บทที่ 5 จุดเริ่มต้น
1262 คำ
บทที่ 5
จุดเริ่มต้น
“พะ พอแล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขอร้องคนตัวโตที่หลังจากเสร็จกิจกรรมภายในรถก็พาเธอมาที่โรงแรมเพื่อบรรเลงบทรักอันแสนหนักหน่วงอีกรอบ
“เธอซ่าเองนะเหมี่ยว”
“อะ ไอ้บ้า!”
“เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าอยากต่อ”
“ก็ต่อไปแล้วไง! พอแล้วฉันเหนื่อย” เสียงเล็กเอ่ยพร้อมมองคนตัวโตด้วยตาแข็งเมื่อร่างสูงหยิบถุงยางอนามัยออกมาหวังจะเริ่มกิจกรรมอีกครั้ง
“แต่ฉันยัง” ไม่ว่าเปล่ามือหนาคว้าหมับที่เอวบางที่ตอนนี้กำลังจะลุกออกจากเตียง วายุจับร่างบางให้นอนลงบนเตียงดังเดิมตามด้วยร่างของเขาทาบทับ
“พอแล้ว เสืออย่างนายกำลังทำผิดกฎนะ” หญิงสาวเอ่ยห้ามและยกเรื่องกฎของการวันไนท์ขึ้นมาหวังว่าจะทำให้คนตัวโตฉุกคิดได้บ้าง
“บอกตัวเองเถอะ วันไนท์บ้าอะไรเอากันหลายรอบละ”
“ก็วันนี้มันไม่มีคนอื่นแล้วนี่!” มะเหมี่ยวเอ่ยแว้ดกลับไปทันควันและขยับตัวออกจากใต้ร่างของวายุ
“หนุ่มในสต็อคเธอเยอะแยะ” ร่างสูงลุกขึ้นนั่งและมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ก็นายอยู่ใกล้สุด เอ๊ะ! นายจะพูดให้มากความทำไม ฉันรู้ว่าฉันเป็นคิดทำผิดกฎแต่ก็แค่ครั้งเดียวไหม ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำอีกแล้ว เพราะแม่เสือสาวอย่างฉันจำได้ขึ้นใจว่า ‘กฎก็คือกฎ’ “
“หึ จำคำตัวเองไว้ให้ดีเถอะเหมี่ยว”
“นายนั่นแหละจำกฎไว้ให้ดี อย่านอนฝันละเมอคิดถึงเรือนร่างและก็ลีลาของฉันแล้วกัน!” มะเหมี่ยวตอบกลับไปพร้อมกับยักคิ้วกวนๆให้คนตรงหน้า
“โคตรจะมั่น ผู้หญิงบ้าอะไรวะ”
“ก็ผู้หญิงที่นายเพิ่งเอาเมื่อกี้ยังไงล่ะ”
วายุส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทีกวนของคนตัวเล็ก เขาลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเอง
ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็จัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อย วายุพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างใจเย็นสายตาก็พลางลอบมองคนตัวเล็กที่กำลังรวบมัดเรือนผมนุ่มอย่างลวก ๆ
“รอยดูด” ประโยคนั้นของวายุทำเอาคนตัวเล็กถึงกับยกมือขึ้นปิดที่คอตัวเองไว้
“นี่นาย! ไอ้บ้า! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทิ้งรอย”
“ก็อารมณ์มันพาไป”
“ฮึ่ย! ไอ้บ้า!”
“ด่าเป็นคำเดียวรึไง” ร่างสูงลุกขึ้นและสาวเท้าเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้ากระจก
“ขะ เข้ามาทำไม” ขาเล็กขยับตัวถอยหลังเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆคนตัวโตก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจับแขนของเธอเอาไว้
“ผมเธอยุ่ง” ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็แกะยางรัดผมของมะเหมี่ยวออกทำให้เรือนผมสยายแผ่ทั่วแผ่นหลัง
“ยุ่งก็ช่างมันสิ” หญิงสาวตอบพลางแย่งยางรัดผมจากมือคนตัวโตแต่ก็ไม่เป็นผล นี่มันก็ดึกมากแล้วคงไม่มีใครสังเกตเห็นเธอในสภาพแบบนี้แน่นอน
“อยู่เฉย ๆ ฉันจะมัดผมให้” มือหนาจับให้คนตัวเล็กหันเข้าหากระจกก่อนที่เขาจะรวบผมนุ่มและใช้หวีจัดการกับผมของเธออย่างเบามือ
การกระทำของวายุทำให้มะเหมี่ยวชะงักไปชั่วครู่ สายตาคมที่มองเรือนผมของเธออย่างตั้งใจมันกลับทำให้เธอรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก
“นายมัดผมผู้หญิงเป็นด้วยเหรอ”
“ถามทำไม”
“ก็ฉันแปลกใจที่นายทำเป็น”
“เคยมัดให้แฟนเก่า” เสียงเข้มตอบกลับมานิ่ง ๆ แต่ผิดกับอีกฝ่ายที่มองคนตัวโตผ่านกระจกด้วยคำถามมากมาย
“นายเคยมีแฟนด้วยเหรอ แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ”
