค่ะ รสาต้องรวยแน่ๆ ถ้าทำแบบนี้อีกสักสองสามครั้ง” ฉันรีบแก้ตัวสลับกับพยักหน้า แถมยิ้มแฉ่งด้วย

ลุคยิ้มมากขึ้น เขารวบมือเด็กหญิงมาจับไว้แน่นๆ ก่อนจะพึมพำขอบใจ “ขอบใจนะ พี่ชายจะไม่ลืมวันนี้เลย”

ฉันเขย่ามือพี่ชายผู้น่าสงสาร “พี่สัญญาแล้วนะคะ”

“อือ” ลุคพึมพำตอบ เขาตื้นตันจนไม่กล้าพูด เขากลัวเสียงสั่นๆ จะทำให้เด็กหญิงตกใจ “ไปนอนได้แล้วค่ะ ให้พี่ไปส่งไหมคะ?”

ฉันส่ายหน้าจนพวงผมกระจาย “อย่าค่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ได้ยิน พี่ไปนอนเถอะค่ะ รสาก็จะไปนอนแล้ว”

ลุคมองตามเด็กหญิงจนหายลับไปกับความมืด เขาปิดประตูห้องล้วงสตางค์ในซองออกมานับแล้วก็เลิกหัวคิ้วขึ้นสูง น้ำใจครั้งนี้ของน้องสาวเพื่อนมีมูลค่าสูงถึง ‘หนึ่งหมื่นบาท’

เขาเป็นหนี้น้ำใจเด็กหญิงคนนี้ สองรอบแล้วนะ

และแทนที่เขาจะนอนไม่หลับเพราะมีเรื่องให้คิดหลายเรื่อง กลับกลายเป็นว่า เขาหลับสนิทใต้หลังคาบ้านคนอื่นเป็นครั้งแรก

ฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลย แต่เพราะแววตาดุๆ ของแม่เลยไม่กล้าอิดออด ฉันปั่นจักรยานคันเก่งไปโรงเรียนเองมาหลายวันแล้ว ครั้งนี้แม้ฉันจะพยายามถ่วงเวลา เพื่อได้เจอหน้าพี่ชายก่อนไปโรงเรียน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันได้เจอหน้าพี่ชายเหมือนที่ตั้งความหวังไว้ ฉันพยายามปั่นจักรยานช้าๆ แต่เมื่อออกมาไกลบ้านพอสมควรฉันก็เลยเปลี่ยนใจ

ยังไง ‘พี่ชาย’ ก็น่าจะอยู่ที่บ้านฉันไปอีกนาน

ฉันจะอิดออดไปทำไม ในเมื่อจากนี้ไป ฉันจะได้เจอพี่ชายทุกวัน

“วันนี้เหมือนรสาจะมาสายเลยนะ” ปรานปรียาเพื่อนสนิทที่สุดตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่ร้องทัก ฉันเข็นจักรยานไปจอดที่ประจำ และเดินตรงไปหาเพื่อน

“อือ ตื่นสาย” ฉันแก้ตัวไปแบบนั้นเอง เพราะแน่ใจว่าเพื่อนคนนี้จะไม่ติดใจซักถาม

“เอาการบ้านมาให้ลอกหน่อยสิ เมื่อคืนดูซีรี่ย์จนลืมทำการบ้านเลย” ปรานปรียาแบมือตรงหน้าฉัน และกะพริบเปลือกตาปริบๆ ชวนให้สงสาร

“คราวหลังทำการบ้านก่อนดูซีรี่ย์นะ รสาไม่ได้หวง แต่หากปรียาไม่ได้ทำด้วยตัวเองปรียาจะจำไม่ได้ตอนสอบ” ฉันเตือนด้วยความหวังดี ฉันเป็นคนหัวทึบแต่ขยันมากกว่าคนอื่น แต่ก็ไม่วายหยิบสมุดให้เพื่อนลอกการบ้านอยู่ดี