จู่ๆ เขาก็โน้มตัวมาใกล้ มือของเขาคร่อมตัวฉันไว้ ใบหน้าของเราห่างกันแค่ไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ ฉันเม้มปากหลับตาปี๋ จนกระทั้งได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ฉันถึงได้ปรือตามอง “รสาลืมคาดเบลล์น่ะ”
ฉันพยักหน้ารัวๆ ฉันคงรั่วเลยหลงลืมไปบ้าง
แต่การทำเช่นนั้นมันใช้เวลาไม่นาน แล้วทำไมเขาถึงอ้อยอิ่ง ทำไม่เสร็จสักที ฉันกลั้นลมหายใจจนลมแทบหมดปอด ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะถอยหลังออกไปเลย
“ขอโทษนะ” จู่ๆ เขาก็พึมพำขอโทษฉัน
ฉันไม่เข้าใจว่าเขาขอโทษฉันทำไม เลยไม่ได้ทักท้วงอะไรไป จากนั้นใบหน้าที่ก้มต่ำอยู่แล้วก็ก้มต่ำลงมาอีก ฉันเอนตัวฝังลึกเข้าไปในเบาะนุ่มๆ แต่คงสุดทางแค่นั้น ฉันทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ และตอนที่ปลายจมูกโด่งๆ กดลงบนกลางหน้าผาก ฉันก็สตั๊นไปเกือบห้านาที ลมหายใจผสมกลิ่นมินท์เป่ารดโหนกแก้มฉัน ฉันมองปลายคางของเขา มองลูกกระเดือกที่วิ่งขึ้นลงเหมือนกำลังละเมอ
อุณหภูมิในร่างกายของฉันเหมือนเตาปฏิกรณ์ จู่ๆ ก็ร้อนระอุข