“ยุ่ง” วายุผลักศีรษะเล็กเบา ๆ เมื่อมัดผมให้เธอเสร็จ เขาเดินเลี่ยงออกไปหยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจโดยไม่สนใจกับคำถามของเธอ
“ฮึ่ย! ไอ้บ้านี่” มะเหมี่ยวเดินตามวายุออกไปด้านนอกซึ่งเป็นจังหวะที่วายุกำลังเดินขึ้นรถไปพอดี
“ให้ไปส่งที่ไหน” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เขาและมะเหมี่ยวขึ้นมาบนรถยนต์คันหรู
“ส่งฉันหน้าคอนโด W”
“ไม่กลับบ้าน?” วายุเลิกคิ้วถามและหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งตอบแชทอยู่
“อืม”
“ทำไม”
“ยุ่งไรด้วยเนี่ย บอกให้ไปก็ไปเถอะน่า” หญิงสาวทำหน้าวีนใส่คนข้าง ๆ ที่เอาแต่ถามเซ้าซี้เธอไม่เลิกทั้งที่ปกติแล้ววายุนั้นไม่ใช่คนแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
“เอ้า ฉันเป็นคนไปส่งเธอนะเว้ย พูดดี ๆ หน่อยไม่งั้นฉันปล่อยเธอไว้กลางทางนะเหมี่ยว” วายุหัวเราะออกมาก่อนที่เขาจะสตาร์ทรถและขับออกจากโรงแรมไป
“ก็ลองดูดิ”
“ไม่กลัว?” วายุเลิกคิ้วท้าทายมองคนตัวเล็กที่กอดอกมองเขาด้วยสายตาไม่ลดละเช่นกัน
“หึ คนอย่างฉันไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว”
“อืม ก็จริง...” วายุพยักหน้ารับเมื่อหญิงสาวเอ่ยด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“...ยกเว้นลีลาของฉันบนเตียงอะ เธอดูตื่นกลัวอยู่ไม่น้อยเลยนะเหมี่ยว”
“อะ ไอ้บ้า! ไอ้วายุ!” มือเล็กรีบตีหนัก ๆ ไปที่แขนล่ำด้วยความหมั่นไส้กับความหลงตัวเองของเขา
“หรือฉันพูดไม่จริงล่ะ ใครกันนะที่ขอร้องให้ฉันเบา ๆ เพราะจุกอะ”
“นี่วา! หยุดพูดนะ ไอ้บ้า!!”
“อ๊ะ วา...อ๊ะ ฉันเจ็บ อ๊า...มันลึก” วายุทำน้ำเสียงครางหยอกล้อคนตัวเล็กด้วยความเจ้าเล่ห์แต่ผิดกับอีกฝ่ายที่มองตาแข็งอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้บ้า!! นี่นายไม่หยุดใช่ไหม! นี่แหนะ! นี่แหนะ! ไอ้บ้า ไอ้คนหื่น!!”
ตุ้บ!
ตุ้บ!
“โอ๊ย! เหมี่ยว! เจ็บนะเว้ย! โอ๊ย ๆ!” มือเล็กทุบที่แขนของวายุอย่างแรงจนคนตัวโตต้องน้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บ
เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่ก็แสบใช่ย่อย!
Rrrrr Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของมะเหมี่ยวดังขึ้นทำให้เธอชะงักมือที่ตีวายุก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและกดรับสายทันที
“ค่ะคุณแม่” มะเหมี่ยวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบพลางมองคนข้างกายเล็กน้อย
“คะ!? ทำไมกะทันหันจังเลยล่ะคะ...แต่ว่าอาทิตย์หน้าวัน...” ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยต่อเธอกลับเงียบและมีสีหน้าที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“...ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เหมี่ยวอยู่ได้ ค่ะ...เดินทางปลอดภัยนะคะ” คนตัวเล็กวางสายและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าดังเดิม
ใบหน้าหวานหันออกนอกหน้าต่างพลางสกัดกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล เธอได้รับสายจากคนเป็นแม่ว่าครอบครัวของเธอนั้นจะต้องเดินทางไปต่างประเทศเช้าวันถัดไปซึ่งเป็นการเดินทางที่กะทันหันอย่างมาก
แม้ว่าเธอจะเข้าใจและเคยชินกับการอยู่คนเดียวเนื่องจากพ่อของเธอนั้นเป็นทูตทำให้มีการเดินทางอยู่บ่อยครั้งแต่ในบางครั้งมันก็ทำให้เธอรู้สึกเหงาและอยู่ตัวคนเดียว
ซึ่งนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นในการเป็น ‘แม่เสือสาว’ อย่างทุกวันนี้ เธอรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเวลาที่อยู่บ้านคนเดียวมันเลยทำให้เธอต้องออกมาหาความสุขนอกบ้าน ซึ่งสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอลืมเรื่องทุกข์ใจได้ก็คือ ‘เซ็กส์’
- ผู้เขียน
