เมื่อเสื้อคลุมตัวนอกของเขาแห้ง จวิ้นอ๋องจึงให้องค์หญิงใส่เสื้อนอกของเขาแล้วถอดเสื้อผ้านางมาตาก
“ท่านจะป่วยได้ รีบถอดมาเถิด”
“จะให้ข้าใส่เสื้อผ้าเจ้าหรือ?” นางมองเสื้อตัวนอกของเขาที่มีขนาดใหญ่
“หรือท่านจะถอดเสื้อผ้ารอเล่า?”
องค์หญิงยอมจำนน เข้าสวมเสื้อขาวตัวในแล้ว ส่วนนางสวมเสื้อตัวนอกของเขา นางหน้าแดงยามต้องถอดเอี๊ยมออกมาตากต่อหน้าชายหนุ่ม
“เจ้าหันหลังไป อย่ามามองดูชุดของข้า”
“ข้านั่งหันหลังกินปลาก็ได้” จวิ้นอ๋องนั่งหันหลังกินปลาเผาอย่างเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มก็ใช้กระบอกไม้ไผ่ ตักน้ำมาล้างมือ บ้วนปาก แล้วตักมาเผื่อองค์หญิงอีกหนึ่งกระบอก
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่า อย่าหันมาทางนี้” เขาเหลือบเห็นเอี๊ยมน้อยสีชมพูของนางแล้ว นางเผลอกางแขนกั้นเขาไว้ พลันเสื้อตัวใหญ่สาบหลุดออกจากกัน จวิ้นอ๋องตะลึงงันเมื่อ
