“อะไรเหรอ?” ปรานปรียากระซิบถาม
“พี่เมฆให้สตางค์ไว้ช้อปปิ้งน่ะ” ฉันตอบแล้วก็ยิ้มมากขึ้น
ฉันกำความลับของพี่ชายไว้ จากนี้ไป ฉันคงไม่ขัดสนเรื่องความเป็นอยู่อีกพักใหญ่ๆ
“ฉันอยากมีพี่ชายใจดีแบบนี้บ้างจังเลย” ปรานปรียาพูดลอยๆ
“พี่เมฆ ห่างจากคำว่าใจดีโขอยู่นะ” ฉันตอบกลับทันที
การมีพี่ชายที่อายุห่างกันเกินเจ็ดปีไม่ใช่เรื่องดีหรอก ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก พี่ชายก็เข้าสู้ช่วงวัยรุ่นแล้ว ตอนนั้นการคุยกันด้วยภาษาดอกไม้ไม่เคยเกิดขึ้น ฉันกับพี่ทะเลาะกันเป็นส่วนใหญ่ สร้างเรื่องให้พ่อกับแม่ปวดหัวไม่ใช่น้อย
ถึงตอนนี้สถานการณ์ทำท่าว่าจะดีขึ้น
แต่ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่ก็ยังขึ้นๆ ลงๆ ที่ลดน้อยลงคือเราสองคนไม่เคยใช้กำลังต่อกันอีก แต่ทุกครั้งที่เจอกันก็ยังคุยดีๆ กันได้ไม่เกินสิบนาที
“ปรียา ไปกับฉันนะ” หลังได้สิ่งที่ตัวเองต้องการครบ ปรานปรียาเองก็จ่ายไปไม่น้อย
“ไปไหน หรือว่าให้ฉันไปส่ง” บ้านปรานปรียาค่อนข้
