“หลี่เปียวเจ้าไปบอกท่านน้า ส่งคนไปซุ่มดูที่จวนใต้เท้าเฝิงด่วน”
“เจ้าเหยี่ยวตัวนี้เล่า?”
“หลันเซ่อเจ้ากลับไปกับหลี่เปียวเถิด แม่จะไปทำธุระ” หลันเซ่อร้องรับ องค์หญิงยังคงสงสัยว่า เผิงเหวินเหออาจจะซ่องสุมกำลังคนไว้ละแวกนี้
เมื่อหลีเปี่ยวไปแล้ว นางจึงหันไปปรึกษากับกุนซือเซียง “ข้าอยากไปสำรวจดูแถวนี้สักหน่อย สงสัยว่าพวกเขาอาจจะมีคนซ่อนอยู่แถวนี้”
“ยิ่งอยู่ใกล้ที่อันตรายก็ยิ่งปลอดภัย องค์หญิงกล่าวมีเหตุผล” จวิ้นอ๋องพยักหน้า “เราลองไปตามเส้นทางที่พวกเขาโผล่มาดู แค่สะกดรอยเท่านั้น องค์หญิงท่านอย่าวู่วามทีเดียว”
“ได้ ข้าแค่อยากรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด”
ทั้งสองแกะรอยเท้าและรอยกิ่งไม้หักลัดเลาะไปตามด้านข้างเขา
“เส้นทางนี้ออกไปดงหมาป่าแล้ว” จวิ้นอ๋องมองไปข้างหน้า ดงหมาป่าล้วนเต็มไปด้วยสัตว์อันตราย
